I’ll be there for you

Joey

Joey knikte. "Koester het, Gwen. Hij wilde het zelf zo. Het is duidelijk te merken dat het geen overhaaste beslissingen zijn geweest." Joey schoot in de lach. "Sorry, het is geen grappig moment maar het is wel zo dat Evie om elk klein dingetje huilt op dit moment. Maar we moeten Evie en Riley wel hun brieven zo snel mogelijk gaan geven. Ook al is Riley op vakantie. Als de meiden hun brieven hebben gelezen kan het zijn dat ze Evie en Riley gaan vragen of er voor hun ook een brief was en opa Boek hun iets heeft nagelaten." Joey ging voor zichzelf ook maar een kop koffie halen. "Dat denk ik ook. Misschien kunnen we voor Riley en Amy een appartement regelen inplaats van dat hij op kamers gaat. Dan kunnen ze de hond meenemen."

Allie

Allie knikte. "Ik vind het ook raar om te bedenken hoor, Hail. Maar ik hoor ook opa zijn liefde in die brief. Hij was zo trots op zijn dappere meissie zoals die zelf altijd zei. Ik zie jou daar echt al een fantasie wereld van maken vol boelen. Wat dat betreft heeft opa wel gelijk." Allie knikte. "Daar kan je best wel eens gelijk in hebben. Nu kunnen papa en mama ons niet tegen houden, wat er dan ook nog meer komt." Allie knikte. "Ik huil al voordat ik mijn brief überhaupt hebt gelezen." Ze fonf zitten en begon hardop voor te lezen.

Lieve Allie,

Mijn lieve stoere maar ook zo zorgzame kleindochter. Vanaf het eerste moment onfermde jij je als een beschermheer over Hailey. Je zou er absoluut niet uit het oog verliezen. Lieve Allie, wat ben ik onwijs trots op jou. Laat je niet tegenhouden om je dromen waar te maken. Wordt profvoetbalster, ga de wereld ontdekken. Misschien kies je uiteindelijk wel voor een beroep in de zorg, wie weet. Je leert alleen door fouten te maken en als je valt dan sta je gewoon weer op. Ik wil jou een setje in de goede richting geven. Ik gun jou mijn appartement boven de winkel. Ik weet hoe gek je was op die plek. Maak er je eigen mooie plekje van,meis. Misschien wel samen met Liam. Ik weet hoe dol je op die jongen bent. Hij is niet alleen je geliefde maar ook je beste vriend. Als je over hem sprak kreeg je twinkelingen in je ogen en een lach op je gezicht. Ik wens jullie een prachtige toekomst samen toe. Lieve meid, opa houdt van je. Ik zal altijd bij je zijn. Liefs, opa Boek.


Finn

"Dat is fijn te horen. Misschien kunnen we dan weer een keertje gaan suppen nu het weer ook weer beter wordt." Finn knikte. "Ik ben benieuwd en wil haar graag ontmoeten. Het lijkt mij fijn om ene vriendin te hebben die het zelfde heeft meegemaakt en weet waar je tegenaan loopt." Finn knikte. "Oh. Dat is wel echt goed. Ik zal aantekeningen maken." Finn sloeg een arm om zijn moeder en Ethan heen. "Ik ben blij te zien dat Owen weer is opgebloeid."

Gwen
“Ik koester dit zeker. En ik wil zijn wensen ook waar kunnen maken. Dat heb ik ook geprobeerd met de winkel.” Gwen grinnikte. “Het is niet grappig maar het is wel zo. Laatst brabbelde Josie en toen begon ze te huilen. Thijs keek mij ook met een helpende blik aan toen. Dit zou nog wel even blijven de komende maanden.” Gwen dacht na. “Misschien kunnen we kijken of Thijs en Evie willen komen eten samen met de tweeling? Riley zouden we misschien kunnen videobellen?” Gwen haar mond viel nog net niet open. “Je bedoeld een appartement kopen?”

Hailey
Hailey luisterde naar de brief die Allie voor las. Haar mond viel nog net niet open. “Jemig.” En ze keek even naar Nora maar keek toen weer naar Allie. “Je was altijd al dol op zijn appartement. Ik weet nog dat jij en Riley hutten bouwde in de woonkamer of uit opa zijn kleding kast wel eens kleren aan deden. Jullie zagen er niet uit maar het was wel een teken dat je je er thuis voelde.” En ze trok Allie naar haar toe. “Je hebt dit verdiend lieverd. Je verdiend een eigen plekje waar je je al thuis voelt samen met Liam.”

Owen
“Lijkt mij gezellig. Lijkt mij leuk om even een broeruitje te hebben.” En hij glimlachte een oprechte glimlach. Ze kwamen aan bij de gezinsruimte waar Gladdis met haar ouders en zusje zat. Owen knuffelde haar. “Gladdis dit zijn mijn ouders, broer en vriend van mijn broer.” Gladdis schudde de hand van iedereen en stelde haar ouders en zusje voor. Zo zaten ze een tijdje te kletsen toen Esther de ruimte in kwam. “Owen ben je er klaar voor?” Owen knikte. “Goed laten we dan maar beginnen.” En Esther liep hem, zijn moeder en Finn voor naar haar kamer. De kamer waar hij onwijs veel gesprekken had gevoerd.

Joey

" En dat heb je heel goed gedaan schat. Ook toen met de herdenking voor je vader. Ik heb zoveel complimenten naar jou toe gehoord toen van mensen. Men is blik dag het is gebleven zoals het was en nket een totale make-over heeft gehad of in handen is gevallen van een groot bedrijf." Joey schoot opnieuw in de lach. "Dat arme jong weet ook niet wat hem allemaal overkomt. Maar ze doen het wel goed samen.: Joey knikte. "Dat is een goed plan." Joey knikte nogmaals. "Ja, dat bedoel ik."

Allie

Allie lachtte door de tranen heen. "Dat is wel zo. Ik kwam graag bij opa. Als ik thuis even wolde ontvluchten dan ging ik naar hem. Bij opa kon ik mijn hart luchten. Hij had altijd wel wijze raad klaar." Ze begon opnieuw te huilen. "Ik mis hem gewoon zo onwijs erg." Allie knikte en keek naar Liam. "Het.. wat nou als wij wel "ja" hadden gezegd tegen het buitenhuis. Dan hadden we alle plannen moeten omgooien. Hoe kon opa weten dat ik het jou meer zou gunnen? Het voelt zo onwerkelijk."

Finn

"Dan gaan we binnenkort een keer suppen. Ik kijk er naar uit." Finn stelde zich aan Gladdis en haar familie voor. Ze hadden gezellig zitten praten tot dat Esther hun kwam halen. Hij stond op en gaf Ethan een kus. "Zo terug! Ga anders even een blokke om met mijn vader." Hij volgde zijn moeder en Owen naar de spreekkamer. Hij kreeg de lichte zenuwen van die ruimte. Maaar hij was hier immers voor Owen.

