You are perfect to me

Gwen
Gwen pakte het tasje dankbaar aan en keek er in. Ze haalde de tuitlappen er uit. “Aaw wat lief. Dat zullen de twee meiden wel heel leuk vinden.” En ze gaf Emma een knuffel. Evie keek naar haar vader en haar oom Mike. “Kom dan gaan we naar de theekopjes!” Riep ze uit en sleurde haar vader en oom mee. Gwen grinnikte en haakte haar arm in die van Emma. Ze keek haar aan. “Dan heb ik nog een vraag. Wil je mijn getuigen zijn? Je bent mijn beste vriendin, je bent alles voor me en ik weet naast John niemand anders die ik als getuigen zou willen hebben die dag.”

Emma

Emma glimlachte en keek van Gwen naar Evie. "Graag gedaan. Evie heeft het uitgezocht net als je jurk." "Ikke die!",hoorde ze Mila zeggen en zag dat ze naar haar wees. "Ja, jij hebt tante Emma de jurk uitgekozen hé." En aaide Mila door de haar waarna ze Gwen terug knuffelde. Emma schoot in de lach en keek Evie na die Mike en Joey meesleuren. Ze hielp Gwen overiend en volgde het drietal. Emma bleef geschokt stil staan door de vaag die Gwen stelde. "Echt?" Ze kreeg spontaan tranen in de ogen. "Ja, natuurlijk! Ik vind het al een eer dat je mij vraagt om je bruiloft te plannen. Laatst staan om je getuigen te mogen zijn." Ze knuffelde Gwen stevig en veegde de tranen weg met de hand. "Ik weet dat Mike en ik onze bruiloft voorlopig hebben uitgesteld maar nu we het toch erover hebben. Ik zou jou tegen die tijd heel graag samen met Evie als mijn bruidsmeisjes willen. Zonder jullie zou het plaatje niet compleet zijn."

Gwen
Gwen keek Emma aan en pakte haar hand vast. “Lieverd je bent mijn beste vriendin. Ik weet zeker dat ik jou handtekening wil hebben op het bewijs dat Joey en ik getrouwd zijn. Jij hebt ons immers aan elkaar voorgesteld.” Ze gaf Emma een knuffel. Gwen keek haar vriendin verbaasd aan. “Meen je dit? Echt dat gaat Evie helemaal geweldig vinden. En ik ook natuurlijk. Ik wil niks liever dat je bruidsmeisje zijn.” En ze gaf haar een knuffel. Ze keek naar Emma. Ze had het volgende wat ze wilde vragen al met Joey besproken. “Wil jij samen met Mike de peettante en oom zijn van onze kinderen? Stel dat er iets gebeurd dan vertrouwen wij ze 100% aan jullie toe. Ik weet dat we niet zo moeten denken maar je weet het maar nooit. Ik wil dat onze kinderen liefdevol worden opgevoed en ik weet dat dat bij jullie kan. Ik heb Joey de taak gegeven om het aan Mike te vragen.”

Emma

Emma begon te giechelen. "Dat is waar. Ik vind het eigenlijk nog steeds een grappig verhaal dat ik jou aan Joey heb voorgesteld en jij juist mij aanspoorde om Mike een berichtje te sturen na onze chaotische ontmoeting. In de praktijk zou ik beter bij Joey hebben gepast gezien ik fan van Joey zijn band was dan andersom. Maar juist het feit dat Mike haast mijn tegenpool is maakt dat wij zo goed bij elkaar passen. Bij Mike kan ik volledig mijzelf zijn. Oké bij jou ook maar hij bent meer een extra zusje."
Emma bleef met haar arm om Gwen heen geslagen staan. Emma knikte. "Ik meen het. Ik heb het Evie nog niet officieel gevraagd maar wel beloofd dat ze samen met jou mee mag als ik uiteindelijk mij trouwjurk ga uitzoeken." Emma knuffelde Gwen stevig. Emma barsten in huilen uit. "Nu ophouden hoor! Ik lijk wel een lekke gieter. Ik denk dat Mike er geen eens over hoef na te denken en net als ik "ja" gaat zeggen."

