You are perfect to me

Emma

Emma haalde een hand door de haar. "Daar houdt ik je aan." En beantwoordde Mike zijn kus. "Ik ben in elk geval blij en dankbaar dat we dit hebben kunnen doen. Hawai was heerlijk. Ik heb volop genoten. Dank voor het verwijzenlijken van mijn dromen. Ik had dit met niemand anders willen beleven." En kuste Mike innig. "Hiu van je meneer de Wit." Emma schudde de hoofd. "Ik verwacht ook niet dat de meiden zolang op zich laten wachten. Maar zoals ik al zei ik wil er voor ze kunnen zijn. Evie heeft een stabiele basis nodig in deze chaos en zo kunnen Joey en Gwen zo veel mogelijk bij de tweeling zijn gezien die in couveuse zullen moeten en hoeven ze zich geen zorgen om Evie te maken." Ze liep met Mike mee het vliegveld in om in te gaan checken. Ze checkte nog even snel haar telefoon en schrok. "Ze gaan een spoedkeizersnede uitvoeren. De kleinste is in verdrukking gekomen.",deelde ze Mike mee.

Joey

Joey snelde naar Evie toe. "Doe dan ook niet zo gek!" Hij hielp Gwen voorzichtig overeind. "Oké, eens kijken hoe we dit pak aan gaan krijgen." Hij maakte het pak open en bekeek de inhoud. Hij streelde Gwen over de rug en was bij haar op het bed gaan zitten. "Het komt goed, liefje. Ik ook bij je. Astrid doet de operatie en zorg er hoogstpersoonlijk voor dat alles goed gaat en de meisjes meteen de beste zorg krijgen. Ik vind het ook doodeng maar ze zijn in goede handen. Laten we ons ons naar klaar maken om ze te ontmoeten." Hij kuste Gwen en vervolgens de babybuik. Vervolgens hielp die Gwen het pak aan te trekken en daarna deed die zijn eigen pak aan. Joey bekeek zichzelf. "Staat wel heel sexy.",probeerde die Gwen af te leiden met een grapje. "Kan ik iets voor je doen? Water pakken? Je rug masseren? Zeg me hoe ik je kan helpen." Het liefst nam die de pijn over maar dat kon niet. Hij voelde zich een beetje machteloos en wist niet goed wat die moest. Hij had ook nog nooit eerder een bevalling meegemaakt.

Mike
Mike was samen met Emma richting paspoortcontrole gelopen. Hij liet hun paspoorten zien en zoals verwacht waren ze beide goed. Hij wachtte met verder lopen toen Emma het appje las. “Shit dan is het wel echt serieus. Ik hoop dat mijn pa Evie al heeft opgehaald zodat zij gewoon haar gedachten op iets anders kan richten. Goed laten we richting de boardingcontrole gaan.” Hij probeerde kalm te blijven voor Emma maar van binnen ging er van alles door hem heen. Hij hoopte maar dat alles goed zou komen met de tweeling.

Gwen
Gwen haalde diep adem. Ze wist hoe een keizersnede ging aangezien Evie ook zo ter wereld was gekomen. Toch vond ze het deze keer een stuk spannender. Ze keek naar Joey. “Wil je gewoon bij me blijven. Meer heb ik niet nodig, alleen geruststellende woorden.” Ze wilde gewoon dat het snel voorbij was. Astrid kwam binnen met de dokter die de operatie zou gaan uitvoeren. “Goedemiddag, ik ben dokter Bergmans en samen met Astrid en andere assistenten gaan we jullie tweeling ter wereld brengen. Allereerst gaan we u verdoven en daarna wordt er een infuus bij u aangebracht. Als dat allemaal in werking is gebracht nemen we u mee naar de behandelkamer.” Gwen knikte. Het duurde voor haar allemaal te lang en de pijn werd steeds erger. Tijdens de uitleg kneep ze dan ook een aantal keer in Joey zijn hand. Er kwam een assistente die de ruggenprik deed en vervolgens een infuus bij haar aanbracht. Ze werden naar de operatiezaal gebracht.

Emma

Emma knikte. "Ik hoop het ook. Het is allemaal al heel wat voor die kleine meid. Ze hebben niet meer over Evie geappt maar ik kan snap dat ze nu hele andere zorgen aan hun hoofd hebben. Als de tweeling met spoed gehaald worden dan is dat geen goed teken. Ik hoop maar dat alles goed gaat. Ik ben niet gelovig maar op dit moment ben ik in staat om voor de tweeling te bidden." Ze pakte Mike zijn hand vast en kneep er in. "Zullen we kijken of we ergens nog een fatsoenlijk broodje of iets kunnen eten. Tijdens de heenvlucht kregen we wel een maaltijd aangeboden maar het smaakte helemaal negens naar en met zo een lange vlucht is iets eten toch wel aangenaam.",probeerde ze het gesprek ergens anders op te brengen.

