You are perfect to me

Gwen
Gwen luisterde naar Joey. “We geven Evie zoveel mogelijk aandacht en dat weekendje weg met zijn tweetjes heeft ons goed gedaan.” Ze kneep in Joey zijn hand. “En Evie hoe vind jij het dat papa en mama twee kinderen verwachten?” Evie dacht even na. “Leuk alleen hoe dikker mama wordt, minder leuke dingen ze kan doen.” Astrid knikte begripvol. “Ik snap dat je dat moeilijk vind. Maar ik geloof dat mama dat ook lastig vind. Mama kan wel rustige dingen doen zoals naar de speeltuin of de kinderboerderij. Ik begreep dat jullie naar Disney gingen? Ondanks dat mama niet in de achtbaan kan kan mama wel in andere attracties met je. Dus het komt goed met mama.” Evie knikte en gaf Gwen een knuffel. “Zo zullen we dan zo eens kijken of die twee eigenwijsjes willen laten zien wat het wordt?” Gwen knikte en ze stond op. Ze ging op de bank liggen en zag dat Evie ook op stond en Joey zijn hand pakte om samen met Gwen te kijken. Gwen deed haar buik omhoog en Astrid deed er gel op en wreef met het apparaat over de gel en ging op zoek. Niet veel later hoorde Gwen twee krachtige hartslagen. “Kijk eens Eef daar zijn ze dan.” Evie keek er met trots naar. Astrid ging er goed overheen. “En zo te zien zijn het twee meisjes. Zie je dat?” Gwen begon te huilen. “Kijk dan Joey en Eef hoe mooi ze zijn.”

Mike
“Lieverd je neemt ook geen beslissingen voor mij. Ik kies er zelf voor of ik vijf dagen blijf lesgeven of dat ik het verminder naar drie dagen.” Hij zette ondertussen alles in de vaatwasser. “Ik heb gewoon tijd nodig. En het focussen op ons en ons gezin helpt wel voor rust in mijn hoofd.” Hij gaf haar een kus. “Nee lieverd, ik red mij wel. Bart en ik hebben een goeie klik al zitten we niet altijd op een lijn. Dankjewel dat je het aanbied.” Hij liep naar de badkamer en begon zich daar op te frissen. Hij vond het spannend om de kleine weer te zien maar hij had er ook zin in.

Emma

"Ik denk dat als je drie dagen gaat werken je al een hoop meer rust voor jezelf creëert. Dan heb je ook meer tijd om je lessen voor te bereiden." Emma knikte. "Als ik je ergens mee kan helpen dan moet je het maar zeggen. We kunnen gaan wandelen savinds na het eten om even ons hoofd te legen en de dag te bespreken. Wandelen is ook goed voor mij om in beweging te blijven tijdens de zwangerschap. Of trek je af en toe lekker terug om je te richten op de babykamer." Emma maakte zichzelf ondertussen gereed terwijl Mike zich ging opfrissen.

Joey

"Het was zeker fijn om er even op uit te zijn." En hij keek Gwen verliefd aan. Joey knikte. "We komen er wel uit. Evie en Gwen houden beide ook van lezen. Dan bouwen we gewoon een mooie leeshut. En naar Disney gaan haar ooms en aanhang oom mee dus genoeg mensen die wel graag met haar mee willen in de achtbanen. Evie komt niks te kort." Joey schoot in de lach bij het horen van de woordkeuze van de dokter. Joey keek naar het scherm. Er klonken twee krachtige hartjes en vervolgens verschenen er twee baby'tjes in beeld. Joey kreeg tranen in zijn ogen. "Onze meiden. Grote zus had gelijk." Joey keek naar Astrid. "Is alles goed?" "Alles is goed. De een is nog altijd groter dan de ander maar het lijkt erop dat ze haar eigen groeilijn volgt. Die kleinste komt er wel. Ik zal eens kijken of ik een paar mooie plaatjes kan vast leggen van jullie meiden."