Joey

Joey had zich mee laten sleuren samen met zijn broertje door Evie. "Eef, wacht even! Papa wilt oom Mike wat vragen." Evie bleef met haar armen over elkaar geslagen staan. "Wat dan?"
Joey schudde zijn hoofd. Hij ging op een bankje zitten en nodigde Mike uit om ook te gaan zitten. Evie tilde Joey op schoot. "Nu Gwen en ik zijn verloofd wil ik jou graag, ik moet het Roy nog vragen maar ik uhmm.. ik zou jullie graag als mijn getuigen willen." Hij wachtte het antwoord van Mike af. "Nu we toch bezig zijn met vragen stellen. Gwen en ik zouden jou Emma graag als peetoom en tante willen voor de tweeling."

Gwen
“Ik denk niet dat jij en Joey bij elkaar passen omdat jullie ongeveer hetzelfde zijn. Joey en ik zijn totaal verschillend. Hij is echt mijn rots in de branding en weet wat ik nodig heb op de juiste momenten. Mike is jou steunpilaar in alles wat je doet en wat jullie meemaken.” En ze gaf Emma een knuffel. Ze pakte haar handen vast. “Wij vertrouwen jullie met Evie en de twins met ons leven. Jij was er bij toen Evie ter wereld kwam. Je hebt alles met mij meegemaakt. Ik wil niemand anders dan jullie als peetouders hebben.” Ze veegde een traan weg uit een ooghoek. “Ik wil heel graag met je mee als je voor een jurk gaat kijken.”

Mike
Mike bleef staan en ging zitten. Hij luisterde naar wat Joey te vertellen had. Zijn mond viel nog net niet open van verbazing. “Tuurlijk wil ik je getuigen zijn man. Ik weet zeker dat mijn vader dat ook zou willen.” Toen kwam de volgende vraag. Evie keek even naar haar vader. “Zeg waarom krijgt de tweeling wel peetouders en ik niet?” En ze deed haar armen over elkaar. Mike grinnikte maar keek toen serieus. “Ik wil niks liever dan peetvader worden van jullie trio aan meiden. Ik weet zeker dat Emma dat ook wil.”

Emma

Emma keek Gwen verbaasd aan. "Ik lijk helemaal niet op Joey. We delen onze liefde voor muziek maar daar zie ik de gelijkenissen ook wel ophouden." Emma slikte even. "Ik weet niet hoe ik hier doorheen zou moeten komen als ik Mike niet aan mijn zijde had gehad." Emma knuffelde Gwen stevig terug. Emma veegde haar wangen droog. "Wij jullie ook. Al liep het anders dan gepland." Emma knuffelde Gwen opnieuw. "Ik wil niets liever dan dag jij met Evie en mijn moeder er bij zijn."

Joey

Joey glimlachte. "Ik ben blij dat je "ja" zegt. Ik weet dat we onze band hebben moeten opbouwen gezien ik eigenlijk meer doordat Emma en Gwen beste vrienden zijn je leven in kwam lopen en toen pas hoorde dat we broers zijn maar ik hoop oprecht dat we deze vriendschap sterk kunnen houden." Joey schudde zijn hoofd. "Omdat tante Emma jou al heeft geadopteerd als petekind bij jou geboorte." Joey omhelste Mike. "Dank je. We waarderen het echt. Gwen zou het aan Emma gaan vragen. Ik weet zeker dat er in de toekomst nog een kleine van jou en Emma komt en dan bieden Gwen en ik ons graag aan als peetouders van jullie kleine."

Gwen
“Okee niet helemaal dan. Maar jullie houden mij met beide voeten op de grond dat probeer ik te zeggen.” Gwen haalde een hand door haar haar en keek naar Emma. “Lieverd jullie hoeven dit niet alleen te doen. Joey en ik zijn er altijd voor jullie.” En ze gaf haar vriendin een knuffel. “Het gaat jullie ook lukken. Ik heb er alle vertrouwen in dat jullie ook een gezinnetje krijgen. Het is jullie onwijs gegund.” En ze keek even naar haar buik. Ze keek om zich heen. “Ik kan serieus hier wel uren zitten. Gewoon al het staren naar mensen is al een attractie op zich.”

Mike
Mike keek naar Joey. “We zijn meer dan vrienden, we zijn broers. Zo ervaar ik het wel. Tegen wie moet ik anders poolen?” En hij grinnikte. Mike keek naar Evie die even nadacht. “Dat is waar papa. Maar ik voelde mij al overgeslagen. Gaan we zo naar de theekopjes?” Mike zette Evie op zijn schoot. “Zeg mevrouw ongeduld we gaan zo naar de theekopjes maar dit gesprek is ook heel belangrijk.” Mike keek even in de verte maar zag hun vriendinnen niet. “Gaat alles echt goed met Gwen? Sorry als ik het vraag maar merk gewoon aan haar dat het energie kost.”

