You are perfect to me

Joey

"Precies dat. Roy had het altijd over Mirjam en zijn kinderen. Omdat ik zelf geen band met mijn stiefvader hebt was ik altijd een jaloers op jullie, maar ergens was Roy ook een vader voor mij. Al wist ik natuurlijk niet dat hij echt mijn vader was. Juist daardoor gaat het er gewoon niet in dat hij een andere liefde heeft gevonden. Natuurlijk gun ik hem een nieuwe liefde maar.. Waarom ging hij vreemd?" Joey knikte. "Ja, hij heeft flink de waarheid gehoord. Hik zei dat ik niet begreep hoe het was om je vrouw te zien aftakelen. Nee, inderdaad maar ik zou Gwen nooit kunnen verlaten." Joey slikte. "K.ut. pa! Waarom moest je ons in deze situatie brengen? We hadden net allemaal onze draai gevonden."

Emma

Emma knikte ter goedkeuring. Zd zag Mia in beeld verschijnen en zwaaide. "Hoi Mia." Emma keek beledigd naar Mike. "Waarom loop jij nou weer te porren? Her was jou idee " Maar richtte zich weer op het scherm. "Nou uiteraard willen we je weer heel graag een keetje zien en alles horen over je wereldreis maar uhmm... Zou je een zwangerschapsshoot met ons willen doen en we zouden als de kleine is geboren graag eem Newborn shoot doen?!?"

Jenny
Jenny knikte. “Pap hield echt van mama. Alleen mama was niet meer de vrouw die hij kende. Door de bestraling ging haar geheugen ook achteruit. Ze vergeetachtig.” Ze slikte. Ze wilde helemaal niet denken aan hoe haar moeder er toen aan toe was. Ze greep Joey zijn vast had. “Ik zou Nina ook nooit in de steek kunnen laten.” En ze keek Nina verliefd aan. “Ik weet gewoon niet hoe ik tot papa door kan dringen dat dit gewoon echt niet okee is. Hij…” Ze had tegen niemand anders gezegd dan tegen Nina wat haar vader tegen haar had gezegd. “Hij zei dat ik er ook niks van snapte. Dat ik niet weet wat hij heeft meegemaakt. Hij heeft gezegd dat ik in therapie moet….Ik? Ik ben al jaren in therapie. Hoe kan hij dit tegen mij zeggen?” En ze begon te huilen.

Mia
Mia keek haar vrienden aan. Jim, haar Chinese echtgenoot, zei wat tegen haar in het Chinees. Ze zei wat terug en keek toen weer naar Mike en Emma. “Sorry. Jim wilt jullie heel graag ontmoeten. Gezien jullie door omstandigheden niet bij de bruiloft konden zijn.” Mia slikte. Ze ging trouwen een week na de miskraam van Emma en Mike. Zij en Jim hadden er alle begrip voor gehad. Echter ging haar mond open van verbazing. “Omg jullie zijn weer zwanger? Hoe lang al? Oooh lieverds, gefeliciteerd. Tuurlijk wil ik een zwangerschaps en een newborn shoot doen. Met liefde.”

[bEmma[/b]

"Wij willen Jim ook heel graag ontmoeten, we baken nog steeds sat we er niet bij konden zijn maar we konden het gezien die omstandigheden gewoon niet opbrengen." En slikte even. Emma sloeg jaar handen voor haar mond en gaf Mike een mep tegen zijn arm. "Sorry, Mia. Ik dacht dat je het wist. Ik ga Mike voor je vermoorden gezien hij niks tegen je heeft gezegd. Maar ja we zijn opnieuw zwanger. Ik denk net geen drie maanden. Ik voel me oké ondanks de vermoeidheid en de misselijkheid en vandaag was veel maar we komen hier wel weer doorheen." Emma glimlachte. "Dank je wel en gikn dat je ons wilt vastleggen."

