You are perfect to me

Gwen
Gwen vond het fijn dat Joey zijn armen om haar heen sloeg. Ze haalde diep adem en keek naar de foto’s van hun tweeling. “Dit zijn Emma en Mike kwijt. Ik weet hoe graag Emma dit wilde. Ze hebben er lang naar toegeleefd en het was eindelijk gelukt en nu…Nu is die droom uit een gespat.” Gwen keek naar Joey. Ze stond wankelend op en keek op toen Evie met een mars en skittels de kamer in liep. “Mama alles okee?” Gwen keek even naar Joey. “We leggen het later uit lieverd. We gaan lekker naar huis en vieren dat je twee zusjes krijgt.” En ze probeerde een beetje te glimlachen.

Mike
Mike slikte. Hij wist gewoon niet wat hij moest zeggen. “Lieverd we hoeven nu niet aan de toekomst te denken. We mogen nu ook gewoon rouwen en ons verdriet een plekje geven. Samen staan we sterk schat.” En hij gaf haar een kus. Hij pakte haar hand. “Ik heb het Joey al verteld. Ik…Ik moest gewoon even iemand bellen. Hij zei dat als ze iets konden doen we het dan moesten zeggen. Ik heb gezegd dat we voor nu even de ruimte willen om dit te verwerken. En ik beloof je dat we niet naar het ziekenhuis gaan als jij dat niet wilt.” Hij drukte haar tegen zich aan en zweeg.

Joey

Joey wreef troostend over Gwen jaar rug heen. Joey stopte de foto's weg. Hij hield Gwen dicht tegens zich aan. "I know. I know. Ik had het hun ook onwijs gegund." Joey draaide zich om naar Evie. "Ahh, daar hebben we onze grootste prinses weer. Bedankt voor de mars, lieverd." Joey tilde Evie op. "Gaan wij die roze cupcakes nog samen bakken?" Hij zag Evie knikken. "Maar vertel nou eerst waarom mama verdrietig is. Alles was toch goed met mijn zusjes?!? Dat zei dokter Astrid zelf." Joey zuchtte en slikte even. Hij zette Evie weer neer en ging op zijn hurken zitten. "Mama is verdrietig omdat het kindje van tante Emma en oom Mike is overleden."


Emma

"Misschien ooit maar ik wil er nu niet te veel bij stil staan, sorry.
Ik had voor mezelf de toekomst al uitgestippeld en.." Ze kon haar zin niet afmaken. Het deed te veel pijn om er bij stil te staan. Om er überhaupt aan te denken. Emma pakte de kussen en hield dir tegrn zich aan. "Het is oké. Ik had waarschijnlijk het ook aan Gwen verteld." Emma legde de kussen terug. Ze leunde tegen Mike aan. Automatisch legde ze de handen op de buik die leeg was.

Gwen
“Overleden? Je bedoelt dood?” Vroeg Evie en ze kreeg tranen in haar ogen. Gwen keek even naar Astrid die ook voor Evie knielde. “Lieverd het is super erg wat er met de baby van je oom en tante is gebeurd. Je mag daar verdrietig om zijn. Maar je mag ook blij zijn want je wordt grote zus. Dubbele gevoelens zijn het vandaag. Ga lekker die cupcakes bakken met papa en maak er ondanks het verdriet nog wel een leuke dag van. Beloofd? Ik heb nog iets voor je.” Evie veegde haar tranen weg. Astrid kwam terug met een zuster beer knuffel. “Kijk eens voor jou. Ga maar lekker met papa en mama mee.” Astrid kwam weer omhoog. “Vergeet niet dat er naast verdriet ook blijheid mag zijn. Geniet alsjeblieft nu dubbel zoveel van je zwangerschap en als er iets is wat je niet vertrouwd moet je bellen goed?” Gwen knikte en samen met Joey en Evie liep ze de kamer uit.

Mike
Mike streelde Emma door haar krullen. “Sst lieverd niet aan denken. We slaan ons hier doorheen en we accepteren ons verdriet. Ik hou van je, voor altijd.” En hij gaf haar nog een kus. Hij deed even zijn ogen dicht om zijn verdriet binnen te houden. Hij wilde sterk zijn voor Emma. Mike haalde diep adem. “We laten het ons eerst even bezinken en wanneer wij er klaar voor zijn vertellen we het aan de rest. Alles stap voor stap.” En hij legde zijn handen op haar handen.