Joey

Joey slikte even. "Ik ben blij dat je mij ziet als je broer. Ik zie jou en Jenny ook zeker als broer en zus. In het begin was ik bang dat we die band niet konden krijgen maar inmiddels voel je echt al een broer en beste vriend." Joey schoot in de lach. "Misschien hebben ze in het hotel wel een pooltafel staan. Bij deze daag ik je alvast uit." Joey gaf Evie een kus op de voorhoofd. "Nooit! Jij bent en blijft mijn eerste prinses." Joey knikte. "We gaan zo." Joey knikte. "Het is oké hoor. Liever dat je het vraagt dan dat je aannamen gaat nemen. Gwen voelde zich heel misselijk dus we hebbrn contact gehad met onze dokter en die heeft aangeraden te stoppen met de medicatie die ze juist kreeg tegen de misselijk. Hopelijk gaat het nu beter en ja ern tweeling dragen vraagt heel veel energie van haar."

Emma

Emma schoot in de lach. "Oh, op die fiets. Ik dacht al, ga je mij nou een beetje met Joey zitten ter vergelijken." Emma veegde een traan weg. "Ik weet het maar het is beter als we gespreken met een professioneel gaan voeren. Ik weet niet hoe ik dit anders een plek moet gaan geven, als ik er geen eens over kan praten. Het zou voor mij ook goed zijn om alles een plek te geven. Het is voor hem de laatste tijd ook niet gemakkelijk geweest." Emma gaf Gwen een knuffel. "Ik denk dat we toch echt zo verder moeten lopen. De mannen wachten op ons en ik wil wel zien hoe Joey gaat kotsen."

Mike
Mike keek naar Evie. “Je blijft ook mijn favoriete prinses dat weet je toch.” En hij zag Evie knikken. Mike keek naar Joey. “Ik geloof niet altijd in het lot maar ik geloof wel dat er een reden was dat we toch bij elkaar zijn gebracht en dat we weten dat we broers zijn. Oh Jenny vroeg of we een beeldje van Stitch konden kopen, ze betaald ons terug.” Hij stond op en keek naar de theekopjes en toen naar Joey. “Hoe lang moet ze nou nog? En wilde jullie nog een feestje geven? Ik weet dat onze omstandigheden niet perfect zijn nu maar ik weet zeker dat Emma het met mij eens is en jullie nog een feestje verdienen.”

Gwen
Gwen keek naar Emma en gaf haar een knuffel. “Therapie kan het soms wel makkelijker een plekje geven. Ik weet dat ik in een totaal andere situatie zat dan jij en Mike maar na alles met Stefan heeft de kliniek wel geholpen. Soms is het nog lastig maar het gaat elke dag een stuk beter. Jij en Mike gaan hier alleen maar sterker uitkomen.” En ze kneep in Emma haar hand. “Ja laten we gaan. Eens zien hoe lang Evie en Joey het volhouden in die theekopjes.”

Joey

"En ik blijf altijd jou koning!" En gaf Evie een kus op de voorhoofd. "Hou van je." "Tot de maan en weer terug.",hoorde hij Evie zeggen en herhaalde haar woorden. Joey knikte. "Achteraf gezien was onze vader gewoon altijd in de buurt en dat waardeer ik nu echt. Roy was als manager meer een vader dan dat de man waarvan ik dacht dat hij mijn vader was ooit is geweest. We mogen Emma ergens dankbaar zijn dat zij achter het geheim is gekomen en daardoor het geheim aan het licht kwam. Anders hadden we nu nog niks geweten." Hij omhelste Mike even. Joey knikte. "Dat moest wel te vinden zijn en zeg maar regen Jenny dat ze het van haat grote broers krijgt." Joey dacht hardop na. "Over de helft. Ik moet bij thuiskomst maar eens beginnen aan de babykamer." Joey beet op zijn lip. "Ik weet niet of Gwen daar op zit te wachten. Al verdiend ze inderdaad wel een babyshower. Ik zal er eens over brainstormen." Hij zag Emma en Gwen komen aanlopen. Evie was op ze afgerend. "Papa heeft Mike als zijn getuigen gevraagd als papa en mama gaan trouwen."