Joey

Joey haalde een paar keer die adem. Had had zich goed ingelezen maar in de werkelijkheid was het toch heel anders. Opeens moesten de meisjes met spoed gehaald worden terwijl Gwen nog minstens een maand op de teller had staan. Was hij wel klaar voor de komst? Joey pakte Gwen haar handen stevig vast. "Tuurlijk blijf ik bij hem. Ik wijjl geen moment van je zijde. Je kan dit! Je hebt dit al een keer eerder gedaan." Gwen werd inmiddels gereed gemaakt voor de operatie. Zijn hand was pijnlijk inmiddels gezien Gwen er flink in had geknepen maar hij had het er voor over Zij ging veel meer door een hel van pijn heen. Ze waren we klaar voor. Hij keek Gwen aan. "Nog even liefje en dan kunnen we Allie en Hailey ontmoeten." Hij had een assistente gevraagd om foto's te maken zodat hij zich op Gwen kon richten. Nu het zo ver was wilde hij ook gewoon dat het achter de rug was.

Mike
Mike keek even naar Emma. “Ik neem aan dat mijn vader Evie heeft opgevangen aangezien Gwen haar vader in Engeland zit voor die boekenbeurs.” Mike knikte en sloeg een arm stevig om Emma heen. “Het komt goed lieverd. Kom laten we even een broodje eten voor we gaan boarden.” Hij gaf haar een kus. “Ik hou van je lieverd.” En hij liep haar voor naar een eettentje waarna hij gaat zitten. “Beloof me dat je de komende uren niet teveel op je telefoon gaat zitten. Ze sturen vanzelf wel bericht als de tweeling er is.”

Gwen
Gwen knikte. Ze kon niet meer dan knikken, door de pijn kon ze niet veel zeggen. Er werd een scherm voor haar geplaatst zodat ze niet hoefde te zien hoe haar buik open werd gemaakt. “Goed we gaan de tweeling halen.” Gwen voelde lichtelijk dat ze haar buik open maakte. “Oke we gaan nu de eerste baby halen.” Gwen knikte eventjes en beet op haar lip. Ze voelde zich steeds waziger worden. Niet veel later hoorde ze gehuil en kwam de dokter aan met de eerste baby. Het was een heel mooi meisje, groter dan ze verwacht had en een voetje stond scheef. “Geen zorgen, dat voetje trekt wel weer recht.” Gwen knikte. Straks zouden ze de kleinste halen. Ze voelde aan alles dat het niet goed was en begon gejaagd adem te halen. “Mevrouw blijf rustig. Alles komt goed.” Maar Gwen keek in paniek naar Joey. Ze keek toe hoe hun kleine meid in een doek werd gelegd en aan Joey werd gegeven. “Hoe gaan jullie haar noemen?” Het leek alsof ze totaal geen haast hadden. “Alsjeblieft haal de andere meid. We geven straks de namen wel ik wil eerst dat onze tweede meid gehaald wordt.” De dokters keken elkaar aan. “Mevrouw ik weet niet…” Gwen keek kwaad. “Haal haar nu!” De dokters gingen aan de slag en daar kwam de tweede meid. Veel kleiner dan de eerste. Het was stil. “Dokters wat gebeurd er?” Vroeg ze zwak. Ze keek Joey in paniek aan. Niet alleen de baby hoorde ze niet maar ook haar hartslag ging trager. Toch niet veel later hoorde ze een beetje gesnik en toen gehuil. Ze glimlachte even maar verloor toen haar bewustzijn, het was haar allemaal teveel geworden.

Emma

Emma knikte. "Ze appte toch dat je vader Evie zal opvangen dus ik neem aan dat Evie daar inmiddels is. Anders app je je vader op te vragen hoe het met Evie gaat."
Emma leunde tegen Mike zijn schouder aan. Emma knikte wat afwezig en kuste Mike vluchtig terug waarna ze met hem meeliep. Emma plofte op ren stoel en leunde met haar handen onder de hoofd naat het scherm van de telefoon. "Pak hem dan maar af want ik ben inderdaad in staat om steeds te kijken of er al nieuws is. Ik voel me gewoon totaal machteloos hier zo zittende."

Joey

Opeens ging het allemaal snel. Ze zouden de tering gaan halen. Joey keek tor hoe als eerste Allison aka Allie werd geboren. Met veel kabaal kwam het meisje te werd. Haar longetjes deden het in elk geval prima. Het meisje werd aan hem overhandigd. Vol trots keek die naar zijn dochtertje. Joey pakte de hand van Gwen vast. "Het komt goed,liefje. Kijk! Ons prachtige oudste dochtertje." Joey droeg de baby over zodat ze onderzocht kon worden. "Allison, we noemen naar Allie.",zei hij vluchtig. "Maar alsjeblieft haal de kleinste. Het wrd immers een spoedkeizersnede omdat het niet goed met haar ging." Eindelijk gingen ze kon Hailey halen. Het bleef echter erg lang stil. Joey kneep keihard in Gwen haar hand. Uiteindelijk klonk er zwak gehii. Joey durfde eindelijk zijn ingehouden adem te laten ontsnappen en begon te huilen. Hij wilde Hailey aanpakken en aan Gwsn laten zien ze wegviel. Hij schudde er hevig door elkaar. "Gwen, wordt wakker! Blijf bij ons! We hebben je nodig! Gwen!" Hij werd ruw aan de kant geduwd zodat de artsen Gwen konden helpen. "Nee, nee. Ik heb haar beloofd om bij haar te blijven." Maar hij moest de ruimte verlaten. Wel mocht die mee naar de IC waar de tweeling heen genachr zou worden om onderzocht te worden en in couveuse zou blijven. Echter bleef Allie steeds huilen. Die wilde terug veilig bij Hailey zijn.