Gwen
“Ik wilde ook absoluut niks aan de winkel veranderen. Mijn vader heeft heel zijn ziel en zaligheid in die winkel gestopt. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de winkel te veranderen. Het voelt gewoon soms alsof zijn geest er nog rondwaart.” Gwen nam nog een slok koffie en knikte instemmend. “Ze doen het zeker goed met zijn tweetjes. Nou zijn Josie en Charley niet heel moeilijk al begreep ik van Evie dat ze het gevoel heeft dat Charley niet tot nauwelijks dingen hoort. Ze hebben binnenkort weer een afspraak bij het consultatie bureau.” Gwen knipperde met haar ogen. “Maar lieverd, ik vind een super lief idee maar waar kunnen we dat van betalen?”

Hailey
“Opa oordeelde nooit. Hij was altijd goed in luisteren en gaf nooit echt een mening maar als hij dat gaf dan was het in de vorm van een advies. Hij zag altijd dat ik meer kon dan mijn ouders dachten en hij heeft vaak tegen mama gezegd dat ze mij dingen moesten laten doen want ik kon het heus wel.” Ze kreeg een brok in haar keel en begon toen ook te huilen. “Ik denk omdat hij wist dat je altijd een stap voor mij opzij zette. Hij wist dat je het mij gunde om een stukje afstand te kunnen nemen van papa en mama. Ik heb vaak genoeg gezegd dat het soms verstikkend aanvoelde. Hij wist dit allemaal en gunde jou en Liam dus ook een plek voor julliezelf.”

Owen
“Zo we zijn hier bij elkaar gekomen voor het eindgesprek. Of nou ja niet helemaal eindgesprek. Dit zou het laatste gesprek zijn voor Owen thuis zijn behandelingen voort gaat zetten.” Hoorde hij Esther zeggen. “In dit gesprek gaan we kijken naar hoe jullie dit als gezin het beste kunnen aanpakken. Als Owen straks thuis is hebben we een voedingsschema en een sportschema gemaakt. Owen gaf aan dat die dol is op dansen. Hij mag een keer in de week naar de dansles maar alleen als hij zich aan zijn voedingsschema heeft gehouden. We hebben tijdens de sporttherapie gezien dat hij dol is op hardlopen dus we raden aan om dat thuis verder te gaan doen. Qua musical moet Owen echt nog meer op gewicht zijn. Hij heeft al hele sprongen gemaakt maar we zijn er nog niet. We kijken per maand hoe dat gaat en hoe we dan musicalles langzaam weer op kunnen bouwen. Qua school raden wij echt thuisonderwijs aan. Qua energielevel zit Owen gewoon nog niet aan het maximum aantal uren die hij nodig heeft voor school. Twee keer in de week heeft hij therapie. Een dag creatieve therapie en een dag gesprekstherapie. Hebben jullie tot zo ver vragen?”

Joey

"Dat had ik ook niet verwacht hoor maar de klanten eisten natuurlijk ma het overlijden van je vader niet wat er zou gebeuren. Ik ben blij dat het so is gebleven. Zoals je zegt.. het lijkt alsof je vader elk moment zijn kantoortje uit kan lopen om even ene rondje door de winkel te maken." Joey haalde zijn schouders op. "Niks van gemerkt eerlijk gezegd. Op mij reageerd ze gewoon. Maar als zij dat vermoeden dan moeten ze dat zeker bespreekbaar maken." Joey keek naar Gwen. "We hebben spaargeld."

Allie

Allie knikte. Ze was nog steeds een beetje emotioneel. "Opa had vertrouwen in jou alleen papa en mama wilde dat niet zien. Ja nu we achttien zijn gaan ze je opeens meer los laten maar volgens mij mocht je ook alleen maar omdat Liam en ik erbij zijn.",zei ze eerlijk. Allie sloeg de armen om Hailey. Nu zaten ze samen te huilen. Ze knikte alleen maar. "Verdorrie! Rotzak dat het is. Staan we dan lekker emotioneel te zijn terwijl we op het punt staan om op vakantie te gaan."

Emma

Emma probeerde alle informatie in zich op te nemen maar het duizelde haar allemaal een beetje. Met alle therapie en thuisonderwijs wat ze moesten gaan regelen. Ze zag dat Finn naast haar druk aantekeningen aan het maken was. Emma keek naar Finn. Finn::Ik denk dag we even goed het schema moeten kijken en een planning als gezin moeten maken om Owen naar zijn therapie en dansles te kunnen brengen. Het is nu een beetje veel informatie in een keer maar we redden ons wel. Mama is een kei in plannen. Zeker met drie kinderen en twee bonus."

Gwen
“Dat is waar. Maar ze hadden toch wel kunnen bedenken dat ik het nooit zou veranderen? Dat had ik nooit over mijn hart durven strijken. Die winkel ademt mijn vader. Al hebben we wel zijn kantoortje iets aangepast maar dat komt verder nooit iemand.” Gwen nam een slok van haar koffie. “Ik ook niet maar goed het zijn hun kinderen. Zij kennen die twee het allerbeste.” Ze stond op en sloeg haar armen om Joey heen. “Dat zou Riley echt fantastisch vinden.” En begon Joey innig te zoenen.

Hailey
Ze knikte. “Dankzij opa kon ik studeren wat ik heel graag wilde. Papa en mama hielden mij altijd een beetje klein. Ik heb het nooit met hun besproken hoe dat op mij overkwam. Ik durf dat ook niet heel goed. Je weet hoe mama kan zijn.” Hailey gaf Allie een kus. “Er zullen tijdens deze reis nog wel meer tranen vloeien. Ik heb zo’n voorgevoel dat opa dit allemaal gepland had want het is wel heel toevallig dat we uitgerekend nu die brieven krijgen.”

Owen
“Geen zorgen. Wij hebben vanuit de instelling het thuisonderwijs geregeld en we hebben een schema gemaakt zodat het voor jullie als gezin ook duidelijk is. We snappen dat het allemaal een beetje veel is maar als jullie dit planschema en voedingsschema aanhouden komt het allemaal goed. Owen weet ook heel goed wat de voorwaarden zijn en waar hij thuis mee aan de slag kan. Hij moet een eetdagboek en een dankbaarheidsdagboek bijhouden. Daar zijn we hier al mee begonnen. Hij mag een woord van dankbaarheid opschrijven of mag ook een heel stuk schrijven.” Owen knikte. Het hielp hem om te bedenken wat er allemaal goed was gegaan en waar hij dankbaar voor kon zijn.

Joey

"Geen idee. Ik weet ook niet wie het zei hoor maar zulke geluiden heb ik toen de ronde horen doen. Dat men bij mij kwamen vragen: ze gaat toch nog niet de winkel veranderen of verkopen.?" Joey knikte. "Als ze daadwerkelijk vermoeden dat Charley biet goed kan horen dan is het goed om er vroeg bij te zijn." Joey zoende Gwen terug. "Uiteraard als Riley het wilt. Als die maar weet dat ik niet vrijwillig zijn hond uit ga laten. Vooral niet als het regent."