Joey

"Ja, maar... Als je zolang van iemand houdt dan ga je toch juist tot het alle laaste moment voor elkaar door het vuur. In voor en tegen spoed tot de dood ons scheidt. Ze zeggen het niet voor niks. Waarschijnlijk omdat ik er zelf zo over denk kan ik er gewoon in mijn hoofd niet bij, snap je?" Joey sloeg zijn armen om Jenny heen. "Kom hier. Laat je door pa niet gek maken. Jij moet doen wat voor hou het beste is. Maar heel eerlijk. Mike en ik maken ons wel een beetje zorgen om jez,zusje. Gezien het momenteel het niet zo lekker met je gaat en het moeilijker hebt met je eetstoornis. Ik denk dat vooral Mike bang is dat je weet een terugval krijgt en moet worden opgenomen. Dat willen we allemaal voorkomen. Dus ja als therapie je hebt dat te voorkomen zou ik wel weer gaan. Voor je eigen bestwil. Mike en ik maar ook Nina,Emma en Gwen hebben allemaal alleen maar het beste met je voort."

Mia
“Em het is goed. Jim en ik snappen heel goed dat jij en Mike andere dingen aan jullie hoofd hadden. We maken er met zijn vieren nog een mooi feestje van.” Mia grinnikte. “Misschien heeft ie het gezegd maar ik was op wereldreis. Jim en ik zijn maanden weggeweest. Soms was de verbinding echt ruk. Maar schatjes ik ben zo blij voor jullie. Weten jullie al wat het wordt en mag ik alsjeblieft een babyshower organiseren?”

Jenny
Jenny keek naar Joey. Ze zuchtte diep. “Het gaat ook niet heel goed met me. Ik ben in therapie maar het gaat echt op en af. Vooral nu het met Mike niet goed gaat.” Ze slikte en rukte zich los van Joey en liep naar het raam. “Ik schaam me voor mezelf Joey. Ik heb het gevoel alsof ik nooit goed genoeg ben. Voor niemand. Toen ik 12 was was ik dikker. Ik moest van papa dieeten maar mama was er op tegen. Door papa en andere is de eetstoornis begonnen. Mike was er altijd voor me. Hij heeft me naar de kliniek gebracht twee jaar geleden. Mama was drie maanden overleden en Mike zag als enige van hem en papa dat het niet goed ging. Papa heeft het denk ik nooit willen inzien wat hij had aangericht.” Ze slikte en keek Joey aan. “Mijn therapeute stelt voor dat jij of Mike een keer mee komt. Zodat ze ook met jullie kan praten over hoe jullie kunnen helpen en of EMDR een optie is.”

Emma

Emma knikte. "Dat gaan we zeker doen. Laten we anders meteen een data prikken om elkaar weer te zien." Emma grijnsde. "Dan hoef ik gelukkig Mike niet te vermoorden." Emma schudde haar hoofd. "We hopen er bij de volgende echo achter te komen. Maar ergens heb ik zelf het vermoeden dat we een zoon verwachten." Emma sloeg haar handen voor de mond. "O, Mia dat is super lief van je."

Joey

Joey en Nina stonden samen op en liepen richting Jenny. "Voor ons ben je dat wel. Je bent meer dan goed genoeg voor ons." Nina:""zeker voor mij,schatje. Je weet wat jij voor mij betekend en dat ik niet zonder jou kan. Ik wil je zo graag helpen waar ik kan zodat hij je weer goed gaat voelen over jezelf." Joey:"Ik zal met je mee gaan. Met alle liefde. Ik wil Mike er nu niet mee belasten. Al staat Mike natuurlijk ook achter jou."

Mia
“Jim en ik hebben ook nog een nieuwtje.” En ze ging staan en Jim kwam naar haar toe en legde zijn handen op haar buik. “We zijn zwanger!” Zeiden ze tegelijk. Ze zag dat Mike zijn mond open stond van verbazing. “Hoe lang al?” Mia en Jim gingen samen zitten en Jim hield haar hand vast. “Drie maanden ongeveer. Net als jullie. Alleen wij willen nog niet weten wat het wordt. Dus we kunnen voor elkaar een babyshower gaan organiseren.” En ze begon te lachen.