Mike
“Dat is zo. Ik maak me gewoon zorgen om die kleine meid. Zij en Gwen zijn een team en ik hoop gewoon dat mijn vader haar rustig kan krijgen. Ik ken niemand die naast ons en Gwen en Joey zo onwijs uitkeek naar de tweeling als Evie. Evie was al aan het oefenen met haar poppen.” En hij grinnikte eventjes. Ondertussen appte hij zijn vader en niet veel later kreeg hij een antwoord terug. “Evie kon emoties niet kwijt maar ze kijkt nu rustig op de bank naar Frozen. Als we willen mogen we haar beeldbellen zegt mijn pa.”

Astrid
De dokters hadden Gwen naar een kamer gebracht en hielden haar in slaap. Astrid was met de dokters meegelopen toen ze de tweeling naar de IC brachten voor onderzoeken. Ze keek naar Allie, het grootste meisje en toen naar Hailey die er zwakker en kleiner uit zag. Ze keek naar Joey. “Zullen we Allison bij haar zusje leggen? Misschien maakt dat haar wat rustiger. We monitoren ze dag en nacht. Heb je iemand die je bij je wilt hebben naast je broer en schoonzus? Een vriend of een familielid van Gwen? Met Gwen komt het goed, ze is verzwakt en dus houden ze haar in slaap zodat ze kan aansterken. De tweeling doet het naar omstandigheden goed alleen moeten we Hailey goed in de gaten houden aangezien ze moeilijker ging huilen dan Allison. Kan ik iets voor jou doen Joey?”

Emma

De reis had zo ontiegelijk lang geduurd. Ze hadden ook nog eens vertraging opgelopen waardoor het nog langer duurde voor ze thuis waren en eindelijk naar het ziekenhuis konden. Ze waren vanuit het vliegtuig meteen per taxi er geen gegaan. Ze wilde nu eerst zien hoe het met Gwen en de tweeling ging. Het laatste wat ze gehoord hadden was dat Gwen in slaap werd gehouden en de kleintjes op neonatologie lagen. Emma stiltes naar de kamer gelopen waar Gwen lag. Ze klopte op de deur en vloog Joey in zijn armen. Er waren nu geen woorden nodig. Aan Joey te zien hield hij zich ook maar net staande in alles. Er kwam een arts aangelopen. "We gaan haar vaker maken. Mogen we u vragen om op de gang te wachten." Ze nam Joey mee de gang op. "Kunnen we iets voor je doen? Koffie halen? Heb je überhaupt gegegeven?" Joey schudde alleen maar zijn hoofd. "Joey, ik snap dat je nu alleen maar wilt dat Gwen wakker wordt en het goed gaat met de meisjes maar je moet ook voor jezelf zorgen. Ga terug naar Gwen. Wij gaan eens kijken of we een beetje fatsoenlijke maaltijd en koffie voor je kunnen halen. Daarna wil ik je prachtige meiden eens ontmoeten."

Mike
Mike omhelsde zijn broer. “Zoals Emma al zegt Joey je moet ook aan jezelf denken. Gwen en de meiden hebben er niks aan als jij hier aan onder door gaat. Wij fixen een maaltijd en komen dan bij je terug.” Hij sloeg zijn armen om Emma heen en liep met haar richting de kantine. “Dit is niet goed hoor lieverd. Ik overleg wel met mijn pa of wij Evie op kunnen vangen. Evie heeft nu ons nodig om even uit de chaos te gaan. Mijn vader kennende gaat hij zich zorgen maken om de tweeling en dat is voor Evie ook niet goed.”

Gwen
Gwen werd langzaam van alle apparatuur gehaald. Ze maakte haar rustig wakker en langzaam gingen haar ogen open. Waar was ze? Ze keek even naar op zij en zag van alles naast haar. Allemaal vreemde ogen keken haar aan. Langzaamaan kwam alles terug: de pijn, de bevalling en toen was alles zwart. “Joey waar is Joey?” Vroeg ze schor. “Mevrouw rustig aan. U bent net van de beademing af. Hier neem een slok water.” Gwen schudde haar hoofd. Ze wilde gaan zitten maar vertrok haar gezicht van de pijn. “Ik wil Joey.”

Emma

Met lichte tegenzin liet ze Joey achter en liep met Mike mee die zijn armen om haar geen had geslagen. Ze haalde even diep adem. Emma bleef staan en keek Mike aan. "Daar had ik het dus in Hawai al over. Joey moet er nu voor Gwen en de tweeling zijn. Hij kan en straks hun beide nu ook niet nog eens de zorg voor Evie aan. Anderzijds heeft Evie nu een stabiele basis nodig. Daarom zei ik laten wij Evie voorlopig opvangen. Dan hoeft ze ook niet steeds heem en weer. We gaan eerst een fatsoenlijke maaltijd voor Joey regelen en voor onszelf en dan leggen we het aan Joey voor."