skip naar de bevalling van Gwen

Gwen
Gwen zat op de bank een boek te lezen. Evie zat naast haar op haar tablet. Gwen wreef over haar buik. Over een maand was ze uitgerekend. Ze vond het spannend maar ze keek er ook naar uit om haar meiden de wereld te laten zien. Ze kreunde even toen ze beweging voelde in haar buik. “Rustig Allie.” Zei ze. Ze verwachtte dat Hailey ook zou schoppen maar er kwam niks. Ze voelde weer een schop maar dat was niet de kleinste baby. Ze haalde diep adem. “Evie lieverd wil je papa halen.” “Komt de tweeling?” Gwen beet op haar lip. “Ik weet het niet lieverd maar…Ik voel Allie schoppen. Hailey niet. Allie schopt harder alsof er iets is.” Evie keek bezorgd maar toch stond ze op. “Papa! Er is iets met de baby’s!” Riep ze.

Mike
Mike en Emma zaten lekker aan het strand. Ze waren er voor twee weken tussenuit en van Hawaï aan het genieten. Ze hadden pas geboekt toen ze wisten wanneer Gwen zou kunnen gaan bevallen. Hij lag lekker op een handdoek en had geen idee wat er in Nederland allemaal gebeurde. Hij had zijn armen om Emma heen geslagen. Over twee dagen zouden ze naar huis gaan. “Heb je zin om naar huis te gaan of had je hier nog langer kunnen blijven?” De vakantie had hen goed gedaan, ze waren naar eigen zeggen dichterbij elkaar gekomen maar ook ging het dankzij de therapie beter met hun beide.

Emma

Emma lag met de eigen gesloten tegen Mike aan en genoot van de rust en de warmte van de zon. Ze draaide zich naar hem toe en leunde met haar hand onder de hoofd en met de ander tekende ze hartjes om Mike zijn navel. "Ergens zou ik nog wel langer kunnen blijven. Ik heb echt genoten van de rust en het samen zijn. Maar aan de andere kant befin ik toch ook wel onze familie en vrienden thuis te missen. Ik mis zelfs Luna en Lola. Daarbij wil ik er gewoon heel graag bij zijn als Gwen gaat bevallen. Ik heb het haar immers beloofd. Maar de komende twee dagen wil ik nog even genieten van het moment." En gaf Mike een kus.

Joey

Joey was boven de was aan het doen. Van schrik liet hij de volle wasmand uit zijn handen vallen waardoor alle vuile was van de trap af viel. Joey rende de trap af. Die troep ruimde die later wel op. "Wat is er?",vroeg die met een blij vol angst. "Zijn je vliezen gebroken?" Hij hoorde Evie uitleg geven. Joey beet op zijn lip. Hij wilde niet meteen in paniek het ziekenhuis bellen. Joey knielde bij Gwen neer en legde zijn handen op de buik. "Allie, wees eens even rustig anders kan papa je zusje toch niet voelen." Maar hij voelde Allie alleen maar harder schoppen. "Als het niet goed voelt dan rijden we naar het ziekenhuis. Ik ga liever voor niks naar de spoed dan dat er straks echr wat aan de hand is." Hij was de laatste keer nof niet vergeten dat hij bijna Gwen en de tweeling had kunnen raken. "Wat doen we met Eef? Moet ik jou vader of Roy bellen om te vragen of ze kunnen oppassen?"

Mike
Het voelde fijn dat Emma hem zo aanraakte. De vlinders vlogen nog steeds door zijn lijf als hij naar haar keek. “Ik snap wat je bedoelt. Deze vakantie was goed voor ons, we hadden het echt nodig.” Hij gaf haar een kus. “Ik ben benieuwd wanneer ze gaat bevallen. Wat nou als ze gaat bevallen vandaag of morgen? We springen niet zo snel op het vliegtuig. Maar goed laten we hopen dat de tweeling nog even op zich laat wachten.”

Gwen
Gwen keek op toen Joey kwam en vertrok haar gezicht toen hij ging voelen en Allie nog harder schopte. Ze beet op haar lip. “Het voelt niet goed Joey. Normaal schoppen ze altijd na elkaar. Ik vertrouw het niet.” En ze wreef over haar buik en vertrok haar gezicht van de pijn. Ze voelde nattigheid van onderen en keek Joey paniekerig aan. “Ik geloof dat de auto niet nodig is. Ik geloof dat mijn vliezen zijn gebroken.” Ze keek naar Evie. “Ik wil met jullie mee!” Riep Evie. Maar Gwen schudde haar hoofd. “Dat gaat niet lieverd. Opa Roy kunnen we wel bellen, volgens mij was mijn vader naar een boekenbeurs in Londen. Hij dacht dat dat wel kon omdat ik pas over een maand was uitgerekend.” En ze wreef over haar buik maar kromp in een.