Allie

Allie keek Hailey aan. "Dat wil ik niet meemaken ook. Dan ontploft de bom! Ik denk eerlijk day zd het deden omdat ze bang waren. Al die doemdekende van wat als... Blablabla. Je bent niet van porselein. Maar ja dan ben je net met twee overbezorgde ouders aan het verkeerde adres." Allie knuffelde haar zusje stevig. "Dat wel ja. Ik weet niet of mama het ook nu pas mocht geven. Ze kwam er opeens mee aanzetten voordat we weggingen. Eerlijk gezegd ben ik wel blij dat we onze brieven hebben gelezen voor vertrek. Nu weten we beter wat ons te wachten staat. Ik vraag me nu wel af wat er met het huis gebeurd. Is het voor de familie of heeft iemand die ook gekregen? Misschien wel mama"

Emma

"Dank jullie wel. Het begon inderdaad een beetje te duizelen allemaal." Emma knikte. "Dat komt wel goed. Zoals Finn al zei ik kan heel goed plannen." Finn:"En ik help Owen wel met zijn dankbaarheidsdagboek." En legde een hand op Owen zijn schouder. "Als dat het was dan denk ik dat we klaar zijn en er wel uit gaan komen."

Gwen
“Maar waarom zijn mensen dan niet gewoon naar mij toegekomen? Ik weet dat ik mentaal niet in de juiste stemming was maar mensen hadden het gewoon kunnen vragen.” Gwen knikte. “Je kan maar voor de zekerheid ga dan dat je achteraf zegt was ik maar gegaan. Zullen we Riley dan even videobellen? Ik geloof dat hij nu wel wakker is. Ze zouden een wandeling maken.” Gwen gaf Joey nog een kus en grinnikte. “Dobby zit nu nog even goed bij John en Freek. Die heeft daar nu alle ruimte.”

Hailey
“Heel eerlijk wil ik dat gesprek eigenlijk wel aan gaan. Want als ik er niks van zeg blijven ze het doen. Ik heb gewoon heel erg naar vrijheid gesnakt en opa was degene die mij dat kon geven. Door hem mocht ik op zwemles. Door hem mocht ik toch paardrijden bij oom John en Freek. Door hem mocht ik mijn studie gaan doen.” Hailey haalde diep adem. “Ik denk dat mama niet klaar er voor was om ons eerder die brieven te geven. Ik denk dat dit voor mama een hele stap was.”

Owen
“Dit was het. Owen we spreken elkaar over twee weken. Mocht er iets zijn kun je mij altijd appen. Ik blijf je psycholoog.” Owen knikte en hij stond op. Dit was het dan. Hij mocht eindelijk naar huis. Hij stond op en liep de kamer uit. Owen begon van opluchting te huilen. Alles van de afgelopen weken kwam er uit.

Joey

Joey haalde zijn schouders op. "Geen idee. Men heeft altijd een oordeel. Durven niks te vragen. Maar trek je er niet te veel van aan Gwen. Je hebt gedaan wat je zelf het beste achten. De winkel loopt goed. Het is toch je vader zijn plek gebleven. Je doet het goed,schat. Onthoud dat vooral." En kuste Gwen. Joey knikte. "Daar heb je gelijk in." Joey knikte en pakte de laptop van tafel. "Dat is waar. Nou laten we eens kijken of we Riley te pakken krijgen."

Allie

Allie knikte. "Oké daar heb je wel gelijk in ja. Maar ik ren keihard weg zodra mama haar mond open doet en weer begint met ja, maar.. Ik geb geen zin om de oorlog aan mama te verklaren. Dan verhuis ik per direct naar het appartement van opa." Allie knikte. Dat zeker. Al weet zij natuurlijk ook niet wat er in staat." Allie haalde een hand door de haar. "Zullen we dan maar ons klaar maken en richting Schotland rijden?"

Emma

"Dank jullie wel en vooral bedankt voor de goede zorgen." En schudde elkaar de hand nog. Ze volgde Finn en Owen naar buiten en borg alle papieren op in de tas. Ze sloeg de armen stevig om Owen heen. "Kom hier! Het komt goed. Ik snap dat het spannend is om naar huis te gaan maar we gaan het reden. We zijn er allemaal om je te helpen. Je bent al ver gekomen. We zijn zo trots op je. Gooi het er maar even uit al die spanning en emoties."

Gwen
“Dat is waar. Daar weet jij alles van. Zeker vanwege je bekendheid en die van Evie. Het verbaasd me eigenlijk dat er amper journalisten voor het huis stonden toen bekend werd dat de tweeling geboren was. Het is fijn dat ze gewoon in alle rust kunnen genieten van hun meiden.” Gwen ging naast Joey zetten. Het duurde even maar na een tijdje zagen ze Riley. “Hey lieverd. Hoe is het daar? Je ziet er goed uit!” En ze glimlachte. “Ja goed! Ijsland is echt prachtig. Echt pap, mam jullie moeten hier ook een keer heen. Alleen wij gaan zo wandelen naar een locatie waar we blijven slapen. Het wordt een heldere avond dus wie weet zien we het noorderlicht wel. Dus wilde jullie bijkletsen of is er iets aan de hand?” Gwen keek even naar Joey, ze wist gewoon niet de juiste woorden te vinden en hoopte dat Joey dat wel kon.

Evie
Samen met Thijs liep ze door het tuincentrum. De meiden zaten lekker in de kinderwagen en Thijs duwde het karretje. Ze waren op de kerstafdeling. Evie hield van kerst. Het was haar favoriete feestdag. Het liefst richtte ze het hele buitenhuis in vol met kerstspullen rond deze tijd van het jaar. “Ooh kijk eens Thijs.” Ze waren op de afdeling met kerstdorpjes. Ze had een boekenwinkel gezien. “Dit is wel mooi om voor de foto van opa Boek te zetten?” Ze voelde haar telefoon trillen en keek even naar het bericht. “Mijn moeder vraagt of we komen eten vanavond, het is belangrijk.”

Hailey
“Dat gaat ze vast wel doen maar ik ben strijdlustig dit keer. Ik wil losgelaten worden en niet meer dat ze zich zo om mij bemoederen. Ik ben niet van porselein.” Ze dronk haar thee uit en stond op. “Ja laten we eens kijken hoe opa Boek zijn leven daar was. Op naar ons verborgen verleden denk ik.” En ze glimlachte even. “Liam jij reed de eerste helft toch?” Liam keek op. “Zal ik in Schotland rijden Nora? Ik heb eerder links gereden toen ik op vakantie was in Engeland een paar maanden terug.”

Owen
“Ik ben zo blij dat ik weer met jullie mee mag. Dat ik weer met Manu erop uit kan en dat ik samen met Mirthe weer kan mariokarten of met Finn kan gaan suppen.” Owen gaf zijn moeder en Finn een dikke knuffel. Ze liepen de gezinsruimte weer in maar zag Ethan en zijn vader niet. Hij keek vragend naar Gladdis. “Ze zijn buiten een rondje wandelen. Ze zouden wachten bij de auto hadden ze gezegd.” Owen knikte. Hij zag dat Ethan en zijn vader zijn koffer al hadden meegenomen. “Zullen wij dan ook naar buiten?”