Jenny
Jenny keek Nina aan en gaf haar een kus. “Jij bent mijn wereld Nina. Ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten.” Ze haalde een hand door haar haar. Ze keek naar Joey. “Ik weet dat ik voor jullie genoeg ben maar wanneer ben ik voor papa goed genoeg? Van hem moest ik afvallen. Terwijl ik niet eens dik was. Ik was een meisje van 12, vol in de puberteit.”

Emma

Inmiddels is er een tijdje verstrekken. Mike is weer opgeknapt en daarom hebben Emma en .ik besloten om even tot rust te komen op Texel. Even weg van alle hectiek want die hebben ze wel op hun boer gehad na het nieuws dat Mike blijkbaar nog een halfzusje op de wereld heeft rondlopen. Emma was de laatste spullen aam het inpakken. Ze wreef over de buik. Ze was moe maar de misselijkheid ging. Even rust was dan ook zeer welkom over haat en de baby. Maar het belangrijkste was dat met de baby alles goed was. Binnenkort, na de vakantie, zouden ze horen of ze daadwerkelijk een zoon kregen zoals ze vermoeden.

Mike
Mike liep voorzichtig naar boven. Hij moest nog steeds rustig aan doen van de dokter maar elke dag ging het een stukje beter. Hij merkte vooral dat die snel moe was. Hij klopte op de deur en sloeg zijn armen om Emma heen en gaf haar een kus in haar nek. “Hey schoonheid, dag smurfje van me.” En hij legde zijn handen op de steeds meer bollende buik van Emma. “Ben je er klaar voor schat?”

Gwen
Vandaag zouden ze naar de eerste echo gaan van hun kleine. Ze was een maand onderweg en Astrid had gezegd dat ze haar bijna maandelijks wilde zien gezien ze nog steeds herstellende was van de vorige zwangerschap. Gwen voelde zich vooral misselijk en moe. Ze was blij dat Evie en de tweeling bij haar vader konden slapen. Ze had net weer overgegeven. Ze moest vaker overgeven dan toen ze zwanger was van de tweeling of van Evie. Ze had het gevoel dat ze een jongetje zouden krijgen maar het zou even duren voor ze dat te weten kwamen.

Emma

Emma schrok,gezien ze in gedachten was verzonken, toen Mike zijn armen om der heen sloeg. "Dag papa." Ze draaide zich om zodat ze Mike kon kussen. "Bijna. Nog even de toilettas pakken vanuit de badkamer. Wil jij die anders even pakken?" En keek Mike hoopvol en liefdevol aan. "Thank you." Ze ging even op het randje van het bed zitten om uit te rusten. Toen Mike terug kwam met de toilettas stopte ze deze in haar koffer en deed die dicht. "Heb jij zeker wegen alles?" En keek Mike onderzoek aan. Ze had er geen zin in om straks op Texel achter te komen dat hij iets vergeten was. "Heb jij er er een zin in? Even rust!"

Joey

Joey was beneden speelgoed aan het opruimen van Evie en de box van de tweeling. De meiden hadden bij zijn schoonvader geslapen zodat zij even rust hadden en vandaag zich niet hoefde te haasten voordat ze naar de eerste echo gingen. Baby nummer 4! Hij had zelf nooit gedacht om jong vader te worden, of überhaupt vader te worden met zijn carrière plan. Laatst staan dat hij verliefd werd op een meid die al een dochtertje van bijna zeven had. Joey rekte zich uit en keek op de klok. Hij zou Gwen maar eens wakker maken zodat ze de tijd had om zich klaar te maken en liep dus naar boven. Hij open de slaapkamerdeur, maar liep naar de badkamer waar hij geluid vandaan hoorde komen. Blijkbaar had Gwen net weer overgegeven. Hij pakte een nat washandje en nam haar gezicht af. "Waarom roep je dan ook niet. Dan kan ik je steunen als je weer moet overgeven. We moeten straks aan Astrid maar meteen medicatie vragen ertegen. Zelfs bij de tweeling gaf je niet zoveel over."