Joey

Joey knikte. "Sorry, Evie. Daarom wilde mama het pas later vertellen." Joey keek toe hoe dokter Astrid Evie gerust stelde. Hij vond het mooi om te zien hoe zij meteen professioneel reageerde op de situatie. Joey dankte Astrid en liep met Evie en Gwen mee. Buiten haalde hij een paar keer diep adem. "Ik vind het moeilijk om nu blij te lopen doen. Maar ergens heeft die dokter ook gelijk. Maar het voelt nu zo verkeerd om te vieren dat we ouders worden van nog twee meisjes."

Emma

Emma rolde zich om naar Mike. "Je mag er om huilen, Mike. Ik weet hoe graag jij dit ook wilde. Om vader te worden. Om een gezinnetje te vormen. Jou droom is ook uit elkaar gespat. Je hoeft je niet sterk te houden voor mij. Ik huil liever samen dan had jij alles gaat op lopen kroppen." Emma ging weer op de rug liggen. Langzaam stroomde de tranen over de wangen. Ze hoorde pootjes trappelen op de vloer en voelde toen Lola op het bed springen. Lieve Lola ging op de voeten erbij liggen.

Gwen
Gwen bleef even staan. “Het is okee schat. Je mag blij zijn omdat we twee dochters krijgen maar je mag ook verdrietig zijn. Het verdriet moet alleen niet de overhand krijgen.” En ze gaf Joey een kus. “Ook voor Evie moeten we ons focussen op ons.” En ze keek even naar Evie die alvast naar de auto was gelopen. Gwen haalde een hand door haar haar en wreef over haar buik. “Deze twee hebben nu op dit moment even het gevoel nodig dat ze welkom zijn. We moeten juist vieren dat bij ons alles goed gaat. Stress is niet goed voor deze twee.”

Mike
Mike keek even naar Emma. “Ik weet het maar ik wil mij voor jou sterk houden. Je hebt niks aan me als ik mij nu laat verdrinken in mijn verdriet.” Hij gaf haar een kus en ging rechtop zitten tegen de bedpost aan. Mike keek naar Emma. “Ik beloof je dat niks zou opkroppen maar we hebben er niks aan als we beide niet meer helder na kunnen denken. Ik heb verdriet maar ik verwerk het anders.” Hij aaide Lola en liet Emma huilen. “Gooi het er maar uit lieverd.”

Emma

Emma ging tegen het hoofdeinde aan zitten en keek Mike doordringend aan. "Nee, Mike ik wil niet dat je je sterk houdt voor mij. Je had net besloten om minder te gaan werken en het overlijden van je moeder echt een plekje te gaan geven. Om te gaan rouwen en dan gebeurt er dit. Ik wil niet dat je je emoties opkropt en hier straks aan onderdoor gaat. Toon je emoties maar, dat doe ik ook. We mogen boos zijn. Teleurgesteld en verdriet hebben maar laat dat ook gewoon blijken, asjeblief."

Joey

Joey knikte. "Ik weet het. Ik probeer ook oprecht blij te zijn met dit nieuws." Joey kuste Gwen terug. Joey zuchtte. "Je hebt gelijk. Laten we gewoon lekker naar huis gaan en dan ga ik straks met Evie alsnog die cupcakes maken en drinken een een glaasje kinderchampagne. We doen lekker makkelijk met het eten en laten iets bezorgen. We maken er het beste van." Hij knuffelde Gwen stevig. "Ik hou van je."

Mike
Mike keek haar aan. In zijn ogen was een stroom aan emoties te lezen. “Wat wil je dan dat ik doe? Dat ik boos word? Dat ik met dingen ga gooien? Ik voel boosheid Emma. Ik ben verdrietig. Wat wil je dat ik je zeg? Dat ik dit verdriet wat er nu door mij heen gaat niet meer kan handelen? Dit is het tweede verlies in een jaar tijd dat ik moet verwerken.” Hij slikte en begon te huilen. De tranen biggelde over zijn wangen. Hij wist niet wat het was maar hij kon gewoon niet meer stoppen met huilen.

Gwen
Gwen zuchtte en speelde met haar vingers. Ze keek Joey aan. “Ik snap dat je verdrietig bent maar Mike en Emma hebben er niks aan als wij verdrietig zijn. Zij zouden ook willen dat wij blij zouden zijn dat we een tweeling krijgen. Zij zullen het ons gunnen dat we een gezonde tweeling ter wereld brengen.” Ze gaf hem een kus en knikte. “Dat klinkt heel goed. Ik zat te denken misschien kan mijn vader vanavond op Evie passen? Dan hebben wij even tijd voor ons tweetjes en kunnen we met ons verdriet rondom de miskraam van Emma en Mike dealen.”