Nora

Nora zat bij Hailey achter in de auto. Ze waren er bijna. Inmiddels reed Liam door Schotland naar het huis van opa Boek. Het uitzicht was prachtig met de bergen en dichte bossen. Het leek wel een landschap van een schilderij. Ze pakte de hand van Hailey vast. "Girls en Liam natuurlijk. Wat we straks ook aantreffen in het huis, denk dat dit de plek is waar jullie opa is opgegroeid. Hier heeft hij jullie min of meer heen gestuurd om meer over hem te leren. Omdat hij Hailey iets prachtige heeft nagelaten. Laat alles gewoon over jullie heen komen. Wij zijn er om jullie te steunen. Praat,huil lach, geniet. Dan zullen we eens zien waar dor avontuur ons brengt. Laten we er vooral zo instappen als een mooi nieuw avontuur. Wat zei Pippi altijd? Ik heb het nooit gedaan maar ik denk dat ik het wel kan? Ofzo iets."

Mirthe

Mirthe had samen met Manu de woonkamer versierd of beter gezegd Manu had voornamelijk versierd en Mirthe had hem ordes gegeven. Ze hoorde de auto voor de deur parkeren. Ze stond op en liep zo snel mogelijk naar de deur om open te doen. "Owen!"riep ze en liep op jaar broertje af. Spontaan begon ze te huilen. Ze was gewoon zo blij dat Owen weer thuis was en dat ze hem in haar armen kon sluiten. "Ik ben zo blij dat je weer thuis bent."

Hailey
Ze waren in Schotland. De weg was prachtig. De zon ging langzaam onder en de zonsondergang was een plaatje. Liam reed langs een meer en reed richting een mooi huis aan het meer. Hij stopte de auto en keek even naar de meiden. “Zusjes het is precies zoals Nora al zegt. Zie dit als een mooi avontuur.” Hailey knikte en ze stapte uit. Ze snoof de geur van de Schotse natuur en staarde naar het huis. Het was groter dan ze dacht. Het was donker binnen. Gelukkig stond de buitenverlichting aan. Ze keek even naar Nora en de rest. “Zullen we eerst naar binnen gaan en dan de koffers pakken?”

Evie
Het was bijna etenstijd. Ze zouden bij haar ouders eten. De zus van Thijs, Mare, zou bij de tweeling blijven. Het zou voor het eerst zijn dat er op de tweeling gepast zou worden maar aangezien haar ouders iets serieus wilde bespreken leek het haar niet handig als ze continue op de baby’s moest letten. “Mare gaat het echt lukken?” Mare keek haar aan. “Ja Eef het gaat echt lukken. De meiden hebben net gegeten, over drie uurtjes moeten ze weer drinken. Als er iets is jullie zijn hier tegenover. Eef laat het nu ff los.” Evie zuchtte en keek naar Thijs. Ze vond het doodeng om de meiden alleen te laten ook al was het met de zus van Thijs. “Moeten we echt niet vragen of mijn ouders hier komen?”

Owen
Owen en zijn ouders, Finn en Ethan waren nog heel even de stad in geweest. Ze kwamen weer thuis en hij stapte uit de auto. Meteen werd hij begroet door zijn zus en hij omhelsde haar stevig. “Ik heb je echt onwijs gemist.” En ook hij kreeg tranen in zijn ogen. Manu kwam ook op hem afgelopen. Owen liet Mirthe los en gaf Manu een knuffel en kuste hem op zijn lippen. “Ik heb je gemist.” Zei hij tegen hem en hij snoof zijn geur op. “Kom je mee naar binnen? We hebben een verrassing voor je.”

Allie

Allie had voornamelijk geslapen tijdens de reis. Ze viel eigenlijk al als kind vrij snel in slaap in een auto. Het laatste stuk schrok ze pas wakker en kon ze de omgeving nog een beetje in zich opnemen. Niet veel later parkeerde Liam de auto voor het huis van opa Boek. Ze nam het huis in zich op. Dus hier had hun opa gewoond. Allie knikte. "Ja., laten we naar binnen gaan. Eens kijken hoe het er bij staat. De haard aansteken want het zal wel vreselijk koud binnen zijn." Allie haalde de sleutel uit de tas en maakte de deur open. "Moet ik nu welkom thuis zeggen?"

Thijs

"Eef! Let it go. We gaan. Je ouders zitten te wachten. Het is immers belangrijk anders appte ze dat er niet bij. Mare past al zins de dertiende op dus die paar uurtjes red ze zich heus wel en we zitten letterlijk aan de overkant. Als ze iets is kan ze haast schreeuwen om hulp." Thijs stond half in de woonkamer en al in de hal. Hij piekeren ze zich alleen suf waarom Evie haar ouders hun wilde spreken. Als het zo belangrijk was dan hadden ze toch het in de app kunnen gooien gezien het dan iedereen aanging en er drie van de vier kinderen op vakantie waren. Of was het iets wat ze ze eerst aan Evie als oudste wilde vertellen? Thijs zuchtte. "Eef, vandaag nog!"

Mirthe

Mirthe liep voor iedereen uit naar binnen. Ze wachten tot Owen ook binnen stond. "Suprise!" En keke Owen met een glimlach aan. Ze hoopte dat hij de verassing kon waarderen. "Manu heeft voornamelijk alles gedaan en ik heb de ordes uitgedeeld. Maar het spandoek hebben we wel met zijn drietjes (met Finn erbij) geschilderd."

Hailey
Hailey keek naar het grote verlaten huis. Het was prachtig. Ze keek toe hoe Allie de sleutel omdraaide. “Ik weet niet wat we moeten zeggen. Ik snap niet waarom deze plek zo verborgen is gebleven voor ons.” Ze hield Nora haar hand stevig vast toen ze naar binnen liep. Het was inderdaad koud. Op de tast vond ze een schakelaar en drukte erop. Een lamp in de gang ging aan. Hailey keek haar ogen uit, de hal was prachtig. Een houten vloer met mooie kleden. Mooie oude schilderijen van prachtige landschappen. Ze keek naar Allie. “Dus dit is opa zijn geboortehuis?”

Evie
Evie gaf haar meiden nog een kus en keek naar Mare. “Als er iets is bel je meteen?” Mare knikte. “Beloofd. Ga nou maar. Thijs is gespannen.” En ze knikte even naar haar broertje. Evie zuchtte diep en pakte toen haar spullen. Ze pakte Thijs zijn hand vast en samen liepen ze naar het grote huis. “Sorry schat. Ik vind het gewoon lastig om ze nu al alleen te laten ook al is het een paar meter verderop.” En ze maakte de achterdeur open. Ze zag haar ouders niet in de keuken dus liep ze naar de woonkamer. Daar vond ze haar moeder verdiept in een boek. Het was alleen niet zomaar een boek. Het was mooie editie van Alice in Wonderland die haar opa had. “Mam? Hoe kom je hier aan?” Haar moeder schrok op. “Uhm nou. Daar moeten wij het over hebben. Ga zitten ik roep papa.” Gespannen ging Evie zitten en ze keek toe hoe haar moeder op stond en naar de trap liep. “Joey, Evie en Thijs zijn er!”