Joey

Joey had zich de kamer uitlaten begeleiden door Mike en Emma zodat de dokters Gwen bij kindje brengen. Ze hadden ook wel gelijk maar hij had nu helemaal geen behoefte aan eten. Zijn hoofd zat bij Gwen en de kleintjes die alleen op neonatologie lagen. Hij wilde ook bij hun weer gaan kijken. Waarom kon die zichzelf niet gewoon in tweeën splitsen. Hij liep net naar binnen toen hij de atrm van Gwen om hem hoorde roepen. Snel liep hij naar haar toe en pakte haar hand stevig vast. "Ik ben hier liefje. Ik ben bij je. Het gaat naar omstandigheden goed met de tweeling. Ze liggen samen in een couveuse en ze houden hun scherp in de gaten. Probeer rustig te blijven. Emma en Mike zijn net ook aangekomen en zijn even wat te eten voor mij regelen. Die willen jou en de kleintjes ook heel graag zien." En gaf haar een kus op de voorhoofd. "Ik hou van je en ik ben zo trots op je hoe je dit allemaal gedaan hebt. We zijn ouders van drie meiden."

Mike
Mike keek naar Emma. “Is goed. Dan gaan we nu even naar de kantine en kijken wat we voor Joey mee kunnen nemen. Ik hoop gewoon dat hij een hap door zijn keel krijgt.” Mike nam Emma bij de hand en samen liepen ze naar de kantine. Hij bekeek rustig op de digitale borden wat er was. “Misschien moeten we voor Joey een breaker meenemen? Dat is vloeibaar.” Hij keek even naar Emma en gaf haar een kus.

Gwen
Ze kneep in Joey zijn hand. Ze slikte. “C…Couveuse?” Stotterde ze. Ze keek even naar de doktoren en toen weer naar Joey. “Ik wil ze zien.” Zei ze zachtjes. Ze wist niet of ze naar ze toe mocht maar ze moest en zou haar meiden zien. “Mevrouw het is beter als u nu hier blijft. U bent net wakker en ook uw gezondheid is nog niet goed. Het is nu te riskant om u bij de tweeling te laten.” Gwen slikte en probeerde haar tranen in bedwang te houden. “Ik moet ze zien.” Drie meiden. Evie! Ze keek Joey gespannen aan. “Evie heeft toch niet…” Ze hoopte zo dat Evie nog niet geweest was.

Emma

Emma knikte. "Het wordt nog een lange weg voor ze maar ze komen hier doorheen. Iedereen staat voor hun klaar om hun te helpen waar ze kunnen. De meisjes krijgen hier de beste zorg. Ik ben wel heel benieuwd naar ze, hoe klein ze ook zijn."
Emma beet op de lip en bekeek de borden. "Dat is wel een slim idee en misschien iets van soep naast een stevige bak koffie. Wat neem jij zelf?"

Joey

Joey knikte. "Het klinkt enger dan het is. Ze worden heel.goed in de gaten gehouden . Ik vraag straks wel of ze Astrid kunnen oppiepen. Die kan je alles rustig dan uitleggen." Joey hield Gwen tegen. "Gwen, luister nou alsjeblieft naar de doktoren. Je moet eerst zelf aansterken. De meisjes hebben straks hun mama nodig. Ik snap heel goed dat je ze wilt zien maar.." Hij liep im het bed heen om zijn mobiel te pakken en ging aan de andere kant naast Gwen haar bed zitten. "Het is niet het zelfde maar ik kan je wat foto's laten laten en we kunnen ze zien via de webcam. Schrik alleen niet van alle draadjes enzo." Joey pakte Gwen haar hand vast. "Maak je om Evie hier druk. Die is nog altijd bij mijn vader."

Mike
Hij zuchtte diep. “Ze hebben hier zeker de beste zorg. Ik hoop gewoon dat Gwen en Joey hier niet aan onder door gaan. Ik gun hun gewoon dat ze kunnen gaan genieten van hun drie meiden.” Hij bekeek de borden en haalde een hand door zijn haar. “Ik heb niet veel trek dus doe voor mij ook maar een soepje met stokbrood.” Mike keek naar Emma en gaf haar een kus. “Ik hou van je schatje. Misschien is het rustiger voor Gwen als jij straks alleen bij haar bent. Dan neem ik Joey wel mee even naar buiten. Hij heeft de hele tijd binnen gezeten en das voor hem ook niet gezond.”

Gwen
Gwen keek naar Joey. “Ik moet ze zien Joey. Ik wil ze vasthouden. Hoe kan ik een goeie moeder zijn als de twee daar zonder mij liggen?” Gwen veegde haar tranen weg. Er werd op de deur geklopt en Astrid kwam binnen. Ze ging op een stoel zitten. “Gwen ik ben blij om te zien dat je wakker bent. Maak je alsjeblieft niet teveel zorgen om je meisjes. Ze zijn in goede handen. Maar door dat ze te vroeg geboren zijn en kleiner zijn dan normale baby’s, vooral Hailey, moeten we ze monitoren. Zorg vanavond eerst dat je zelf aan sterkt. Als jij je morgenochtend goed voelt en als het goed gaat met de meiden kun je morgen naar ze toe.” Gwen haalde diep adem en keek naar Joey. Ze voelde zich zo ontzettend moe. “Kan ik verder nog iets voor jullie doen? Gwen het is belangrijk dat je goed drinkt aangezien je een beademingsbuis in je keel hebt gehad. Joey jij moet straks echt naar buiten. Zijn jullie broer en schoonzus er al?” Gwen knikte. Ze had nu behoefte aan een goede vriendin. Joey bedoelde het goed en was haar rots in de branding maar ze moest haar emoties nu aan iemand anders kwijt. “Mag ik zitten?” Vroeg ze zachtjes. “Kunnen we de meiden via de telefoon zien?” Vroeg ze aan Joey.