Emma

Emma schrok een beetje van Mike zijn reactie. Zo kende ze hem helemaal niet. Mike was normaal gesproken de rust en kalmte zelve. Ze liet hem uitpraten en pakte hem toen voorzichtig vast,stevig in haar armen. "Als dat helpt..",zei ze voorzichtig. "Ik ben ook boos, verdrietig en teleurgesteld. Ik ben moe en het idee alsof dit een slechte nachtmerrie is. We gaan beide nu letterlijk door een hel heen maar we komen hier aan uit."

Joey

Joey knikte. "Je hebt gelijk. Ik probeer de knop om te zetten en oprecht blij te zijn. Dat ben ik ook maar dit knaagt gewoon. Ik wil dat ik iets voor ze kon doen. Maar het is het beste zoals ze zelf ook willen om ze met rust te laten en ze dit een plekje te laten geven. Als ze er aan toe zijn dan zullen ze ons wel bellen." Joey beantwoordde Gwen haar kus. Zij pakte haar hand vast. "Ik wil je idee niet meteen afkeuren, maar is dit nu wel slim? Evie voelt zich ook rot en ik laat er nu liever niet alleen. Misschien kunnen we beter even wat leuks met haar haan doen. Knutselen ofzo."

Mike
Mike keek Emma met betraande ogen aan. Hij stond op en liep naar het raam. Hun slaapkamer keek uit over de bossen waar ze voor woonde. Hij had even ademruimte nodig. “Ik wil niet die boze gevoelens hebben. Zo ben ik helemaal niet. Ik ben normaal heel rustig.” Hij keek even naar buiten en toen weer naar Emma. “We komen hier ook uit lieverd. We zijn sterk. Het heeft alleen echt tijd nodig om dit goed te verwerken.”

Gwen
Gwen keek even naar Evie die braaf bij de auto wachtte. Ze wreef over haar buik. Gwen haar gedachten dwaalde af naar toen ze wist dat ze zwanger was. Ze kreeg een miskraam maar wonder boven wonder was er nog een embryo in haar buik leven. Die embryo werd Evie. Gwen keek even naar Joey. Hij was de enige die hier van wist. Ze keek even naar Evie. Evie had vaker gezegd dat ze wel eens het gevoel had dat ze iets miste. Gwen wilde haar nog niet vertellen dat ze eigen onderdeel was geweest van een tweeling. Gwen haalde diep adem. “We kunnen met Evie aan de slag voor onze genderreveal? Ik weet dat het misschien een rare timing is maar wij moeten onze aandacht vestigen op deze twee prinsesjes. Die zijn zo erg welkom en dat wil ik niet zomaar voorbij laten gaan.”

Emma

Emma keek Mike door de betraande ogen heen na terwijl hij richting het raam liep. "Maar vind je het niet gek door alles wat er nu speelt. Je mag deze gevoelens hebben. Laat het toe. Gooi desnoods iets stuk als dat opluchting bied. Maar krop alsjeblieft niet je emoties op omdat je vind dat je sterk moet blijven voor mij. Huil liever met mij samen." Emma knikte. "Wil je weer bij mij komen liggen? Asjeblieft!"


Joey

Joey gaf Gwen de hand een kus. Hij dacht haar gedachten te kunnen lezen. Ze had hem ooit verteld over hoe de zwangerschap van Evie echt was verlopen. Daarom was ook hij zo bang gewest toen Gwen bloedingen kreeg. Gelukkig was alles goed met hun meisjes. Hun grootste prinses stond op hun te wachten bij de auto. "Dat is wel een leuk idee. Ik be. Wel iets in mijn hoofd wat misschien leuk is. Alleen wil ik wel wachten met het te delen. Ik wil niet dat Mike en Emma via via horen dat we twee meisjes verwachten maar ze nu ook niet meer pijn en verdriet aan doen." Hij liep naar de auto. "Prinses Evie. Ga je mee naar huis?"

Mike
Mike ging weer aan de rand van het bed zitten. “Ik wil niet mijn emoties tonen. Als kind had ik anger issues. Gooide ik met spullen als ik boos was. Het ging goed tot mijn moeder ziek werd. Toen kwam het weer terug. Ik wil gewoon niet dat jij die kant van mij ziet. Dat is een kant die ik wil verbergen voor iedereen.” Hij wist dat dat ook niet goed was maar hij kende zichzelf. Mike had genoeg dingen kapot gegooid. Hij had er therapie voor gehad en hij leerde er mee om gaan maar nu voelde hij die woede weer. Hij ging weer tegen Emma aan liggen en gaf haar een kus. “Ik wil niet dat je de Hulk in mij ziet.”