Mike
Hij dacht na. “Ik geloof dat ik alles heb. Wil jij voor de zekerheid nog even checken?” Doordat hij een tijdje niet adem had gehaald had hij last van zijn korte termijn geheugen. De dokter had gezegd dat dat kon terug komen. Mike ging op het bed zitten en hield Emma haar hand vast. “Ik heb er zeker zin in. Even samen weg. Even rust inderdaad.” Hij zuchtte diep. Hij had nog steeds geen contact met zijn vader gezocht. Hij wist ook gewoon niet wat hij tegen hem moest zeggen. “We moeten alleen even de sleutels naar Jenny en Nina brengen.” Jenny en Nina zouden gaan oppassen op de dieren. Mike was dol op Lola en Luna maar ze wilden nu even weg zonder dieren.

Gwen
Gwen haalde diep adem. Ze vond overgeven echt zo vies. Ze was dankbaar dat Joey er was. “Het kwam ineens op. Ik had geen tijd om je te roepen.” Moeizaam stond ze op en nam een slokje water. Ze knikte. “Daar zat ik ook aan te denken.” Gwen beet op haar lip. “Waar ik ook aan zat te denken was dat ik denk dat we een zoon krijgen. Gezien ik tijdens de zwangerschappen van de tweeling en Evie niet zo misselijk was.” Ze waste haar handen en spoelde de wc door. “Hoe lang heb ik nog om mij op te frissen?”

Emma

Emma knikte. "Ik zal zo eens checken of je alles hebt. Daarom zei ik nog moet ik geen lijstje voor je maken." En stak haar tong naar Mike uit. Zelf maakte ze altijd een afvinken lijstje omdat ze anders zelf ook van alles vergat. Vooral als ze nog haar toilettas moest pakken, opladers en zulke dingen. Emma knikte. "Ik had al een sleutel op tafel neergelegd. Ik ben blij dat hun aanboden om op te passen. Dan hoeven we ook geen rekening te houden met het feit dat we op tijd terug moeten zijn om Lola uit te laten."

Joey

Joey knikte. "Gaat die weer?" En gooide het washandje in de wasbak. Joey knikte instemmend. "Wie weet. Wie weet. Het is in elk geval een opvallend iets. Het zou wel heel tof zijn, een zoon. Als vader droom je toch altijd stiekem van een naamdrager." Joey keek op zijn horloge. "Drie kwartier, een uurtje. Ik wil wel betijds weg. Kan ik iets voor je klaarmaken?" En keek haar bezorgd aan. Het gaf toch iets machteloos om niks te kunnen doen als je vrouw zo ziek was door de zwangerschap.

Mike
“Ik weet het maar hoop gewoon dat ik het zelf onthoud.” En hij zuchtte diep. “Mijn medicatie had ik al klaar gelegd, moeten alleen nog ingepakt worden.” Hij knikte. “Het is voor Jenny goed om even zich te focussen op iets anders dan onze vader en haar emdr therapie. Ik vind het goed dat ze daarmee is begonnen. Ook fijn dat Joey dat heeft opgepakt.” Mike haalde diep adem en stond op. “Hadden ze nou hun eerste echo?”

Gwen
Ze knikte. “Het gaat wel weer.” Ze keek hem aan. “Zeg ik geloof met heel mijn hart dat Allie een hele stoere dame gaat worden. Ze is nu al dol op ballen.” En ze grinnikte. Ze wreef over haar buik. “We zullen het pas over twee maanden zeker weten. Wat ik nu wil weten is of mijn lijf dit aan gaat kunnen.” Gwen knikte. “Dan ga ik even douchen. Zou je wat yoghurt met fruit erin kunnen maken?”

Emma

"Ik onthoud ook niet alles. Het is geen valen als je een lijstje gebruikt om je koffer in te pakken.",zei ze eerlijk. Emma stak haar duim op. "Als je die zo even pakt dan pak ik de meteen mee in." Emma knikte. "Zeker. Jenny verdiend ook even rust. Volgens mij had Nina wat leuke uitjes ook gepland." Emma knikte. "Ja, we moeten eind van de dag maar even bellen om te vragen hoe het is gegaan."