Emma

Emma pakte Mike zijn hand vast en kneep er in. "Het komt goed we moeten allemaal hoop blijven houden. Gwen en Joey staan er niet alleen voor." Emma knikte. "Ik heb ook niet echt trek maar we moeten wel wat eten. Laten we drie komt soep bestellen . Wil jij ook koffie?" Emma kuste Mike terug. "En ik van jou." Emma haalde een hand door de haar. "We kijken wel even. Misschien wordt het Geen wel allemaal te vel en willen ze liever samen zijn. Dan komen we morgen gewoon terug met Eef. Maar misschien is het inderdaad goed al Joey even wat frisse lucht krijgt."

Joey

Joey keek Gwen doordringend aan. "Nee, je gaat luisteren naar de dokters, Gwen! Ze hebben je slapende moeten houden omdat het niet goed met je ging. Je bent nog geen vijf minuten bij. De meiden hebben juist niks aan je als het niet goed met jou gaat. Als je niet goed hersteld duurt het alleen maar langer voordat je ze mag zien. Dus ga verdorrie rustig liggen!" Hij verhief onbewust zijn stem. "Sorry. Ik wil niet boos op je worden maar ik ben me rot geschrokken toen je weg viel." Joey was blij dat Astrid langs kwam en Gwen kon bijpraten. Hopelijk stelde het haar iets gerust. Joey schudde zijn hoofd. "We redden ons wel. Dank je, Astrid. Mijn broer en schoonzus zijn wat te eten voor mij halen in het restaurant. Ze zullen zo wel terug zijn. Dan ga ik wel even naar buiten." Joey hielp Gwen overeind. Hij pakte zijn telefoon. "Geef maar.",hoorde hij Astrid zeggen. "Keek eens daar zijn jullie meiden. Saampjes in de conveuse. Allison wilde haar zusje niet alleen laten."

Mike
“Ze staan er zeker niet alleen voor. Ik hoop gewoon dat ze ook Gwen haar broer en zussen op de hoogte hebben gebracht. Het zijn ook hun nichtjes.” Mike knikte. “Dan doen we soep voor iedereen. Misschien nog iets voor Gwen meenemen of eerst kijken of ze uberhaupt iets mag eten.” Mike gaf Emma een kus op haar hoofd. “Ik denk schat dat Gwen behoefte heeft aan haar beste vriendin. Joey is haar rots maar hij denkt nu ook niet meer helder na. Wat logisch is. Maar hij kan zich niet opsplitsen.”

Gwen
Daar waren hun meisjes. Ze zaten vol met bedradingen en het deed Gwen pijn om te zien. Ergens wilde ze haar hoofd er van af wenden. Dit konden niet hun meiden zijn maar toch zeiden de beelden wat anders. “Allie beschermt Hailey. Ze wilde ons waarschuwen Joey. Ze zei met haar getrap dat het met Hailey niet goed ging.” Ze hoorde gepiep en Allie begon te huilen. Ze keek naar Astrid die opgepiept werd. “Astrid is alles okee?” Vroeg ze en ze keek Joey paniekerig aan. Ze keek naar de beelden en zag dat Hailey uit de couveuse werd gehaald en Allie harder begon te huilen. “Hailey haar ademhaling vertraagde. Ze is te klein om een heel onderzoek te doen maar we moeten haar wel laten scannen om haar longen te bekijken. Joey ik zou dit nooit van je gevraagd hebben maar het is voor Allie beter als een van haar ouders er is.” Gwen begon hoger adem te halen. “Hailey haar ademhaling vertraagde?!” Ze wilde opstaan maar de dokters hielden haar tegen. “Ik moet naar haar toe! Ik moet…” Ze spoten morfine in haar infuus en langzaam ging Gwen weer liggen. “Het spijt ons Joey maar Gwen heeft nu de rust nodig en Allie heeft haar vader nodig. We moeten Hailey nu onderzoeken.” Zei Astrid tegen Joey. “Joey ga naar de kinderen.” Zei Gwen zachtjes en langzaam viel ze in slaap.

Emma

Emma en Mike kwamen net terug boven toen ze Joey de gang op zagen rennen. Ze hield Joey tegen. "Wat is er aan de hand?" Joey  stortte zich geëmotioneerd op de grond. "Het gaat niet goed met Hailey. Ze denken dat er iets met haar longen is. Ik moet er heen. Voor Allie." "En, Gwen?" Joey sloeg zijn handen voor zijn ogen. "Die hebben ze medicatie gegeven om de rustig te houden. Ze viel net terug in slaap toen ik weg ging." Astrid kwam de kamer uitgelopen. "Joey, ga je mee?" Emma keek van Joey naar Mike. "Ga jij met Joey mee, dan blijf ik bij Gwen." Ze keek vervolgens naar Astrid. "Normaal gesproken laten we alleen de ouders op de afdeling maar Joey kan nu wel wat steun gebruiken. Ik maal voor nu een uitzondering. Loop maat met mij mee." Ze gaf Mike een kus. "Ik red me wel. Je broer heeft je nu nodig."