Gwen
Gwen keek Joey aan. Ze had zijn blik gezien. Hij kende alles van haar zwangerschap. Ze wreef over haar buik en haalde diep adem. “Ik wil ook niet dat Mike en Emma het via internet weten. Ik wil dus wachten met de reveal maar we kunnen er wel mee aan de slag gaan.” Ze liep Joey achterna en gaf Evie een kus. “Kom meisje dan gaan we lekker naar huis.” Evie keek haar aan. “Wil je bij mij op de achterbank komen zitten?” Gwen keek even naar Joey maar knikte toen. “Tuurlijk lieverd.”

Emma

Emma ging dichter bij Mike zitten en pakte liefdevol zijn hand vast ze streelde met haar duim zijn hand. "Ik weet het,lieverd maar het is oké als dat gebeurt. Ik weet dat je niet boos op mij bent maar gewoon op deze hele klote situatie." Ze veegde haar wangen droog. Ze kuste Mike terug. "Oké,oké.. Mhh.. Wil je anders een stukje gaan wandelen zoals we in van plan waren? Gewoon in stilte en proberrn om alles op een rijtje te krijgen? Ik voel me eigenlijk dood moe en zou de hele dag kunnen slapen maar misschien is het wel even fijn."

Joey

Joey knikte. "Daar heb je gelijk in. Ik zal zo in de auto vertellen wat ik van plan ben." Joey stapte achterin het stuur. Hij keel via de achteruitkijkspiegel naar Evie en Gwen en lachtte naar ze.
"Papa heeft een ideetje. We maken een filmpje waarin we bekend makdn dat de tweeling beide een meisje worden. We schilderen op mama de buik baby A en baby B en dan mag Evie met roze verf er een handje bij zetten. Vervolgens tekent papa een roze hartje om mama de navel en geeft een kusje en dan volgt er allemaal roze confetti. Of is dat niet leuk? Willen jullie liever iets met zo ballon doen of met taart?"

Mike
“Nee alsjeblieft. Zeg het tegen mij als je ziet dat ik anders doe. Ik wil je geen pijn doen, ik wil je niet kwetsen.” Hij schaamde zich er voor als hij met spullen ging gooien. Hij stond op en sloeg tegen de muur. Hij haalde diep adem en keek naar zijn knokkels die rood waren. “Sorry.” Mompelde hij. Emma had gelijk, misschien was wandelen wel even goed. Hij knikte en hielp haar met opstaan. “We komen hier doorheen lieverd. We zijn een team, we doen dit samen. Ik beloof je dat ik je niet in de steek zou laten.” En hij gaf haar een kus.

Gwen
Gwen zat met Evie op de achterbank. Evie was dicht tegen haar aan gekropen en Gwen aaide haar haren. Ze keken beide op toen Joey met een idee kwam. “Dat klinkt niet als een slecht idee.” Ze dacht even na. “Dat is eigenlijk een heel leuk idee. Wat vind jij Evie?” Evie keek even naar Joey en toen weer naar Gwen. “Jaa dat is leuk. Gaan we dan als we thuis zijn al filmpjes maken? Mag ik bij opa Boek slapen?” Gwen keek even naar Joey. “Wil je niet liever bij papa en mama slapen?” Evie schudde haar hoofd. “Ik wil bij opa slapen. Dat is al even geleden en hij had beloofd dat we dan een muurschildering zouden maken voor in de winkel.” Gwen aarzelde even. Ze gunde Evie het om bij haar opa te slapen maar ze wilde niet dat Evie haar emoties zou opkroppen.

Emma

Emma stond op en liep naar Mike toe. "Jij bent de laatste persoon op aarde die mij zou kunnen kwetsen. Haal jezelf nu niet naar beneden,schat." Emma pakte Mike zijn hand waarmee die zojuist tegen de muur had geslagen. Gelukkig had hij zijn hand verder niet open gehaald. "Het is oké.",stelde ze hem terug. Ze kuste hem ter bevestiging. "Probeer eerst weer even tot jezelf te komen. Haal rustig en diep adem." Emma knikte. "I know. We komen hier sterker uit. Gaat die weer? Ik ga mijn schoenen en jas alvast aantrekken. Dan heb je even een momentje voor jezelf." Ze knuffelde hem nog even voor ze de slaapkamer uitliep.