Owen
Owen liep het huis binnen en keek zijn ogen uit. Hij keek naar Manu en naar de rest. “Waar heb ik dit aan verdiend?” En Manu pakte hem stevig vast. “Omdat we allemaal onwijs trots op je zijn Owen. Je verdiend dit.” Owen merkte dat er weer tranen in zijn ogen sprongen. “Ga zitten Owen.” Hoorde hij zijn vader zeggen. Owen ging zitten. Hij wist zich totaal geen houding te geven op dit moment. “Wil je wat drinken? Wil je taart?” Vroeg Manu. Owen knikte en keek zwijgend om zich heen. Hij wist gewoon niet wat hij wilde zeggen.

Nora

Nora sloeg de aan om Hailey heen. "Jullie opa zal vast een reden hebben gehad. Misschien was zijn leven hier in Schotland niet zo rooskleurig en wilde hij jullie zijn ellende besparen." En gaf Hailey een kus op de wang. Ze liet haar los en liep vervolgens naar binnen. Nora keek de ogen uit. Ze zag Allie naar Hailey toe lopen en haar hand vast pakken. Allie:"Ja. Gek om dat zo te bedenken en hier te zijn. Laten we verder kijken."En liep de woonkamer in. Nora volgde. Het was er wat stoffig maat wel netjes onderhouden. De ouderwetse inrichting maakte het af. Ze liep langs de open haard en bekeek de foto's. "Is dit jullie opa en oom Wim?"

Thijs

Thijs liep met Evie mee naar het woonhuis. "Ik snap het. Maar als we het uitstellen wordt het alleen maar lastiger. Ik vind het ook spannend hoor. Maar ik vertrouw mijn zusje ook met de meiden. Als we ze dan even bij iemand achter meteen laten dan het liefste bij haar." En gaf Evie een kus. Vervolgens liepen ze samen verder. Het viel hem meteen op dat hij Gwen nergens zag of Joey. Thijs keek verbaasd naar Evie maar die leek er ook niks van te snappen. Hij ging zitten en hoorde Joey naar beneden komen. Joey"Ahh, jullie zijn er. Willen jullie koffie of thee voor we uitleggen wat er zo belangrijk is wat we jullie willen vertellen?"

Mirthe

"We wilde je een fijn en warm thuiskomst geven en laten zien dat we er voor je zijn. Dat we trots zijn op wat je al bereikt hebt en nog allemaal gaat bereiken." Vuide Mirthe Manu aan. Mirthe nestelde zich in een stoel. Ze merkte dat een gespannen sfeer hing. "Hoe ging het eindgesprek? Heb je nog afscheid kunnen nemen van die vriendin die je had gemaakt?",probeerde Mirthe de stilte te verbreken.

Hailey
Ze knikte. Ze wist alleen heel weinig over haar opa zijn verleden. Hij en zijn tweelingbroer waren geboren vlak voor de oorlog. Hij was half Joods: Joodse vader, Christelijke moeder. Zijn vader was toen haar opa 10 was opgepakt en meegenomen naar een concentratiekamp. Haar opa heeft zijn vader nooit meer gezien. Zijn vader kwam uit een rijke familie en daardoor konden hij, zijn broer, zijn zussen en zijn moeder in dit huis blijven. Haar moeder heeft haar oma nooit ontmoet en haar opa wilde het daar ook absoluut niet over hebben. Als je daar probeerde naar te vragen praatte hij er altijd overheen. Hailey keek naar de foto’s. “Dat is opa met oom Wim of nou ja William.” Ze pakte een foto op. “Ik denk dat dit opa zijn moeder was…” Het was een prachtige jonge vrouw. “Ik zie trekken van mama erin terug.” En ze gleed er met haar vingers over.

Evie
Evie keek naar Thijs. “Doe maar koffie.” Ze keek haar moeder aan. “Mam waarom was het zo belangrijk dat wij kwamen?” Haar moeder stond op en liep naar het bureau. Het bureau was van opa geweest maar haar moeder mocht het erven omdat hij wilde dat ze haar schrijversdroom waar kon maken. Haar moeder maakte een laadje open en kwam terug met een envelop. “Opa heeft voor ieder van jullie brieven geschreven. Ik mocht ze pas geven als Hailey en Allie achttien waren. Ik heb hier de brief die voor jou geschreven.” Ze gaf Evie de envelop. Evie keek even naar haar vader en toen naar Thijs. Met trillende handen maakte ze de brief open en las hem voor.

Lieve Evelyn, lieve Evie,
Mijn oudste klein dochter, mijn mooie vrolijke bloem. Wat ben ik trots op jou. Lees deze brief goed want dit zullen mijn laatste woorden zijn die ik tegen je kan zeggen. Lieve Evie, ik heb je zien opgroeien als een prachtige vrouw die weet wat ze wilt en vooral wat ze niet wilt. Je bent zorgzaam, doet alles voor iedereen maar probeer wat meer tijd voor jezelf te gaan inrichten. Je hoeft niet te zorgen dat iedereen het goed heeft. Mensen kunnen heel goed voor zichzelf zorgen. Wees dus wat liever voor jezelf. Om daar mee te beginnen heb ik iets voor je. Je krijgt van opa zijn first classic editions. Ik weet hoe dol je daar op was en dan met name op Alice in Wonderland. Ik hoop dat je deze boeken op een dag kan voorlezen of samen lezen met je eigen kinderen of kleinkinderen. Lezen is iets magisch en we wisten al vroeg dat jij een boekenwurm was net als je moeder en ik. Lieve Eef ik ga je onwijs missen. Je gaat dichtklappen maar je gaat ook weer open bloeien. Laat je stem horen, wees lief voor jezelf en blijf bloeien. Liefs Opa Boek Evie keek haar ouders met open mond aan en tegelijkertijd welde er tranen op in haar ogen. “Wat is dit?” En ze keek haar vader aan.

Owen
“Echt heel lief.” Hij slikte. Zijn vader kwam terug met Taksi, zijn favoriete drankje, en een stukje taart. Ethan had een chocolade brownie taart gemaakt, zijn favoriete smaak. Owen keek naar Mirthe. “Uhm ja het was wel een fijn gesprek. Ik moet een dankbaarheidsdagboek en een eetdagboek bijhouden. Ik heb twee keer therapie in de week. Een keer creatieve therapie en een keer praattherapie. Ik moet voorlopig thuisonderwijs volgen maar dat is vanuit de kliniek al allemaal geregeld. Gladdis en ik gaan nog een keer afspreken als het van haar psycholoog ook buiten de kliniek mag.”