Joey

"Rustig aan hé." En gaf haat een kus op de voorhoofd. Joey schoot in de lach. "Het zou mij niks verbazen als haar eerste woordje bal wordt inplaatd van papa of mama. Onze Alliecat is inderdaad geen standaard meisje-meisje." Joey knikte. "Komt goed,schat. Heb vertrouwen. Jij bent een sterke dame." Joey knikte en stond op. "Zal ik doen. Met een kopje thee?"

Mike
“Ik weet het. Ik vergeet gewoon nu vaak wat ik op wilde schrijven. Ik hoop dat mijn geheugen weer in orde gaat zijn.” Hij zuchtte diep en liep naar de badkamer. Niet veel later kwam hij terug met zijn medicatie en stopte die in de koffer. Hij keek naar Emma. “Ik zat te denken he. Is het een idee als wij een keer voorstellen om op de meiden te passen zodat Joey en Gwen een dagje naar de spa kunnen gaan? Gezien Gwen onwijs misselijk is steeds hebben ze wel wat ontspanning verdiend.”

Gwen
Ze haalde diep adem. “Ik doe mijn best. Rustig aan doen zit alleen niet in mij.” Ze begon te lachen. “Ik ga ook niet raar opkijken als bal haar eerste woord is inderdaad.” Ze pakte een handdoek en keek Joey aan. “Ik weet dat ik het geestelijk aan kan maar ik ben bang dat het lichamelijk niet goed is. Ik weet het niet.” Ze gaf Joey een kus. “Ja lekker.”

Emma

"Geef het de tijd. Je bent nog herstellende. Uiteindelijk komt het allemaal weer goed. Daar heb ik vertrouwen in." En gaf Mike een liefdevolle kus. "Hou van jou,papa." Emma controleerde Mike zijn koffer en keek op toen hij terugkwam uit de badkamer met zijn medicijnen. "Tuurlijk! Gezellig! Eef zou sowieso al komen logeren. Dan kan de tweeling ook wel logeren." "Kan je meteen wennen aan poepluiers.",en stak plagend de tong uit.

Joey

Joey rolde met zijn ogen. Dat hoefde je hem niet te vertellen. Dat had hij al doorgehad bij de zwangerschap van de tweeling. Joey grijnsde. "Onze stoere meid. Ook al zijn Hailey en Allie ern tweeling. Ze zijn totaal verschillende meiden." Joey beantwoordde de kus. Hij sloeg zijn armen km haar heen en weer over de buik. "Maak je jou niet zoveel zorgen. Het komt wel goed. Al die stress is ook niet goed voor de kleine. Let it go en geniet straks van ons vierde wondertje. Ga lekekr douchen. Ik maak een ontbijtje voor je." Hij knuffelde Gwen stevig en liep toen naar beneden.

Mike
“Ik weet het. Het is gewoon meer dat ik weer creatief bezig wil zijn en weer voor de klas wil gaan staan. Ik baal gewoon dat dat nog niet kan.” Van zijn leerlingen had hij kaartjes gekregen en nog een heel beterschapspakket. Hij miste het lesgeven. Mike gaf Emma een kus. “Dat klinkt als een leuk plan. Je vergeet dat Jenny tien jaar jonger is en dat ik mijn moeder wel eens hielp met luier verschonen en andere zorgtaken deed als papa moest werken.” Hij slikte. Ze hadden contact gezocht met hun therapeute die toen ook had geholpen met het verlies van Engel. Na hun vakantie zouden ze gaan starten met gesprekken.

Emma

Emma gaf Mike een kus. "Alles op zijn tijd, liefje. Je bent net geopereerd. Uiteindelijk komt alles goed. Misschien heb me straks op Texel wel de tijd om aan een creatief project te beginnen." Emma schudde haar hoofd. "Oké oké. We zullen zien of je het verleerd bent,dan. Laten we het meteen voorstellen als we Joey en Gwen vanmiddag bellen." Emma rekte zich uit. "Til hik de koffers naar beneden? Dan kunnen we meteen de auto inpakken."