Joey

"Afgesproken. We moeten alleen dan nog zo een confettikanon kopen. Of ik moet het er later in monteren. We hebben vast nog wel roze verf of we mengen het. Komt goed. Ik heb er zin in om alvast het filmpje op te nemen. Ergens ook wel een beetje spannend.. ik bedoel hoe gaat de familie op het nieuws reageren? We hebben straks alleen maar meiden in huis."
Joey haalde een hand door zijn haar. Hij probeerde via de achteruitkijkspiegel Evie aan te kijken. "Jij mag bij opa Boek slapen als je dat graag wilt maar Eef beloof papa en mama één ding. Je mag over de baby van Emma en Mike praten. Je mag boos en verdrietig zijn. Zo voelen papa en mama zich ook. Papa weet hoe graag Jij ook een nichtje of neefje je erbij wilde. Dus kom gewoon naar ons toe als je er over wilt praten, oké? Hou je gevoelens niet voor jezelf. Of praat er met opa over als dat makkelijker is. Beloofd?!?"

Mike
Mike keek Emma met tranen in zijn ogen aan. “Sorry lieverd.” En hij gaf haar een kus. Hij knikte. “Het gaat wel weer.” Hij liep achter haar aan en bleef even staan. “Ik ga heel even naar mijn atelier. Als je zo ver bent dan hoor ik het wel.” Mike had even ruimte nodig om tot zichzelf te komen. Hij kwam aan in zijn atelier, de zolder, en keek om zich heen. Het liefst zou hij nu gooien met alles wat er stond maar diep van binnen wist hij dat het niks zou uitmaken. Ze kregen de baby daar niet mee terug. Hij haalde diep adem en pakte een doek en potlood. Op het doek begon hij te tekenen. Hij tekende een slapende baby, wat ooit de baby van hun had moeten worden. Langzaamaan werd hij wat rustiger in zijn hoofd. Mike pakte wat verf en begon te verven.

Gwen
Gwen keek naar Evie. “Ik beloof je dat ik niet mijn emoties op krop. Maar ik wil gewoon even naar opa Boek.” Gwen drukte Evie tegen zich aan en Evie begon te huilen. Gwen liet haar huilen. Het was alleen maar goed dat Evie haar emoties toonde. Evie was een opkropper. Dus Gwen juichte het alleen maar toe als Evie haar emoties liet tonen. “Gooi het er maar uit lieverd. Het is okee.” Gwen liet Evie huilen en langzaamaan werd Evie wat rustiger. “Ik had het oom Mike en tante Emma gewoon zo gegund. Ze wilde zo graag een kindje en mama krijgt er gewoon twee. Het leven is niet eerlijk!” Gwen keek even naar Joey. Ze beet op haar lip. Gwen had al eerder twee kinderen moeten krijgen, ze had alleen Evie gekregen. Ze veegde haar ogen droog. “Ik snap het lieverd maar soms loopt het leven gewoon niet zoals het zou moeten lopen. Het is sneu voor tante Emma en oom Mike maar zij zouden ook willen dat wij konden genieten van de tweeling.”

Emma

Emma kuste Mike terug en hield zijn gezicht tussen haar handen. Ze streelde liefdevol zijn wang. "Het is oké. Het moest er gewoon even uit." Ze knuffelde hem even. "Is goed. Ik ga even douchen. Die vieze ziekenhuislucht maakt me misselijk. Neem de tijd voor jezelf. Ik kom zo wel kijken of je nog mee wilt wandelen." En liet Mike alleen terwijl ze zelf naar de badkamer liep. Ze boende zich grondig terwijl ze tranen één werden met het water. Een tijdje bleef ze gewoon onder de warme straks staan tot dat het water koud werd. Verdoofd stapte ze uit de douche, droogde zich af en kleedde zich weer aan en alles. Ze besloot een kijkje bij Mike op de zolder te nemen. Ze bleef even in de opening staan met betraande ogen torn ze zag waar hij mee bezig was. Uiteindelijk schraapte haar keel. "Uhmm.. wil je nog mee wandelen of maak je liever je doek af?"

Joey

"Dan bellen we straks opa op om te vragen of je mag blijven logeren. Opa zegt vast meteen "ja" en zal het gezellig vinden als jij langs komt." De tranen springen in Joey zijn ogen. Het was dat die zich op de weg moest richten en de auto niet aan de kant kon in zetten anders had hij had gedaan en was naar Evie toe geklommen. Gelukkig zat Gwen bij haar achterin om haar te kunnen troosten. "Ik weet het lieverd. Het is ook niet eerlijk." Joey slikte even. Evie moest eens weten hoe oneerlijk de wereld in elkaar stak. Ze was nog veel te jong om zich daar bewust van te zijn. Ze waren bijna thuis. Joey stapte uit en liep naar achteren. Hij tilde Evie uit de auto en knuffelde haar haast plat. "Sorry! Papa heeft heeft een stevige knuffel van jou nodig."