Mike
Mike had zich lekker opgefrist en liep naar de slaapkamer om even wat anders aan te doen. Hij keek even naar Emma. “Wandelen is geen slecht idee. Lola vindt dat ook fijn.” Hij gaf haar een kus en liep weer terug naar de woonkamer. Hij controleerde om hij alles had en keek of hij een bericht op zijn telefoon had. “Jenny vraagt of zij en Nina vanavond langs mogen komen. Is dat okee of wil je even afwachten hoe het na de echo gaat?” Hij pakte de autosleutels en pakte zijn vest voor het geval het toch buiten kouder zou zijn.

Gwen
“Ik zei toch dat ik zusjes zou krijgen.” Zei Evie beslist en Gwen begon te lachen. “Ja lieverd je hebt gelijk.” Gwen keek even naar de kleinste en slikte. Het hartje klonk zo duidelijk en sterk. Dicht tegen haar zus aan. Ze werd emotioneel van. “Ik weet dat ik mij niet druk mag maken en ik weet dat we pas weten te komen hoe de kleinste zich gaat ontwikkelen als ze geboren zijn maar toch stellen je woorden mij ook wel gerust.” En ze kneep in Joey zijn hand. “We krijgen er twee dochters bij lieverd.” En ze pakte zijn hand en gaf het een kus.

Emma

"Daarom. Het is voor iedereen goed om lekker een stuk te gaan wandelen. Laten we er vanavond meteen mee beginnen." Stelde ze voor. Ze kuste hem terug en volgde Mike toen. Ze controleerde nog een keer of ze alles had en ging voor de zekerheid nog naar het toilet. Emma deed net haar vest aan toen Mike over Jenny en Nina begon. "Nee, het is prima als ze langs komen. Gezellig! Vraag meteen of ze mee eten."


Joey

Joey schoot in de lach. Hij keek naar het scherm terwijl dokter Astrid wat beelden maakte om af te drukken. "Wees gerust, Gwen Alles ziet er goed uit. We houden die twee meiden goed in de gaten. Als ik vermoed dat er iets mis is dan zal ik het jullie eerlijk vertellen maar ik kan voor nu geen afwijkingen zien. Ik ga je buik schoonvegen en de foto's afdrukken dan kunnen jullie zo gaan en gaan genieten van het feit dat jullie twee prachtige dochters erbij krijgen." Joey gaf Gwen een echte kus. "Een huis vol meiden. Ik dat echt dat er ern zoon tussen zou zitten, maar ik ben ook heel blij met twee meiden en het feit dat alles goed gaat. Het was zo fijn om ze weer even te kunnen bewonderen. Nu kunnen we iedereen bekend maken dat er twee meisjes op komt zijn."

Mike
Mike keek Emma aan en knikte. “Dat vind ik een goed idee. Laten we vanavond lekker een stukje wandelen.” Hij wachtte tot Emma terug was van het toilet. “Je voelt je goed?” Hij was blij dat Emma zich beter voelde en hoopte dat het zo bleef. Hij pakte haar hand en gaf haar een kus en liep toen naar de voordeur. “Zo ik heb alles.” En hij liep de deur uit, naar beneden richting de auto. Hij stapte in en wachtte met rijden tot Emma ook zat.

Gwen
Gwen knikte. “Ik heb ook alle vertrouwen in jou maar sinds de laatste keer ben ik gewoon bang dat de dokters niks zeggen.” Gwen was nog steeds boos op de eerste dokter die ze hadden gehad. Ze keek even naar Joey. “Onze meiden lieverd. Onze drie mooie meiden.” Ze keek even naar Evie. “Ik kan niet wachten om met ze te spelen en met ze te knuffelen mama. Het is jammer dat het nog zolang duurt.” Gwen grinnikte. “Nog een paar maandjes wachten en dan kun jij ze ook voelen Eef en papa ook.” Astrid glimlachte. “We moeten alleen wel een keizersnede nog inplannen als we weer een echo hebben. Het kan altijd zijn dat ze zichzelf aankondigen maar daar hebben we het bij de volgende echo wel over.”