Mike
Mike keek naar Emma. “Als er iets is dan app je mij meteen goed. Hou van je.” En hij gaf haar een kus. Mike snelde achter Joey en Astrid aan naar de afdeling neonatologie. Daar aangekomen werden ze naar een afgebakend stuk gepakt. Mike bleef staan. Daar waren zijn nichtjes. Vast aan allerlei draadjes en aan elkaar. “Meneer u moet dit pak aan. Het is ter bescherming van de kleintjes. Ze zijn nog te klein voor huidcontact.” Mike knikte en deed snel een gewaad en de handschoenen aan. Mike keek naar Joey. “Joey je moet nu rustig blijven. De kinderen hebben er niks aan als alle twee de ouders er aan onder door gaan.” Hoorde hij Astrid zeggen. Mike haalde diep adem. “Astrid ik snap dat je het goed bedoelt maar dit kan mijn broer nu niet gebruiken. Zorg dat Hailey onderzocht gaat worden en dat ze weten wat er aan de hand is met haar. Ik blijf bij Joey.” Astrid keek naar Joey. Ze knikte snel en hielp met Hailey verplaatsen naar een andere couveuse. Ze werd weggereden en Allie begon keihard te huilen. Mike liep naar Allie toe. “Sst stil maar lieverd. Je zusje komt zo weer.” “Meneer alleen de vader mag zijn dochter aanraken met handschoenen.” Mike staarde de zuster aan. “Ik raak haar niet aan. Ik probeer haar gerust te stellen!” Mike keek naar Joey. “Heb je haar al aangeraakt?”

Gwen
Gwen werd langzaamaan weer wakker. Soms doezelde ze weer weg. Ze opende haar ogen en keek om zich heen. “Joey?” Vroeg ze. Een zuster met een mondkap keek haar aan. “Joey is bij jullie dochters mevrouw. Uw vriendin komt zo bij u.” Gwen keek naar de zuster met de mondkap. Waarom droegen ze mondkapjes? Ze was niet ziek. Alleen verzwakt. “Emma?” Vroeg ze toen maar. Ze slikte maar slikken deed pijn. Ze wilde weer zitten maar haar buik deed pijn. Gwen kreunde en ging weer liggen.

Emma

"Afgesproken. Ik red me wel." Ze kuste Mike terug en keek de twee na. Wat voelde ze nu mee met Joey. Hij moest zich min of meer letterlijk zien te delen tussen zijn kinderen en zijn verloofde. Emma had nog even met Roy en Evie gebeld voordat Gwen wakker werd. Naar omstandigheden ging het goed met Evie, maar oh wat wilde ze dat meisje graag knuffelen. Ze had de kleine grote prinses,zoals ze Evie noemde, onwijs gemist de afgelopen tijd. Emma liep de kamer binnen en nam plaats naast het bed. "Hey, power woman. Joey is inderdaad met Mike bij de meisjes gaan kijken. Probeer je een beetje rustig te houden. Wil je wat drinken?"

Joey

Hij zag er uit als een marsmannetjes maar hij mocht tenminste naar ze toe. Hij kon ze aanraken en gerust stellen. Joey zuchtte. "Ik doe mijn best maar ik voel me alsof ik mezelf letterlijk moet opsplitsen." Hij veegde de tranen uit zijn ogen. Joey liep naar binnen. Het voelde onnatuurlijk om hier te zijn. Bijn eng met al die apparatuur dat piepte . Joey schrok op uit gedachten. "Ik heb Allie heel even vast mogen houden nadat ze geboren was en voordat ze Hailey gingen halen." Hij zette een stoel bij de couveuse en legde zijn plastic hand op Allie om haar gerust te stellen. "Stil maar meisje. Je bent dapper geweest. Je hebt ons heel goed gewaarschuwd dat het niet goed ging met je zusje maae nu kunnen papa, mama en de dokters voor haar zorgen. Ik snap dat het zo alleen niet leuk is als je zo lang lekker samen in mama haar buik zat maar zs moeten uitzoeken wat er mer Hailey is. Papa,mama en Evie houden van jullie. Ik wil jullie zo graag voorstellen aan jullie grote zus. Stil maar Allicat."

Gwen
Gwen keek haar vriendin aan. “Emma daarnet toen ik naar de kinderen keek wilde ik wegkijken. Ik dacht alleen maar dat het niet onze tweeling was. Ik voelde mij zo’n slechte moeder.” Ze slikte en begon te huilen. Het was voor haar ook zwaar. Ze wilde zo graag haar twee meiden vast houden en zeggen dat alles goed zou komen. Ze knikte. “Een bekertje water. Kun je mij helpen om te zitten?” Ze keek even naar de zuster die wegging zodat ze echt alleen met Emma was. “Heb je Roy en Evie nog gebeld? Hoe is het met Evie?” Ze slikte. Ze wilde Evie zo graag weer in haar armen sluiten. Ze wilde haar gezin compleet hebben.