Off: Ze zijn net aangekomen in Disneyland op de parkeerplek voor het hotel

Mike
Mike en Emma hadden na lang nadenken toch toegezegd om mee te gaan naar Disneyland Parijs. Niet alleen vond Mike dat het goed afleiding was maar het was ook vooral dat ze het voor Evie deden. Evie had genoeg teleurstellingen gehad en dus konden ze het haar niet aan doen om dan te zeggen dat ze niet mee gingen. Rustig volgde hij de borden richting het hotel. Ze zouden in het bekende Disneyhotel slapen. Hij keek even naar Emma. “Het komt goed schatje. We gaan er proberen om er iets moois voor te maken. Ook voor Evie want dat heeft ze verdiend.”

Gwen
Gwen was de laatste tijd misselijk geweest. Ze zat nu op de helft van haar zwangerschap en merkte dat ze steeds moeier werd. Gwen had een tijdje getwijfeld of ze wel naar Disney moesten gaan. Vooral gezien de gebeurtenissen rondom de miskraam van Emma en Mike maar ook omdat ze zich soms echt ellendig voelde. Gelukkig had Astrid haar wat medicatie gegeven tegen de misselijkheid maar tegen de vermoeidheid was niks te doen. Gwen was al begonnen met minder werken, eerder dan ze had gewild, maar ze merkte dat Joey haar bijna als een waakhond in de gaten hield. Ze hadden toch besloten om met haar broer, zwager, nichtje, Emma en Mike naar Disney te gaan. Ze wilde Evie ook een fijne week geven zo na alles wat er gebeurd was. Ze konden gelukkig met John en Freek mee rijden. Die hadden een busje gehuurd. Ze keek even naar Evie. “We zijn er bijna schatje, doe je Switch zo uit?” Evie knikte. Gwen wreef over haar buik en keek naar buiten. John reed en keek haar even aan vanaf de achteruitkijkspiegel. Gwen kende die blik en rolde met haar ogen. Mira was naast Joey in slaapgevallen en lag tegen zijn schouder aan.

Emma

Het was een paar weken geleden dat Emma een miskraam had gekregen. Ze had samen met Mike de tijd genomen om alles een plekje te geven en te kunnen rouwen maar elke dag derr het vries nog pijn. Ze had dan ook lang getwijfeld of ze wel mee moesten gaan naar Disney. Het zou niet alleen fysiek maar ook mentaal zwaar worden. Echter wilde ze deze kans niet laten schieten en hun nichtje Evie een onvergetelijke vakantie bieden. Dat was uiteindelijk de doorslag geweest dat ze toch mee waren gegaan.
Ze had er wel op gestaan dat als het haar re veel werd dat ze zich samen met Mike terug konden trekken op hun hotelkamer.
Emma had vooral geslapen onderweg en wat afwezig naar buiten gestart. Zo te zien waren ze er bijna. Ze probeerde een glimlach op haar gezicht te toveren. "Voor Eefje." Ze pakte Mike zijn hand vast en gaapte even. Ze stapte uit zodra ze stil stondne en liep naar de andere auto. Ze deed open om Evie op te wangen. "Prinses Evie, welkom in Disney! Heb je er zin in? We moeten maar snel de koffers naar de kamer brengen want tante Emma kan niet wachten om het park in te gaan. Kopen we straks van die gekke mini mouse oren?"

Evie
Evie was uit het busje gestapt en gaf haar tante een knuffel. “Ik vind het zo leuk dat jullie mee zijn.” Ze keek even naar haar moeder die met moeite uit de auto van oom John en Freek stapte. Evie keek even naar tante Emma. “Tuurlijk gaan wij Mickey Mouse oortjes halen maar ook Minnie Mouse oortjes. Kom tante Emma dan gaan we naar het hotel.” En ze pakte haar tante bij de hand en liep naar de ingang van het hotel.

Gwen
Gwen keek toe hoe Emma door Evie naar de ingang van het hotel werd gebracht. “Laten we eerst naar de kamers gaan en dan onze bagage halen.” Stelde John voor. Gwen knikte. Ze zag dat Mira door Freek uit het busje gehaald werd en Mike was achter Emma en Evie aangelopen. Ze keek toe hoe John en Freek ook naar de ingang liepen. Gwen keek even naar Joey. “Laten we er een mooie tijd voor Evie van maken. Ze heeft dit verdiend na alles.” En ze slikte een vlaag misselijkheid weg. “Ik moet zo even wat medicatie innemen geloof ik. Ik beloof je dat ik het aangeef als ik te moe ben. Ik wil vanavond heel graag naar het vuurwerk kijken.” Elke avond om de dag af te sluiten was er vuurwerk in het park. Ze zouden het vandaag rustiger aan doen omdat ze een rit van zeven uur erop hadden zitten.