Mirthe

Mirthe keek jaloers naar het stuk taart. "Krijgen wij niet?" En keek de vader met een verbaasde blik aan. Ze zag Finn opstaann. "Wilt iedereen een stuk taart?",hoorde ze hem vragen. "Wil je ook een glas appelsap meenemen?" En keek hem smekend aan. Finn:"Jij gaat dit zo uitbuiten de komende tijd nog dat je niks kan doen." Mirthe knikte. "Als ik je ergens mee kan helpen.." "Dat had ik ook al aangeboden.",hoorde ze Finn zeggen vanuit de keuken. "Wil fijn dat je gaat afspreken met Gladdis zodra het kan." "En wij gaan een keer suppen.",hoorde ze Finn zeggen die de stukjes taart op tafel zetten. "Oeh leuk en gezellig even samen."

Allie

Allie bekeek de foto. "Ze lijkt inderdaad op mama. Het moet dan wel onze overgrootmoeder zijn." Allie keek om zich geen. "Gek he, eigenlijk weten we niks over opa zijn verleden. Wij kennen alleen oom Wim. Zelfs mama heeft haar oma nooit gekend. Opa sprak er ook nooit over dus automatisch werd het onderwerp vermeden. Of hij wuifde het weg als je er over ier begon. Wat zal er gebeurd zijn dat hij er niet over wilde spreken?" Allie liep verder. "Want wie zijn deze meisjes bijvoorbeeld?"

Joey

Joey had koffie gezet voor iedereen en had zich er vervolgens bij gevoegd. Hij luisterde naar hoe Evie haar brief voorlas. Joey zuchtte. "Zoals er al in de brief staat, zijn dit ook zijn laatste woorden. Hij eet ieder van jullie,inclusief mama en mij iets nagelaten. Jou liet hij zijn first classic editions na. Riley heeft van opa een hond gekregen, een maatje. Allie krijgt van opa zijn appartement boven de winkel en Hailey zijn boekenwinkel in Schotland. Het huis in Schotland is voor mama en mij. Hoe en waarom weten wij ook niet verder. Mama heeft haar brief ook pas net geopend. We wilde je het maat meteen geven gezien Allie en Hailey waarschijnlijk hun brieven nu ook hebben gelezen."

Owen
Hun vader grinnikte. “Sorry. Ik wilde eerst vragen of jullie ook wilde. Ik was nog niet zo ver.” Owen begon te lachen. Het voelde fijn om weer in de chaos van zijn familie te zijn. Hij had dit gemist. Zijn blik ging naar de kerstboom. Hij was vergeten dat Kerstmis er aan kwam. Hij was daar ook totaal niet mee bezig geweest. Hij keek even naar zijn broer en zus. “Weet ik. Ik vind het gewoon moeilijk om hulp te vragen. Maar ik kan wel hulp gebruiken bij mijn dankbaarheidsdagboek en mijn creatieve therapie opdrachten.”

Hailey
Hailey knikte. “Opa sprak nooit over zijn verleden. Behalve dan dat zijn vader is opgepakt en meegenomen is naar een concentratiekamp toen opa 10 was. Hij heeft zijn vader nooit meer gezien na de oorlog.” Hailey slikte en keek even naar de foto van de drie meisjes. “De tweeling zijn tante Julie en tante Katie. Die derde ken ik ook niet. Ik hoop dat we daar nog achter gaan komen. Ik heb zo het idee dat deze reis meer gaat doen dan we willen. Ik hoop gewoon dat we misschien kunnen ontdekken wat er gebeurd is met opa zijn vader. Ik hoop dat we opa dan meer rust kunnen geven.” Ze keek om zich heen en zag een oude gezinsfoto. “Wacht kom eens. Hier is opa zijn hele gezin met namen erbij. Adam, dat zou zijn vader moeten zijn geweest, Lilibeth, is zijn moeder, David, dat is opa, William, is zijn broer, Angie, Katie en Julie. Angie moet dat derde meisje zijn. Angie is het zusje waar hij het nooit over heeft. Ik hoop dat oom William daar antwoorden op kan geven.”

Evie
Evie keek even naar de brief. Ze luisterde naar haar vader. “Dobby. Die is voor Riley? Wat lief.” Ze keek even naar haar moeder. Ze wilde niet denken aan wat zij nu doormaakte. Ze hadden een tweede huis. Evie pakte even Thijs zijn hand en haalde een hand door haar haar. “Ik snap het niet. Opa Boek had nog drie andere kinderen. Waarom laat hij zijn dierbaarste bezitten dan aan ons na?” En ze keek even van haar moeder naar haar vader. “Niet dat ik er niet blij mee ben maar dan nog. Wat is de reden geweest om dit allemaal aan ons na te laten? Kende we opa echt wel zo goed als wij dachten?”

Mirthe

Mirthe sloeg de armen over elkaar en keek haar vader met een beledigde blik aan. Vervolgens richtte ze haar aandacht weer op Owen. Mirthe dacht na terwijl ze aan haar stukje taart begon. "Eens denken... Je zou vandaag dankbaar kunnen zijn voor het feit dat je weer naar huis mocht. Voor deze heerlijke taart die Ethan heeft gebakken." En nam nog een hap. "Voor je lieve vriendjes en familie en je vriendschap met Gladdis." Ze haalde een hand door de haar. "Hulp vragen is ook niet makkelijk maar als je het vraagt wordt het altijd geboden."

Allie

"Maar dat is dan ook het enige!",zei ze eerlijk. Ze had opa verder nooit wat over zijn verleden horen zeggen. Allie haalde zijn schouders op. "Dan zouden we in archieven moeten duiken. Ik vraag me op dit moment eerder af wie dat meisje op die foto is." Allie liep naar Hailey toe. "Angie? Wat is er met jou gebeurd? Waarom heeft opa het nooit over jou gehad?" Allie knikte. "Laten we eerst maar eens de boel verder verkennen en de koffers halen."

Joey

"Ja! Opa wilde je broertje een maatje voor het leven geven. Alleen gezien Riley op kamers gaat en je daar geen hond kan houden willen kijken of we een appartementje voor je broer kunnen regelen waar hij zou kunnen samenwonen met Amy. Hij maakt het trouwens goed en heeft het naar zijn zijn jn IJsland. We hebben Riley werder vandaag gesproken over Skype." Thijs:"Julie opa was wel dol op jullie en je moeder. Jullie hadden allemaal een speciale band met hem. Misschien heeft die hun ook wel iets nagelaten maar vond hij dat jullie dit het meest verdiende. We zullen zijn beweegreden niet meer achter kunnen halen. Ik denk dat je vooral zijn wensen mlet respecteren en aannemen wat je hebt gekregen,Eef."