Joey

"Ik snap je angst. Maar ik beloof je dat ik het meteen eerlijk zegt alls het anders is. Je weet dat je mij kunt bellen als je het niet vertrouwd of met vragen zit.." Dat deed Joey iets herinneren. "Ik zag op internet dat je een echo apparaat kunt huren voor thuis. Ik dacht leuk dan kan Evie ook meekijken maar is dat echt veilig." Hii zag Astrid al twijfelend kijken. "Het is veilig ja. Anders mag het niet uitgeleend worden maar ik raad het niet aan. Dan plan ik liever een extra afspraak voor jullie in. Wat misschien wel een optie voor jullie is en heel gaaf is om tegen het einde van de zwangerschap een 3D echo te laten maken. Ik zal de volgend keer wat folders klaar leggen. Ook hebben we een kindvriendelijk boekje wat uitlegt geeft over wat een keizersnede precies inhoudt." Joey knikte. "Begrijpelijk! Zo een 3D echo klinkt wel heel tof. Bedankt voor je adviezen, Astrid." Astrid stond op en liet hun alleen. Joey kuste Gwen. "Onze prachtige meiden. Ik stuiteren gewoon van binnen. Ik ben zo gelukkig met jullie."

Emma

Emma knikte. "Is goed, schatje." Ze zag dat Lola opkeek bij het woord wandelen. "Je bent net uitgeweest,boef. Jij mag goed op het huis leggen terwijl papa en mama naar de baby gaan kijken." En aaide Lola over de kop. Emma keek op naar Mike toen ze van het toilet kwam. "Ja ik voel me goed vandaag.",zei ze oprecht eerlijk. Emma liep met Mike mee en stapte in de auto. Ze staarde een beetje afwezig voor zich uit. "Ik ben gewoon zenuwachtig."
Na een tijdje kwamen ze aan bij het ziekenhuis. Ze stapte uit en wachtte op Mike. Hand in hand liep ze met hem naar boven en meldde zich bij de balie. Het duurde even voor ze werden geroepen gezien de arts uit liep. Uiteindelijk mochten ze naar binnen. De dokter stelde wat vragen over hoe het ging. Emma vertelde eerlijk dat ze zich vandaag voor het eerst goed voelde en niet misselijk zoals voorheen. Niet wetende wat het daar op volgende nieuws was. Ze ging liggen en de dokter ging op zoek naar een hartslag. Het bleef echter akelig stil. Emma keek angstig naar Mike. "Is alles oké?" Emma kwam overiend. "Meneer?" Emma voelde de grond onder de voeten al wegzakken. "Het spijt me. Ik kan geen hartslag vinden gezien u een miskraam heeft gehad." Emma bleef bewegingsloos zitten. Totaal in schok! Hun kindje was er niet meer!

Gwen
Ze luisterde naar het gesprek tussen Astrid en Joey. Het was fijn dat Astrid hun gerust kon stellen. Het was fijn dat ze haar kon bellen als er echt iets was. Gwen knikte. “Dat vind ik een goed plan. Dan maken we zo een afspraak voor de volgende echo.” Zei ze. Ze werden even alleen gelaten. Ze keek naar Evie die over Gwen haar buik streelde. “Ik word gewoon grote zus van twee kleine zusjes.” Zei ze en ze keek even naar Joey. Gwen knikte. “Ja lieverd. En alles is goed dus je hoeft mama niet meer te beschermen.” Evie was de laatste tijd weer bij hun in bed gekropen sinds dat Gwen gebloed had wilde ze Gwen beschermen. Evie keek even naar Joey. “Bescherm jij mama dan?”

Mike
Het was tijd voor de echo. De dokter ging er met het apparaat over heen. Hij had verwacht een hartslag te horen maar ze hoorden helemaal niks. Het leek alsof de tijd stil stond. Hij wilde zich sterk houden voor Emma. Hij wilde niet laten zien hoe kapot hij van binnen ging. Hij keek naar de dokter. “Een miskraam?!” Vroeg hij vol ongeloof. Hij wist gewoon niet hoe hij het anders moest vragen. Stevig hield hij Emma haar hand vast en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Hij merkte dat haar voorhoofd nat werd en voelde tranen vanuit zijn ogen naar beneden komen. Ze waren de baby kwijt. Ze zouden hun kind nooit meer zien opgroeien.