Emma

Emma knuffelde haar nichtje terug. "Wij zijn ook heel blij dat wij hier zijn en nog steeds dankbaar dat wij mee mochten. We gaan er een leuke week van maken. We gaan in alle achtbanen en met alle disney figuren op de foto die weg tegen." Ze bleef staan zodat ze Mike zijn hand kon pakken en samen verder konden lopen. "Maar oom Mike vind jij ook niet dat een echte prinses wel een prinsessenjurk hoort te hebben?" Ze had het met Mike ql besproken dat ze in Disney iets cadeau zouden geven aan Evie.

Joey

Joey wachtte geduldig tot Gwen was uitgestapt. Eigenlijk wilde hij haar helpen maar hij kende Gwen langer dan vandaag dat zijn hulp toch zou afwijzen,zo eigenwijs als ze was. "True en dat gaan we ook doen. Ik ben blij dat Mike en Emma toch mee zijn gegaan. Het zou hun ook doen afleiden." Hij pakte haar hand vast en gaf et een kus op. "We doen vanavond lekker rustig aan. Wr hebben er ern lange rot op zitten,maar naar het vuurwerk gaan kijken klinkt als een goed plan. Ik zal mijn best doen om deze week niet te overbezorgd te zijn maar ik kan er gewoon niks aan doen dat ik je in de gaten blijf houden. Ik geef te veel om je en wil dat het goed met je gaat." Hij gaf Gwen een kus. "Laten we de rest maar eens proberen in te halen.",zei die met een grijns.

Evie
“Oeh in alle achtbanen klinkt wel tof maar ik denk niet dat ik al in alles mag. Ik ben niet heel groot.” En ze keek even beteuterd. Ze keek naar oom John en Freek die binnen kwamen met een slapende Mira in oom Freek haar armen. “En Mira mag ook niet overal in.” Zei ze. Ze keek haar oom en tante met grote ogen aan. “Een prinsessenjurk? Voor mij?” Ze wilde al heel lang een echte Elsa jurk maar haar moeder vond het elke keer te duur om echt een goeie te kopen. Ze keek naar haar oom Mike die knikte. “En jij mag uitzoeken welke je wil.” Hoorde ze haar oom Mike zeggen.

Gwen
Gwen wreef over haar buik. De tweeling had af en toe van zich laten horen in haar buik maar nu waren ze rustig. Ze keek even naar Joey. “Het is een goeie afleiding voor Emma en Mike. Ik weet zeker dat Evie hen ook wel goed afleidt deze week.” En er verscheen een glimlach op haar gezicht. Liefdevol gaf ze Joey een kus. “Ik snap dat je je zorgen maakt. Doe ik ook. Zeker gezien mijn eerste zwangerschap maar we moeten kijken naar de toekomst en niet naar het verleden.” Ze had Emma nog steeds niet verteld dat zij ook een miskraam had gehad en ze wist ook niet of ze het wel wilde zeggen. “Denk alleen wel dat Evie al heel graag even het park in wil, ook al is het om alleen even van die oortjes te halen.” Ze pakte zijn hand en liep met hem mee naar binnen.

Emma

"Laat tante Emma her dan anders zeggen. Wij gaan in alle achtbanen war jij in mag en kan durft." Emma knielde voor Evie neer. "Maar wel al een hele grote mooie lieve meid en de mooiste prinses van het park." En knuffelde haar nichtje. "Dat is waar en mama natuurlijk ook niet met de dikke buik. Maar we wisselen gewoon af. Dan doen we een attractie waar we allemaal in kunnen en dan een voor grote prinsessen." Emma knikte. "Ik denk dat ik al weet wat het dan gaat worden, oom Mike. Iets met Frozen gokt tante Emma. We kunnen dan meteen die oortjes kopen." Ze tilde Evie op en zwierde haar in het rond. "Aan de kant allemaal,prinses Evie komt eraan."

Joey

"Dat zeker. Zo te horen en zien vermaken ze zich al prima." En keek naar het drietal dat voor hun uitliep. Joey kuste Gwen terug. "Zijn die twee nog een beetje lief geweest? En wreef over de buik. "Dat is waar maar over het verleden gesproken... Zal je niet er eens over praten met Emma? Jullie zijn al zo lang beste vriendinnen dat jullie geen geheimen voor elkaar horen te hebben. Misschien bied het haar troost als ze hoort dat ze niet als enige een kindje is verloren." Hij keek Gwen doordringend aan. "We kunnen wel wel rondje doen en dan bij het vuurwerk gaan kijken. Wn als het niet gaat kan ze die oortjes ook met je broer of Emma en Mike gaan halen."