Owen
Zijn vader deed zijn handen omhoog. “Sorry Mirthe echt sorry. Dan ga ik maar niet zeggen dat ik vanavond een vader dochter diner heb bedacht en dat je broers, Ethan, Manu en mama hun eigen eten maar bij elkaar moeten sprokkelen.” Owen keek even naar zijn vader. Het was mooi om te zien dat hij speciaal voor Mirthe wilde koken. Owen vond het alleen heel moeilijk om het over eten te hebben. Manu sloeg zijn armen om hem heen en trok hem naar zich toe. “Je hoeft niet veel te eten lieverd. Maak het minder groot.” Owen knikte en hij gaf Manu een kus. Manu keek even naar Owen zijn moeder. “Ik weet nog een leuk Argentijns restaurant waar we kunnen eten. Ze serveren het eten in tapasvorm. Dus allemaal kleine gerechtjes.” Owen haalde even diep adem. Hij was Manu dankbaar dat hij een restaurant kende dat kleine gerechtjes serveerde. “Het restaurant is van mijn zwager. Mijn zus had ons uitgenodigd om te komen als Owen zo ver was.” Owen keek even Manu met open mond aan. “Manu, wat heb je verteld aan je zus? Sinds wanneer heb je weer contact met je zus?” Manu keek hem aan. “Ze…Ik kwam haar tegen in de boekenwinkel van je tante toen ik een boek uit wilde kiezen die je in de kliniek kon lezen. We zijn wat gaan drinken en ze heeft haar excuses aangeboden. Toen heb ik gesproken over hoe het met mij ging. Owen het ging met mij ook niet goed. Ik kon je niet meer helpen. Ik moest het aan iemand kwijt.” Owen stond op. “Manu, ik hou onwijs veel van je en ik snap dat je je ei kwijt moest maar…Je weet dat ik niet wil dat heel de wereld weet wat voor een mislukking ik ben.” En hij liep naar buiten. Toen hij buiten was rende hij naar hun oude klimtoestel en plofte op de schommel neer. Hij begon te huilen. Na al die weken voerde hij nog steeds strijd met alles in zijn hoofd. Het ging echt beter maar dit…Waarom moest Manu dit delen?

Hailey
Hailey keek nog even naar de foto van haar overgrootmoeder. Ze lachte wel maar Hailey speurde intens veel verdriet in de ogen van de vrouw. Ze keek even naar Allie. “Dat is goed.” En ze liep door. Ze keek naar een grote trap en liep naar boven. Ze deed een deur open en snoof een bepaalde geur. Ze herkende de geur uit duizenden. Het was opa zijn geur. Ze liep de kamer in en zag een bureautje. Op het bureautje lag een boek. Ze deed het boek open. Het was opa zijn handschrift. Ze ging zitten op de stoel voor het bureau en bladerde er doorheen. Op een gegeven moment liet ze het dagboek vallen.

Evie
Evie keek haar ouders aan. “Lois gaat samenwonen met Troian in het appartement van Troian. Lois haar appartement komt dan vrij. Misschien kan Riley daar terecht? Ze woont midden in het centrum. Het uitzicht over de stad is echt prachtig. Het is ruim, met veel licht. Je zou daar makkelijk met een gezin en een hond kunnen wonen. Ik denk dat het perfect is voor Riley.” Evie keek naar Thijs en knikte. “Dat is ook zo. Opa zei wel eens dat mama op zijn moeder leek. Misschien dat mama een speciale plek had in zijn hart. Opa liet nooit wat los over zijn moeder. Hij sprak alleen over oom Wim, tante Katie en tante Julie. Maar iets in mij zei altijd dat hij nog een zusje had. In zijn slaap mompelde hij wel eens de naam Angie. Ik heb er wel eens naar gevraagd maar hij ontweek het. Ik zag wel intens veel verdriet in zijn ogen.”’

Mirthe

Mirthe haar mond viel open van verbazing. "Echt?" En ze keek de vader aan. Ze voelde zich meteen een beetje schuldig. "Ik heb volgens mij iets goed te maken.." "Ik kan het toetje maken.",bedacht ze hardop. Ze stond moeizaam op en liep naar de vader om hem een knuffel te geven. "Sorry papa." Mirthe keek Owen geschrokken na en keek toen naar Manu. "Laat hem maar even. Hij bedoeld het niet zo. Alles komt er gewoon nu uit en daarbij... hij worsteld nog steeds met zijn zelfbeeld." Ze probeerde Finn zijn blik te vangen. "Ik ga wel bij Owen kijken.",hoorde ze Finn zeggen. Ze keek hem dankbaar aa en ging zelf weer op de bank zitten.

Finn liep naar buiten. "Owen?" Hij vond zijn broertje uiteindelijk op de oude schommel. "Hey!.. Gaat die? Wil je er over praten? Of zal ik je even laten om tot jezelf te komen?"

Allie

Allie was samen met Liam de koffers gaan halen en hadden een kamer gezocht waar ze konden verblijven. Ze was besef met de koffer uitpakken toen ze een bonk hoorde. Allie liep de gang op. "Hailey?" Maar gezien het huis groot was besloot ze toch te kijken waar Hailey uithing. Ze vond Hailey zittend aan een bureau in een kamer met een boek op de grond liggend. Ze raapte het boek op. "Hey! Alles oké? Je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien."


Thijs

Thijs hoorde het voorstel van Evie. "Dat zou zeker iets voor Riley zijn. Als je ouders echt op zoek zijn naar een appartement voor je broertje dan zou ik je zusje eens contacten om te kijken of het daadwerkelijk iets is." Thijs trok een wenkbrauw op. "Vreemd! Waarom zou die niks over haar kwijt gewild hebben? En als die een zusje had gehad waarom weet niemand dan van haar bestaan af?" Thijs knikte. "Misschien dat Hailey en Allie op hun reis antwoorden kunnen vinden."

Owen
Owen keek op toen Finn aan kwam lopen. “Sorry. Ik had niet zo moeten weglopen maar…” Hij slikte. “Ik heb het gevoel dat ik zoveel heb gemist de afgelopen weken. Manu heeft mij niet eens verteld over dat hij weer contact had met zijn zus Isabella. Ik snap dat hij zijn hart wilde luchten bij haar maar ik wil gewoon niet dat iedereen weet dat ik in een kliniek zat. Ik voel me al een mislukking. Diep van binnen weet ik dat ik dat niet ben maar zo voelt het wel.”

Hailey
Hailey keek op toen Allie binnen kwam. “Dit was opa zijn slaapkamer. Hier speelde hij, hier las hij zijn boeken. Ik vond een dagboek.” En ze knikte naar het dagboek. “Hij lucht zijn hart daar in. Ik las net een stuk over zijn moeder en over zijn zusje Angie. Zijn moeder heeft zelfmoord gepleegd toen opa 13 was, kort na de oorlog. Het verlies van haar man kon ze niet aan. Opa vond haar en heeft geprobeerd haar wakker te maken maar het was te laat. Zijn zusje Angie overleed een jaar later aan TBC, ze was 9. Ze was zijn favoriete zusje. En stierf in zijn armen in het bijzijn van William, Julie en Katie. Opa heeft dit nooit goed kunnen verwerken. Hij schrijft ook over Joodse onderduikers op zolder. Met gevaar voor eigen leven hebben zijn ouders Joodse mensen laten onderduiken. Zijn vader nam het op voor de Joodse gemeenschap omdat hijzelf Joods was. Zijn vader ging boodschappen doen maar is nooit meer thuis gekomen. Later bleek dat ze hem hadden opgepakt, ze zijn hier nooit langs geweest omdat opa zijn moeder niet Joods was. Ze hoorde zogenaamd tot het ras waar de Duitsers dol op waren. Ik..” Hailey slikte. “We moeten denk ik met oom William praten hierover.”