Emma

Emma knikte. "Dat zeker. Nu kunnen we weer vol goede moed vooruit al zullen we het verlies van Engel altijd bij ons dragen. We zijn hier samen sterker uitgekomen maar we kunnen niet in het verleden blijven hangen. Al geef ik wel toe dat ik zonder therapie niet had gestaan waar ik nu sta. Het heeft echt geholpen om alles een plekje te kunnen geven." Emma kuste Mike innig terug. Ze keek hem wat geschokt aan. "Hou op met me hoor! Gwen moet nog ruim een maand. Ik moet er niet niet dat we halsoverkop op het vliegtuig moeten stappen. Ze wachten maar met hun komst rot dat wij terug zijn."

Joey

Joey dacht na. "Dan gaan we naar het ziekenhuis. We bellen onderweg wel dat we er aankomen." Joey bleef geschrokken staan "Shit en nu?" Wij was totaal vergeten wat hij had geleerd wat die nu moest doen. Joey probeerde helder na te denken al gingen zijn gedachten alle kanten op. "Oké. Ik bel de verloskundige en dan horen we of we naar het ziekenhuis moeten of niet. Evie pak alvast je spulletjes en je pyjama. Dan bel ik zo opa. Ik snap dat je mee wilt liefje maar het is beter als je bij opa Roy blijft."

Mike
Mike keek naar Emma. “Therapie was zeker goed. Ook om het overlijden van mijn moeder een plekje te geven. Ik kan het makkelijker loslaten. Het gemis wordt minder maar vergeten doe ik mijn moeder niet en Engel ook niet. Ze zullen er altijd zijn.” En hij gaf Emma een kus. Hij grinnikte. “Het kan altijd he lieverd. Ik hoop ook dat ze nog even blijven zitten.”

Gwen
Gwen ging zitten. Ze haalde diep adem. “Bel niet de verloskundige maar een ambulance. Het voelt gewoon niet goed.” Ze vertrok haar gezicht want het schop van Allie werd harder. “Papa ik pak zo mijn koffer maar jij had beloofd om meteen naar mama te luisteren. Dus als jij de ambulance niet belt bel ik de ambulance!” En ze pakte Gwen haar telefoon die op het bijzettafeltje lag.

Emma

Emma knikte. "Ik zie ook dat het jou goed heeft gedaan en dat je nu beter kan omgaan met het verlies. Ik ben blij dat je uiteindelijk toch naar therapie bent gegaan." Emma beantwoordde Miike zijn kus. Emma gaf Mike een tik tegen zijn arm. "Hou op nu hoor! Het idee alleen al geeft me de kriebels. Ik blijf mooi nog twee dagen hier hoor. Geen gekkigheid! Zullen we straks nog een laatste keer gaan lunchen bij dat ene leuke tentje waar ze die heerlijke hawaiaanse poke bowls handen?"

Joey

Joey keek Evie streng aan. "Evie, niet zo bijdehand nu. Ik ga al bellen. Papa probeerd ook te bedenken hoe die mama het beste kan helpen. Leg die telefoon terug en ga je gereed maken." Hij liet de gang op om rustig te kunnen bellen en kwam even later terug. "Ze komen er zo snel mogelijk aan met een ambulance. We moesten zorgen dat we klaar staan en de tijd tussen de weeën bijhouden." Hij sloeg zijn armen om Gwen heen en gaf haar een kus. "Kan ik wat voor je doen behalve de geboortetas pakken en Roy bellen?"

Mike
“Ik ben blij dat je mij hebt overgehaald om toch te gaan.” En hij wiegde haar heen en weer in zijn armen. “Lieverd kinderen kunnen altijd vroeg geboren worden. Jenny was ook te vroeg, ik te laat. Alles kan lieverd. Maar laten we gewoon hopen dat onze nichtjes nog even op zich laten wachten.” Hij dacht even na. “Dat klinkt we heel lekker. Laten we dat doen. Ik begin best wel trek te krijgen. Het is ook bijna tijd voor avondeten. Laten we daarna nog even een mooie strandwandeling maken.”