Joey

Joey tilde Evie op en zwierde haar rond. "De alle beste grote zus die er maar kan wezen." En zette haar weer neer. Joey ging op zijn knieën voor Evie zitten en pakte de hand. "Eef, ik beloof met heel mijn hart dat ik altijd jou en mama zal beschermen. Ik zal er altijd voor jou, mama en je zusjes zijn." Hij reikte haar zijn pink. "Pinkybelofte?" En zweerde samen. Joey keek naar Gwen. "Wil je het aan iedereen bekend maken dat er twee meisjes bij komen door een gender reveal feestje te houden of?.."

Emma

De dokter knikte nogmaals. "Het spijt me oprecht meneer maar het kindje is al overleden. Ik laat jullie even alleen." Emma keek alleen maar strak voor zich uit. Het drong nog niet helemaal tot haar door wat er was gebeurd. Ze voelde zich verdoofd en leeg.
Ze kon er dan ook nog geen tranen om laten. Later werd het kindje bij Emma operatief weg gehaald. Ze mochten wel naar huis om daar in alle rust te kunnen rouwen om het verlies.
Echter was Emma eerder ern robot wie op de automatische piloot bewoog. Ze liep regelrecht bij thuiskomst naar de slaapkamer en ging in bed liggen. Startend naar het plafond.

Gwen
Gwen keek toe hoe Joey en Evie een pinkiebelofte deden met elkaar. Het deed haar goed om te zien dat die twee zo met beloftes om gingen en dat ze echt voor elkaar door het vuur gaan. Ze keek even naar die twee en dacht na. “Ik weet echt totaal niet hoe het ik wil bekend maken maar een genderreveal party klinkt wel leuk. Dan moeten we alleen even kijken wanneer. Want het leek mij wel leuk om eventueel een genderreveal te doen met haar.” En ze keek Joey aan.

Mike
Ze waren thuis. Mike wilde naar Emma gaan maar hij besloot om haar even te laten met haar verdriet. Hij wist zelf niet eens wat hij nu moest doen. Het voelde voor hem zo onwerkelijk. Zijn blik gleed naar de deur waar de babykamer zou komen. Ze waren nog niet begonnen. Mike zette wat afwezig koffie voor zichzelf. Hij pakte zijn telefoon en draaide er mee in zijn hand. Hij wist dat Gwen en Joey ook een echo hadden vandaag en hij wilde hun dag niet verpesten maar toch…Hij moest het aan iemand kwijt. Hij zocht het nummer van Joey op en belde hem. Toen hij opnam haalde Mike diep adem. “Ik…Het spijt me dat ik bel..” Hij barste in tranen uit. “Ik sorry…Maar we…Zijn de baby kwijt.”

Joey

Joey dacht na. "Je bedoeld een gender reveal party samen met Emma zodat jullie het tegelijkertijd aan de familie kunnen vertellen? Dat is geen gek idee als Emma dat ook ziet zitten. Alleen dan zouden we nog even moeten wachten en ons mond moeten houden. Alleen Emma kende belt ze je zo meteen om te vragen hoe het is gegaan." Precies op dat moment ging zijn telefoon. Hij liet de naam,Mike, op het scherm aan Gwen zien. "Zul je ze hebben.",zei die met een grijns. "Hay broertje. Moest je van Emma bellen om te vragen hoe de echo is gegaan?",grapte die dan ook in eerste instantie. Tot dat hij Mike aan de andere kant hoorde snikken. Joey liep de gang op. "Shit man. Is alles oké met jullie? Is alles goed met Emma? Willen jullie dat wij langskomen? Wij zijn bijna klaar hier." Hij voelde zijn maag 360 graden omdraaien. De vreugde die hij net had gevoele was volledig vervlogen.