Mike
Mike keek zijn broer aan. “Joey rustig. Ik snap dat het allemaal veel is en zwaar. Ik snap dat je je machteloos voelt maar kijk eens naar Allie. Allie doet het naar omstandigheden heel goed. Hailey komt er ook wel. Ze zijn O’Mally’s en een O’Mally laat zich niet kisten.” En hij wilde hem omhelzen maar deed dat niet. Hij keek naar Allie die met haar voetjes bewoog en een vingertje naar Joey reikte. “Ze heeft de felle ogen van haar moeder.” Niet veel later kwam de couveuse met Hailey erin weer terug. Aan het gezicht van Astrid was te zien dat het niet goed was. Hailey werd door een zuster naast Allie gelegd en Hailey haar handje ging naar het handje van Allie. “Astrid wat is er?” Hij keek naar Joey. “We hebben Hailey door de scan gehaald. Haar rechterlong is minder goed dan haar linkerlong. We hebben haar nu aan het zuurstof gelegd. Als we dat niet doen krijgt ze haar ademhaling niet onder controle. We weten nog niet wat dit voor de rest van haar leven gaat betekenen. Ze is te klein om dat nu verder te onderzoeken.” Mike haalde een hand door zijn haar. “En hoe ga je dit aan Gwen vertellen? Joey staat al op instorten. Je kunt niet van hem gaan verwachten dat hij dit aan Gwen gaat vertellen.” Vroeg Mike en zijn blik ging naar Hailey die een extra slangetje had maar dan in haar neus. Ze was zo klein maar haar ogen waren donker zoals die van Joey en ze keek Mike helder aan.

Emma

Emma pakte de hand vast van Gwen en streelde deze lichtjes. "Voel je niet schuldig. Het is ook allemaal veel en onwerkelijk. Het lijkt mij ook heel pijnlijk om je eigen kind in een couveuse te zien liggen met allemaal slangetjes en al die apparatuur." Emma haalde een pakje zakdoekjes uit de taken gaf er een aan Gwen. Emma hielp Gwen overeind en haalde een beetje water voor haar. "Voorzichtig drinken." Emma knikte en ging weer zitten. "Zonet. Het gaat goed met Evie maar ze wilt heel graag naar jullie toe. Over Evie gesproken... Mike en ik hebben het er over gehad om Evie een tijdje bij ons op te vangen. Dan kunnen jullie, jullie richten op de tweeling en heeft Evie in deze chaotische periode een stabiele basis. En hoeft ze niet steeds heen en weer."

Joey

Joey veegde zijn tranen weg en keek op naar zijn broertje.."Sorry.",snikte die. "Het is allemaal gewoon veel. Ik ben moe, ik wil bij Gwen zijn maar ik kan haar ook niet zo alleen laten liggen." Hij begon weer lichtjes te wennen. Joey glimlachte lichtjes. "Een echte O'Mally dus." Joey sprong meteen op bij het zien van Astrid en de couveuse met Hailey erin. "Het is niet goed, hè? Vertel het maar gewoon meteen."
Joey zakte in elkaar. "Maar alles was altijd goed op de echo's. Ze was alleen iets kleiner omdat Allie een stuk groter was. Hoe? Dit kan niet kloppen!" Joey keek geschrokken op. "Nee,zeg nog niks tegen, Gwen. Straks moeten ze haar weer medicijnen geven om zich rustig te houden."

Gwen
Gwen keek naar Emma. “Ik snap het gewoon niet. Alles was goed op de echo’s en toch moeten ze daar liggen. Alleen.” Ze nam dankbaar een zakdoekje aan en snoot haar neus. Gwen nam dankbaar het bekertje water aan. “Ik had ook gewild dat Evie hier kon zijn en haar zusjes kon zien. Ik wil haar knuffelen en zeggen dat alles goed komt.” Ze keek haar vriendin aan. “Ik weet zeker dat Joey dat ook fijn zou vinden als jullie Evie bij jullie laten logeren. Roy zit natuurlijk ook nu in de stress.” Gwen kuchte en nam een slok. “Denk je dat ik morgen naar de tweeling mag?”

Mike
Hij sloeg zijn armen stevig om Joey heen. “Joey kijk mij eens aan. Het komt goed. Laten we zo even een stukje wandelen dan heb je wat frisse lucht. Gwen is in goeie handen bij Emma.” Zijn blik ging naar Astrid. “Door de verdrukking heeft Hailey niet genoeg ruimte gehad om haar longen te gebruiken. Ze kwam ook amper ademend op de wereld en het duurde een tijdje voor ze ging huilen. Dit komt door de verdrukking. We moeten in de gaten houden hoe dit zich gaat ontwikkelen. Dit konden we niet vanuit de scan zien. Wel moeten we jullie voorbereiden op het feit dat Hailey haar long achteruit kan gaan en dat er in de toekomst misschien gesproken moet worden over een donorlong.” Mike keek naar Joey. Dit was niet goed. “Joey we kunnen dit niet lang voor Gwen geheimhouden. Hailey is ook haar dochter.” Zei Mike tegen Joey.