Gwen
Evie keek even naar haar moeder en ging toen naar haar kamer. Gwen had zich lang weten in te houden maar kreunde toen luider dan net. “Het doet zoveel pijn Joey. Ik voel me heel licht in mijn hoofd. Ik zie waziger.” Ze haalde diep adem. Ze keek even of Evie er niet aan kwam. “Moeten we Emma en Mike op de hoogte brengen?” En ze vertrok haar gezicht van de pijn. Ze probeerde de ademhalingsoefeningen te doen die ze bij zwangerschapsyoga had geleerd maar ze maakte zich zorgen om Hailey. “Waarom voel ik alleen Allie schoppen?”

Emma

Emma leunde tegen Mike aan en had hem nog een kus gegeven. Ze slikte even en was even stil voordat ze antwoord gaf. "Ik weet het. Laten we daar maar op hopen." Ze wilde er niet er veel blij stil staan. Het idee had ze niet bij de bevalling van haar beste vriendin kon zijn en de tweeling dan ruim een maand te vroeg geboren zou worden. Ze duwde de gedachten weg. Emma stond op. "Daaarom! Mijn maag begint ook van zich te laten horen. Ik vind het een goed idee om daarna een strandwandeling te maken." En hielp vervolgens Mike overeind.

Joey

Joey pakte Gwen haar handen vast. "Ga even zitten en probeer rustig te blijven. Denk aan die ademhalingsoefeningen die er hebben geleerd. Diep in en weer uit. De ambulance is er zo en dan nemen ze je mee voor onderzoek." Joey nam Gwen stevig in zijn armen. "Ik weet het ook niet." Joey stond weer op. "Misschien moeten we ze toch maar op de hoogte brengen ja ondanks dat ze niet meteen op het vliegtuig hier heen kunnen stappen. Ze vermoorden ons ook als we niks zeggen." Hij hield zijn telefoon in de gaten. "Roy is onderweg om Evie op te halen. Mocht de ambulance eerder zijn dan nemen we er mee en komt Roy naar het ziekenhuis."

Gwen
Gwen ging zitten en probeerde te concentreren op haar ademhaling. Ze wilde lachen maar dat deed pijn. “Dat weet ik wel zeker dat ze ons vermoorden als we niks laten weten.” Ze pakte haar telefoon en ging naar Whatsapp om Emma te appen. Hey lieverd, geniet je van de zon? Uhm niet schrikken maar de tweeling wilt er uit. Mijn vliezen zijn gebroken en de ambu komt er aan. We verwachten niet dat jullie meteen in het eerste vliegtuig kunnen stappen maar dan wete jullie dit! Xx De bel ging en Evie rende naar de deur en keek door het kijkgaatje. “De dokters zijn er mama.” En ze maakte de deur open. De ambulancebroeders kwamen binnen met een brancard. “Hoeveel tijd zitten er tussen de weeën?” Gwen keek naar Joey. Zij had het niet bijgehouden. Ze kreunde en kneep in Joey zijn hand. “Ik voel een kindje niet meer.” Zei ze en ze zag de broeders even naar elkaar kijken. “Rustig mevrouw, we gaan u meenemen maar we moeten wel weten hoeveel tijd er tussen de weeën zit.”

Mike: Mike stond op en pakte Emma haar hand zodat ze ook kon gaan staan. Hij hoorde een app geluidje en keek naar Emma. “Als dat Gwen is regel ik de eerste en de beste vliegtickets.” Hij wilde zijn broer en schoonzus niet in de steek laten.

Joey

"Sorry, ik moet je nu niet aan het lachen maken." Al was die wel blij dat ze nog kon lachen ondanks de omstandigheden. Terwijl Gwen, Emma appte liep Joey naar boven om de bevaltas te pakken. Hij was net beneden toen de bel ging. Hij begroette de broeders. Joey haalde ook zijn schouders op. "Sorry. Ik heb het in alle chaos ook niet bij gehouden. We hebben opvang voor dochtertje geregeld Terwijl we op de ambulance wachten maar ik denk vrij snel gezien ze vergaat van de pijn. Maar wat maakt het uit als ze het een van de kindjes niet meer voelt? Het belang van ons kind staat voorop! Neem er mee en zoek uit wat er aan de hand is. Dit kan nooit goed zijn? De ander schopt als een gek ter waarschuw dat er iets met hasr zusje aan de hand is, dat weet ik zeker." Het maakte hem even niks uit dat hij de broeders stond af te blaffen. Hij wilde niet een van de meisjes kwijtraken.