Mike
Mike slikte. “Emma is direct naar de slaapkamer gegaan. We konden het allebei niet geloven. Nu nog steeds niet. We zijn kapot van verdriet..” Hij beet op zijn lip en keek naar de dichte slaapkamerdeur. “Ik ga zo even bij haar kijken. Voor nu vragen wij even de ruimte om op ons zelf dit te verwerken. Mochten we jullie nodig hebben laat ik het jullie weten.” Hij haalde diep adem. “Ik vond dat jullie dit moesten weten. Ik ga nu naar Emma toe.” En daarmee hing hij op. Hij liep naar de slaapkamer en kroop naast Emma in bed en haalde een pluk haar uit haar gezicht en gaf haar een kus op haar hoofd. “Liefje praat tegen me alsjeblieft. Ik wil niet dat je al je emoties opkropt. Ik uhm…Niet boos worden maar ik heb Joey er al over gebeld.”

Joey

"Begrijpelijk. Die heeft gewoon even tijd nodig om het tot haar door te laten dringen wat er überhaupt gebeurd is. Misschien wilt ze niet dat je ziet dat ze huilt." Joey zuchtte. "Ik begrijp het. Vind je wel oké als ik het aan Gwen vertel? Ik leef oprecht met jullie mee en vind het rot voor jullie dat het zo is gelopen. We zijn er voor jullie en denken aan jullie. Al bel je me middenin de nacht wakker om te praten. Is goed. Sterkte!" Verslagen liep die terug naar Gwen en Evie.

Emma

Emma lag met de rug inmiddels naar Mike toe. Starend naar de muur. In eerste instantie reageerde ze ook niet toen hij bij har kwam liggen. Vervolgens begon ze keihard te huilen en te snikken. Ze rolde om en begroef zich tegen Mike aan. "Sorry!",mompelde ze tegen hem aan en keek toen op. "Sorry! Ik weet niet wat ik fout heb gedaan. Ik weet niet waarom ons dit overkomt. Ik kan er niet bij met mijn hoofd waar het fout is gegaan. Wat ik heb gedaan wat niet goed is geweest. Het spijt me,Mike." Ze veegde ruw de tranen weg. "Ik wik gewoon ons kindje terug."

Gwen
Gwen keek op toen Joey weer terug kwam. Ze zag aan zijn blik dat het niet goed was. Ze keek even naar Evie. “Mam mag ik naar het toilet?” Gwen knikte. “Tuurlijk lieverd. Hij is hier tegenover. Ga ook maar even wat snoep halen uit de automaat.” En ze gaf wat kleingeld aan Evie. Ze wachtte tot Evie de kamer uit was. “Lieverd ik zie aan je gezicht dat het niet goed is. Wat is er aan de hand? Is er iets met Emma of de baby?” Ze beet op haar lip. Ze wilde niet haar gedachten uitspreken, ze wilde dat Joey het zelf tegen haar zei.

Mike
Mike nam Emma stevig in zijn armen en wiegde haar sussend heen en weer. “Lieverd dit is iets waar we niks aan kunnen doen. Je hebt niks fouts gedaan. Het is gewoon ontzettend klote dat dit ons is overkomen.” En ook hij begon te huilen. Hij wilde ook hun kindje terug. Hij kuste Emma op haar lippen. “Zeg alsjeblieft niet dat het je spijt. Je kunt hier niks aan doen. Je hebt niks fouts gedaan dus alsjeblieft…Zeg niet dat het je spijt.” Hij probeerde zijn tranen weg te vegen maar die bleven maar komen.

Joey

Joey haalde wat extra kleingeld uit zijn zak. "Wil je voor papa een mars meenemen, Evie?" Joey keek Evie na. Hij haalde diep adem. "Umm.. nou dat was dus Mike die belde. Emma is de baby verloren, ze hebben een miskraam gehad. Hij was kapot van verdriet aan de telefoon. Hij wilde het eerlijk vertellen maar zei ook dat we ze voorlopig met rust moeten laten. Ik vind het zo rot voor hun. Ik kan me niet inbeelden door hoe een hel ze nu moeten gaan. Ik wil hem helpen maar ik weet ook niet hoe. Ze keken zo uit naar de komst van hun kindje. Het was hun zo gegund en nu dit." Joey slikte.