Mike
“Ik weet het. Stap voor stap. Dat zei de dokter ook al maar het gaat voor mijn gevoel gewoon te langzaam. Ik wil jou ook kunnen helpen maar tegelijkertijd ben ik ook nog herstellende.” Hij tilde de koffers op en liep naar beneden. Hij zette de koffers neer en haalde diep adem. Dat was toch zwaarder dan hij dacht. Mike keek even naar Emma. “Pff ik heb toen in het ziekenhuis ook hun luiers gedaan weet je nog.” En hij gaf haar een kus. “Klaar om te gaan?”

Gwen
Gwen was klaar met douchen. Ze kleedde zich om in hun slaapkamer en liep naar beneden. Haar telefoon ging en zag dat haar vader wilde facetimen. Ze drukte op opnemen en zag niet veel later haar vader, Evie en de tweeling in beeld. “Hey lieverd. We wilden jullie nog even succes wensen en Eef wilde even laten zien hoe ze Allie haar flesje aan het geven is.” Toen ze beter keek zag ze inderdaad dat Evie Allie op schoot had en een flesje aan het geven was. “Wat goed van je Eef. Ik ben net beneden.” En ze liep naar de keuken. “Joey, je dochters wilde je nog even iets zeggen.” En ze gaf Joey haar telefoon zodat hij even alleen met zijn dochters kon praten.

Emma

Emma keek Mike streng aan. "Mike, ik ben zwanger,niet gehandicapt. Ik red mezelf prima. Geef jezelf de tijd. Rome is ook niet in één dag gebouwd." Emma schoot in de lach. "Ergens vind ik het wel spannend. We hebben wel geholpen en gedaan maar logeren is toch anders. Wat als ze alleen maar gaan huilen bijvoorbeeld. Tegelijkertijd flesjes geven. Snacks eruit moeten voor voeding en verschonen. Ik bereid me denk ik dan maar gewoon voor op een lange dag en een slapeloze nacht." Emma knikte. "Ja. Even mijn tas pakken. Jas en schoenen aan doen en voor de zekerheid naar de wc."

Joey

Joey stond ontbijt voor Gwen klaar te maken. Hij zette het schaaltje neer op tafel voor haar neer en nam de telefoon over. Hij veegde zijn handen af. "Heey prinses. Wat ben jij nou aan het doen? Allie een flesje an het geven. Wat goed van jou en lief om opa te helpen. Zijn je zusjes een beetje lief voor opa?" Hij had Evie op jet aanrecht wegens tegen aan gezeg en schonk koffie en thee in. Hij hoorde Evie zeggen dat ze met Allie en Hailey op het speelkleed had gespeeld. Joey nam de koffie en thee en zette deze op tafel. Vervolgens ging die met de telefoon bij Gwen zetten. "Papa? Mama? Jullie bellen toch wel hé als jullie bij de dokter zijn. Ik wil ook mijn babybroettje of zusje zien.",hoorde hij Evie vragen. Hij keek naar Gwen en zocht haar goedkeuring. "We kunnen wel videobellen."

Mike
Hij zuchtte diep. “Weet ik. Maar ik voel me wel gehandicapt.” Hij nam wat tassen mee naar beneden en keek Emma aan. “Gwen kennende laat ze wel een schema achter wanneer we alles moeten doen en Evie weet ook veel. Het komt goed.” En hij gaf haar een kus. Met de tassen in zijn handen liep hij naar de auto. Hij stopte de tassen en de koffers in de auto en liep weer naar binnen. “Schat, ben je klaar om te gaan?”

Gwen
Gwen was begonnen met haar yoghurt en fruit en keek naar Evie. “Dat is goed. Mama wilt eerst even samen met papa kijken en zeker weten dat alles goed gaat. Daarna bellen we jou. Beloofd. Ga je nog wat leuks doen met opa?” Evie keek even naar opa Boek. “We gaan straks naar de Apenheul. Ik mag van opa een souvenir kiezen. Zolang het maar geen knuffel is.” En Gwen hoorde haar vader grinniken. Gwen wreef even over haar buik en nam een slok van haar thee. “Goed luisteren naar opa Eef. We bellen straks nog even.” Evie knikte en ze zwaaide nog even naar elkaar. Toen ze ophingen keek ze even naar Joey. “Wedden dat Eef het toch voor elkaar gaat krijgen dat ze een knuffel mag kopen?”