Evie
“Ik durf bijna overal in, behalve over de kop dingen.” Zei ze. Ze keek even naar Mira die haar ogen open deed. “Ik ook julk?” Vroeg ze aan oom Freek die even naar oom John keek en knikte. “Tuurlijk lieverd krijg jij ook een jurk.” Evie gierde het uit toen haar tante haar in het rond zwierde. “Tante Emma, jij moet ook een prinsessen jurk. Jij en mama zijn ook prinsessen.” Zei ze en ze keek even naar haar ouders die ook het hotel in kwamen lopen.

Gwen
Ze bleef even op een afstandje van Emma en Evie staan. “Ik weet dat ik geen geheimen voor haar hoor te hebben. Ik wist geen eens hoe ik het tegen jou moet zeggen laat staan tegen mijn beste vriendin die het ergste heeft meegemaakt wat een moeder kan overkomen. Ik kan het gewoon niet aan zien om weer verdriet in haar ogen te zien. Ik was een maand zwanger en zij was bijna net zo ver als ik toen we voor onze geslachtsecho gingen.” Gwen keek even naar Evie. “Ik weet niet eens hoe ik tegen Evie moet zeggen dat ze een tweeling zou zijn geweest.” Ze slikte. Ze gaf zichzelf altijd de schuld van het feit dat ze een miskraam had gehad. Ze pakte Joey zijn handen vast. “Ik zeg het eerlijk als ik te moe ben beloofd.”

Emma

Emma keek angstig. "Nou eerlijk gezegd durft tante Emma dat ook niet hoor. Daar krijg ik altijd maar de kriebels van. Dan gaat ik liever 10 keer in it is a small world." Al zou ze hoogswaarschijnlijk naar twee keer ook gek worden van dat melodietje. Emma schoot in de lach. "Goeie timing om wakker te worden." Emma keek Rvie aan. "Dat is lief van jou dat je dat zegt maer zullen ze wel een prinsessenjurk hebben waar tante Emma de dikke billen inpassen?"

Joey

Joey knikte. "Misschien is het nu ook niet het beste moment om het te zeggen. Ik wil de vakantie niet verpesten maar laten we wel afspreken dat zodra we thuis zijn we het eerlijk aan ze gaan vertellen. Eerlijkheid uurtje immers het langs en Emma heeft het recht om te weten dat Evie eigenlijk een tweeling zou zijn geweest." Hij haalde een hand door zijn haar. "Ik denk dat het beter is om het nog even voor Evie te verzwijgen. Ze is dan een slimme dame voor haar leeftijd maar ook nog heel jong. Ik denk niet dat ze het al zou begrijpen." Huj voegde zich bij de rest en keek naar Evie. "Wat ben hij vrolijk."

Evie
“Ooh daar wil ik ook in. In It’s a small world. Maar tien keer vind ik dan weer een beetje teveel.” En ze begon te lachen. Mira keek tante Emma met een ondeugende glimlach aan. Evie was dol op haar nichtje. Mira ging ook steeds beter praten al moest ze soms nog wel aan de uitspraak werken. Evie keek even naar haar tante. “Ik weet zeker dat ze ook voor volwassenen jurken hebben hoor. Elke vrouw wil toch een prinses zijn?” Ze zag haar oom John even nep beledigd kijken. “Ik wil ook een prinses zijn!” Evie keek op toen haar vader naar haar toe kwam. “Ik mag van oom Mike en tante Emma een prinsessenjurk uit zoeken!”

Gwen
Ze knikte. “Daar heb je gelijk in. Ik vertel het wel als we weer afspreken na deze vakantie. Ze heeft het recht om het te weten. Maar ik vind het heel lastig om het aan haar te vertellen. Sowieso vond ik het lastig omdat ik het gevoel had dat het mijn schuld was. Ik was verslaafd, ik had mijn kinderen in gevaar gebracht.” Ze pakte Joey zijn hand en knikte. “We vertellen het aan haar als de tijd rijp is. Evie is inderdaad slim maar ik wil haar niet nog meer verdriet geven. Niet nu. Eigenlijk nooit niet maar goed.” Ze wilde haar dochter voor zoveel mogelijk dingen beschermen. Het leven werd later nog ingewikkelder en ze wilde Evie graag nog die blije vlinder laten zijn zolang als het kon. Ze liep met Joey mee en gaf haar dochter een knuffel. “Zo zo krijg jij een jurk?”