Emma

"Maar waarom overkomt ons dit dan? We wilde dit zo graag. Het was zo welkom en gewenst. We kennen zo uit naar de komst van de kleine. Jij was al bezig met het ontwerp van de babykamer. We hadden al een naam voor als het een meisje zou worden. Ik was al ideeën aan het opdoen voor een gender reveal party." Emma draaide haar hoofd van Mike af. "Het spijt me wel. Ik had vanmorgen moeten door hebben dat het niet goed was toen ik niet misselijk op stond. Ik had moeten weten dat er is mis was."

Gwen
Gwen keek Joey vol ongeloof aan en toen tot haar doordrong wat hij vertelde begon ze te huilen. “Maar hoe dan? Was er iets mis met het kindje?” Ze begon harder te huilen en merkte dat haar ademhaling niet meer gecontroleerd ging. Astrid snelde naar binnen met foto’s in haar handen. “Gwen kijk mij aan. Ik heb gehoord wat Joey aan je verteld hebt en het is vreselijk maar dit moet niet ten koste gaan van je eigen gezondheid.” Gwen keek Astrid aan en haalde diep adem. Ze wreef over haar buik en keek Joey aan. Ze voelde zich leeg, alsof ze zelf een miskraam had gehad.

Mike
“Ik heb daar ook geen antwoord op lieverd. Het is gewoon ontzettend oneerlijk dat dit ons overkomt.” Hij slikte en aaide Emma haar krullen. Hij wilde zoveel dingen tegen haar zeggen maar alles wat hij wilde zeggen voelde aan als een leugen. “Ik wil zo graag zeggen dat het goed komt, dat we het opnieuw kunnen proberen maar al die dingen voelen nu zo vreselijk om te zeggen. Ik had dit ook anders voor me gezien. Ik zag ons zo voor ons met ons kleine naar de dierentuin net als met Evie of naar de speeltuin.” Mike gaf Emma een kus. “Lieverd, niemand had dit verwacht. Niemand had dit zien aankomen dus ga jezelf alsjeblieft geen verwijten maken. Desnoods laten we je onderzoeken als je je dat gerust stelt.”

Joey

Joey haalde zijn schouders op. "Ik weet niet wat er precies gebeurd is, meer zei Mike niet en ik wilde ook niet te veel doorvragen gezien hij bij Emma wilde gaan kijken." Joey sloeg zijn armen om Gwen heen. "Gwen, kijk me aan. Kijk naar deze prachtige foto's. Wat Emma en Mike zojuist is overkomen is vreselijk maar Astrid heeft je zojuist grondig onderzocht en met onze meisjes gaat alles goed. Ik ben ook kapot van het nieuws maar Astrid geeft gelijk. Je moet niet jezelf vergeten. Laten we dus lekker naar huis gaan met Evie. Evie wilde roze cupcakes bakken om het te vieren en ik heb kinderchampagne gehaald om mee te proosten."

Emma

"Het voelt alsof jij mee in mijn nachtmerrie zit. Alsof ik elk moment wakker kan worden en alles nep bleek te zijn. Was het maar zo.." Ze begon weer te huilen. "Ik wil nu nog niet aan de toekomst denken. Onze toekomst had vandaag moeten bevestigen dat alles goed was met ons kindje. Ik droomde alleen maar snachts over ons drietjes samen en nu.. pats.. boem.. spat die droom uit elkaar." Emma kuste Mike voorzichtig terug maar deinst toen achteruit. "Nee, ik wil niet terug naar het ziekenhuis. Ik wil gewoon hier met jou blijven. Ik weet dat we het uiteindelijk iedereen moeten vertellen maar ik kan het nog niet. Ik wil even aan niks denken en gewoon hier liggen in stilte met jou."

-------
Since too many posts were made, this topic has been divided automatically. You can find the rest of this topic here :
https://ourhomeourplace.actieforum.com/t33-you-are-perfect-to-me