Evie
Evie knikte. “Ik app Lois straks wel even om af te spreken om in haar appartement te kijken. We maken foto’s en sturen dat naar jullie op.” Ze keek even naar haar moeder. Ze wist dat haar moeder nooit dat appartement in zou gaan. Ze had moeite met Lois maar Evie vond dat haar moeder het maar moest accepteren dat zij haar zusje wilde zien. Evie keek even naar Thijs. “Opa had nog twee zusjes naast zijn tweelingbroer. Julie en Katie, zij waren ook een tweeling. Angie heeft ie nooit over gesproken. Ik zou het mooi vinden als we door Hailey en Allie meer over opa te weten komen. Hopelijk bellen ze straks even.”

Finn

Finn ging in het gras zitten en trok zijn knieën onder zijn kin. "Ik snap je maar bekijk het eens vanuit zijn standpunt.. Manu ging kapot aam het feit dat jij opgenomen werd. Hij heeft zich heel lang schuldig gevoeld over het feit dat hij niks geeft gezegd maar wel wist dat het niet goed met je ging. Hij heeft eindelijk weer contact met zijn zus. Iets wat hij heel gauw wou. Iemand uit zijn eigen familie die hem steunt. Hij zal het niet bewust hebben verzwegen."

Allie

Allie hield het dagboek stevig vast. Er bungelde tranen over de wangen. "Arme opa. Vind je het gek dat hij er niet over kon praten." Ze kon er in haar hoofd gewoon niet bij wat haar opa op zo jonge leeftijd had moeten meemaken en voor wonden had achtergelaten. Niet alleen het leed van de oorlog maar ook het overlijden van zijn moeder en zusje en zijn vader die hij nooit meer terug heeft gezien. Ze veegde de tranen weg. "Maar wat als oom Wim er niet over wilt praten? Hoe begin je überhaupt over zo iets. Heey, oom Wim we hebben opa zijn dagboek gevonden?"

Thijs

Joey:"Helemaal prima. Fijn dat je met ons meedenkt. Ik kan anders zelf ook contact opnemen met Lois. Als je mij haar numer stuurt dan stuur ik haar een berichtje."

Thijs knikte. "Wie weet, wie weet. Weet die oom die daar woont niet meer? Misschien moeten ze hem contacten en kan hij hun en jou antwoorden bieden. Als ze zelf niet bellen snap bellen wij hun gewoon."

Owen
“Maar het was niet zijn schuld. Het was mijn eigen schuld. Ik had hem er niet mee op moeten zadelen, ik had meteen naar jullie moeten gaan.” Hij begon te huilen. “Ik wilde hem die last niet geven en ik snap dat hij zijn ei aan iemand kwijt moest maar ik had gewild dat hij het met mij had gedeeld. Het komt nu gewoon onverwachts.” En hij ging in het gras naast Finn zitten en legde zijn hoofd op zijn schouder. “Ik heb het gevoel dat er zoveel langs mij heen is gegaan.”

Hailey
Ze knikte. “Ik snap heel goed dat hij het er niet over kon hebben. Opa was de oudste samen met oom Wim. Opa voelde zich verantwoordelijk om voor zijn broer en zusjes te zorgen toen zijn moeder weg viel. Ik denk dat opa zijn toevlucht zocht in boeken. Een uitvlucht.” Hailey stond op en gaf haar zus een knuffel. “Opa zei dat oom Wim altijd makkelijker met dingen om kon gaan. Laten we hem morgenochtend bellen en kijken of hij tijd heeft om met ons te praten. Misschien kunnen we nu even aan mama en papa laten weten dat we veilig aangekomen zijn.” Hailey keek even naar het dagboek. “Misschien vinden we op de zolder nog wel achterblijfsels van de oorlog.”

Evie
Evie stuurde haar vader het nummer van Lois. “We kunnen er ook samen heen. Dan kan Thijs even bij de meisjes blijven of we laten Mare weer oppassen.” Evie dacht na. Haar moeder keek op. “Oom Wil sprak meer over de oorlog. Hij heeft wel eens verteld dat zijn ouders Joodse onderduikers hadden op zolder. Dat hun vader Adam op kwam voor de Schotse Joodse gemeenschap omdat zijn Adam zelf Joods was.” Evie slikte eventjes. Ze kon wel snappen dat haar opa de oorlog nog niet vergeten was, vooral omdat ze er zelf middenin hadden gezeten.

Thijs

"Ik vind het prima als jullie samen een kijkje straks willen gaan nemen. Mare wilt vast wel wat langer blijven en anders red ik me wel even alleen met de meisjes. Kijk maar of je zusje überhaupt tijd heeft." Thijs zijn mond viel haast open van verbazing. "Wow! Dat is best wel heftig. Wel goed natuurlijk dat ze andere probeerde te helpen maar het lijkt mij sowieso al vrij heftig te zijn geweest en dan ook nog eens onderduikers in huis hebben. Je vader min of meer verliezen omdat hij is opgepakt door de Duitsers. Ja, heel eerlijk vind ik het niet gek dat jullie opa en vader er biet over sprak. Dat zou ik, staande in zijn schoenen, denk ik ook niet gekund hebben."

Allie

Allie knikte. "Daar zou je best eens gelijk in kunnen hebben." Ze keek de kamer rond. "Gek eigenlijk om te bedenken dat wij hier in de kamer zijn van opa. Vind je ook niet?" Ze ging op het bed zitten. "Het ruikt hier wel echt naar opa." En pakte een oude stoffige teddybeer van het bed die hoogstwaarschijnlijk van haar opa vast en hield die stevig vast. Allie knuffelde Hailey terug. Allie knikte. "Probeer ze anders de facetimen anders gaan ze toch naar mij vragen." Allie slikte. "Hou op met me hoor! Ik vind het een griezelig idee." Nora kwam om het hoekje kijken. "Alles oké?",hoorde ze Nora vragen. "Heel eerlijk ja en nee. We hebben de dagboek van opa gevonden. Of Naja Hailey heeft het gevonden en gelezen en beeteld wat er in staat over onze overgrootmoeder en zijn zusje Angie. Dat derde meisje op de foto’s."

Finn

"Dat is waar maar ik kan ook begrijpen dat het zo vooral heeft gevoeld. Hij stond op dat moment totaal machteloos en in twee strijd. Hij wilde het beste doen maar ook jou niet verlinken." Finn sloeg troostend een arm om Owen heen. "Dat snap ik maar Manu moest zijn ei juist kwijt bij iemand die er totaal buiten stond. Er met andere ogen naar keek. Ik.. het is juist mooi dat hij zijn zus in vertrouwen kon nemen." Finn wreef troostend over Owen zijn rug heen. "Het komt goed. Echt waar. We hebben kerst om naar uit te kijken. Ons kleine neefje dat begincolgend jaar komt. We halen de tijd wel in."