Emma

Emma haalde de mobiel uit de tasje. Het lezen van de naam oo het scherm deed haar al genoeg vermoeden. "Dan mag je meteen boeken, want het is Gwen. Ik heb nog niet gelezen wat er instaat maar ik weet zeker dat het niet is van hey, hoe is het daar."
Emma liet Mike met haar meelezen. "Ik wil er eigenlijk wel heen. De bevalling gaan we niet halen maar ik wil er wel zo snel mogelijk voor hun kunnen zijn. Als de tweeling we vroeg geboren wordt zullen ze moeten blijven. Iemand moet dan op Evie letten en ik let liever zelf dan op die kleine." Emma begon Gwen terug te appen. Hoi hoi. Ja, we genieten zeker. Het was heerlijk! We proberen een vlucht te boeken. Hou ons op de hoogte xx!

Gwen
De broeders keken even naar elkaar en toen naar Joey. “Meneer we snappen dat u zich zorgen maakt maar vertrouw er op dat het goed komt. Als u in paniek raakt is dat voor mevrouw ook niet goed.” Hij keek even naar Gwen die rilde. Hij voelde aan haar hoofd. “Ze heeft koorts.” Ze handelde snel en niet veel later brachten ze haar naar de ambulance. “Meneer wij hebben hier niet de middelen om haar te onderzoeken. Vertrouw er op dat het goed komt. Rijdt u met uw dochter mee?”

Mike
Mike las mee. Hij haalde een hand over zijn gezicht en ging toen op zoek naar tickets op zijn telefoon. “Over drie uur gaat er eentje. Ik weet alleen niet of we die halen.” Mike sloeg zijn armen om Emma heen. “Hopelijk komt alles goed. Ze is 35/36 weken. Ze maakte zich al zorgen om de kleinste dame. Hopelijk blijft Joey rustig. Niet alleen voor Gwen maar ook voor Evie. Evie weet ook niet wat er allemaal gebeurd.”

Joey

"Ik doe mijn best kalm te blijven maar het gaat hier wel om het leven van mijn kind. Zou u dan nog rustig blijven?" Hij keek Gwen verontschuldigend aan. Joey knikteen stuurde zijn vader snel snel spraakbericht dat ze naar het ziekenhuis gingen. Hij pakte de tas en de spullen van Evie. Hij pakte de hand van Evie stevig vast. "We gaan met de ambulance mee en dan komt opa Roy je in het ziekenhuis ophalen. Het kan zijn dat mama gaat schreeuwen omdat ze heel veel pijn heeft en huilen maar het komt goed met mama. Bevallen doet heel veel pijn. Papa houdt je hand stevig vast en die van mama ook. Oké? Ga je mee?"

Emma

Emma beet op de lip. "Laten we het er op wagen. We gooien gewoon alles in de koffers en nemen een taxi naar het vliegveld dan eten we daar wel wat. Laten we snel terug naar het hotel gaan." Emma leunde tegen Mike aan. "Ik hoop het ook. Ik vind het maar dood eng. Heel eerlijk zou ik Joey zijn plaats ook doodsbang zijn en moeite hebben om rustig te blijven. Hopelijk laten ze Evie door jullie vader opvangen." Emma haalde een hand door de haar.

Gwen
De broeder knikte. “Ik snap je gevoel meneer. Ik had dat ook met mijn kinderen maar gezien hier nog een kind bij is en je vriendin al in de stress is helpt het niet als jij als partner ook in de stress schiet.” Ze zaten in de ambulance. Gwen kreunde van de pijn. Het duurde niet heel lang voor ze bij het ziekenhuis kwamen en ze naar een kamer werd gebracht. Astrid werd er bij gehaald. “Goed Gwen we gaan een echo maken om te kijken of we iets kunnen zien bij de kleinste.” Gwen knikte. Astrid deed gel over haar buik en ging met het apparaat er over heen. Gwen hoorde heel krachtig het hartje van Allie. Ze keek naar Astrid die bedenkelijk keek. “Astrid wat is er?” Gwen keek even naar Joey. “Ik hoor van de kleinste een hartslag echter heel zwak. Door dat de grootste meer ruimte inneemt komt zij ademruimte te kort. We moeten de twee nu gaan halen. Dit is voor jou ook niet goed Gwen. Dus ik ga regelen dat jullie vandaag een keizersnede krijgen met spoed.” Astrid stond op en liep de kamer uit. Gwen haalde diep adem en kneep haar ogen dicht toen ze weer een wee voelde. Ze had het gevoel dat ze waziger ging zien en ze kneep in Joey zijn hand.

Mike
Mike knikte. “Laten we gaan. Ik boek ondertussen de tickets.” Ze liepen naar het hotel waarna Mike op de kamer een taxi belde. Hij pakte alles in en keek even naar Emma. “Het komt goed lieverd. De twins worden in het ziekenhuis goed verzorgd en ook Gwen heeft de beste zorg die ze maar kan krijgen. Laten we gaan, de taxi staat voor de deur.” En hij gaf Emma een dikke knuffel en een kus.

Emma

Emma knikte. "Is goed. Ik wil nu gewoon zo snel mogelijk thuis zien te komen. Het voelt nkrt goed om hier langer te blijven terwijl Gwen moet bevallen en de meisjes straks in couveuse zullen moeten blijven. Ik wil ze straks thuis kunnen helpen waar nodig." Samen liepen ze naar het hotel. Eenmaal aangekomen op de kamer pakte of beter gezegd propte ze alles zo snel mogelijk in de koffers. Ze controleerde of ze echt alles had en in alle chaos niet iets vergat. "Weet ik. Ik ben opzicht ook wel rustig. Ik stuur Joey een qppjr dat we een vlucht hebben kunnen boeken." Ze omhelste Mike terug en gaf hem een kus. Ze trok snel de vest aan. Controleerde haar tas en greep de koffer om vervolgens achter Mike aan naar de taxi te lopen. Ze keek even achterom naar het hotel. Ze had een heerlijke vakantie gehad maar bu wilde ze gewoon naar Gwen toe.

Joey

Joey zuchtte diep en telde in zichzelf tot tien. Inmiddels zaten ze in de ambulance. Hij streelde Gwen haar hand en hield Evie stevig vast op zijn schoot. Gelukkig waren ze er gauw. Gewen werd naar een kamer gebracht en dokter Astrid kwam om Gwen te onderzoeken. Roy had al bij de ingang gestaan om Evie op te vangen. Hij hoopte maar dat Astrid geruststellend nieuws had. Maar hij schrok echter van wat ze zei. Hij beet op zijn lip om niet te gaan vloeken. "Doe wat nodig is!" Joey hield Gwen haar hand stevig vast. "Het komt goed liefje. Straks kunnen we onze meisjes ontmoeten. Emma aplte dat ze een vlucht hebben kunnen regelen en komen naar huis. Ik blijf bij je. Je kan dit."

Mike
Mike keek even naar Emma en gaf haar een kus. “We gaan een keer terug naar deze plek dat beloof ik je.” En hij stapte in. Gelukkig was de rit naar het vliegveld niet heel lang. Ze kwamen ruim op tijd aan en hadden nog genoeg tijd om in te checken. “Het kan natuurlijk zijn dat de meiden er al zijn als wij aan komen. Neem aan dat een keizersnede niet 10 uur duurt.” Hij zette hun koffers op een karretje en betaalde de taxichauffeur voor de snelle rit. Hij keek even de taxi na en keek naar Emma. “Kom we gaan inchecken.”

Gwen
Gwen deed haar ogen dicht en hoopte dat hiermee de pijn minder werd. Ze slikte en keek even Joey aan echter was hij wazig. “Maar…” Ze slikte. Door haar moesten Mike en Emma hun vakantie eerder afblazen. De deur ging open en Astrid kwam terug met operatie kleding. “Ze gaan de operatiekamer voor je gereed maken. Hier hebben jullie de operatiepakken en straks komt er een andere dokter om je een infuus in te brengen. Evie kwam ook met een keizersnede dus je weet dat je tot je borst verlamd bent straks door de ruggenprik. We moeten afwachten hoe de meiden eruit komen maar we moeten ons voorbereiden dat ze moeten blijven in de couveuse. Voor nu probeer rustig te blijven. Ik zie jullie na de operatie.” Gwen nam niet alles op. Ze haalde diep adem en toen Astrid weg was probeerde ze te gaan zitten maar het deed teveel pijn. “Joey kun je me helpen?”