Emma

"Ze zijn te vroeg geboren. Daarom liggen ze daar uit voorzorg. Misschien gaat het al gauw genoeg heel goed rnogen ze gewoon bij je. Je weet het van te voren niet. Ik denk alleen maar dat het goed is dat ze daar zijn want dan kunnen ze goed in de gaten houden. Ook al begrijp ik heel goed dat je ze liever hier op je kamer hebt en wilt vasthouden." Emma knikte. "Ik mis die kleine meid ook vreselijk." Emma pakte Gwen haar hand steviger vast. "Maak je om Evie nier druk. Mike en ik gaan haar zo goed mogelijk verzorgen." Emma haalde haar schouders op. "Ik hoop het. Ik hoop het echt."

Joey

Joey schudde zijn hoofd. "Ik kan ze toch niet alleen laten!" Hij was inmiddels overeind gekrabbeld en had ook ieder meisje een hand gelegd. Joey begon binnensmonds te vloeken. Zijn blij bleef hangen op Hailey. Ze was nog zo klein en dan al moeten vechten voor je leven. Kans dat haar long het ooit zou begeven en ze een donorlong nodig had. Het was hem allemaal te veel dat het niet echt tot hem doordrong allemaal. Joey draaide zich om naar Gwen. "Maar.. hoe dan? Het werd haar allemaal al te veel. Straks gaat ze er aan onderdoor. We hebben ook nog de zorg voor Evie."

Gwen
“Ik weet het. Allie schopte heel hard vanochtend. Alsof ze wilde waarschuwen dat het met Hailey niet goed ging. Allie kwam goed huilend ter wereld, alleen een voetje dat scheef zat maar dat groeit nog goed. Toen kwam Hailey…” Ze slikte en er rolde weer tranen over haar wangen. “Ze ademde eerst niet en ik dacht echt dat we haar kwijt waren. Tot ze wel begon te huilen maar heel zachtjes. Hailey is de kleinste.” Gwen nam nog een slok drinken. “Ik vind het heel fijn dat ze bij jullie terecht kan. Hopelijk kan ik die kleine stuiterbal morgen ook weer in mijn armen sluiten.”

Mike
“Joey we laten ze niet alleen. Ze zijn in goede handen. Je bent al de hele dag binnen. Het is nu beter als de tweeling tot rust komt en gaat slapen. Teveel prikkels voor hun is nu ook niet goed.” Mike keek naar Hailey. Hailey greep naar Joey zijn vinger en hield die vast. Het was ontroerend om te zien. Alsof ze wilde zeggen: het komt wel goed pap. Hij deed zijn handen voor zijn gezicht. “Ik weet ook niet hoe we dit aan Gwen gaan vertellen maar niks zeggen is erger. Als je het fijn vindt wil ik het wel tegen Gwen zeggen.” Hij zuchtte eventjes. “Over Evie gesproken. Emma en ik hebben het er over gehad om Evie op te vangen. Jullie moeten je nu richten op die twee en op Gwen haar herstel. Onze vader maakt zich alleen druk om jullie en die twee. Wij kunnen Evie nu de structuur bieden die ze nodig heeft.”

Emma

Emma moest moeite doen om haar tranen te bedwingen. "Jeetje. Klein dapper meisje." Emma sloot Gwen in de armen. "Het komt goed. Ze zijn sterk. Haoley laat van het begin af aan al weten dat ze een vechtertje is en haar grote zus houdt haar in de gaten." Emma knikte. "Tuurlijk. We doen dit met liefde. Het is het minste wat we voor jullie kunnen doen. Andersom hadden jullie het ook gedaan." Emma glimlachte lichtjes. "Komt goed. We nemen miss stuiterbal morgen met ons mee. Maar probeer voor nu een beetje te rusten. Het was aan lange zware dag. Je moet op krachten komen zodat je morgen je meisjes kan ontmoeten."

Joey

Joey streelde Hailey haar kleine handje. "Oké, ik ga met je mee." Hij wierp nog een laatste blik in de couveuse. Hij veegde zijn wagen droog en stond toen om zodat die met Mike mee kon lopen. Joey knikte en keek van Mike naar Astrid. "Wilt u het andefd aan haar vertellen." Misschien kwam het beter over als ze het direct van een arts hoorde. Astrid stemde in en zou met hun mee gaan terug naar Gwen. "Sat zou heel fijn zijn, dank jullie wel. Ik zou anders niet weten hoe we er nu ook nog voor Evie hadden moeten zijn."

Gwen
Emma had gelijk. Ze moest ook op krachten komen. De deur ging open en daar kwamen Astrid, Joey en Mike de kamer binnen. Astrid haar blik zei dat er iets niet goed was. Ze kneep in Emma haar hand. “Astrid wat is er aan de hand? Joey?” Maar ze zag aan Joey’s ogen dat hij het niet aan haar kon vertellen. Astrid ging zitten. “We hebben Hailey onderzocht. Uit de scan zagen we dat haar rechterlong zwakker is dan haar linkerlong. We hebben haar aan het zuurstof gezet zodat ze beter kan ademen. Wat dit op langere termijn voor haar gaat betekenen weten we niet maar er is een grote kans dat haar rechterlong het gaat begeven. Dus in de toekomst kan het zijn dat we die long moeten gaan verwijderen of dat er een donorlong beschikbaar is voor haar. Ik had gehoopt Gwen dat we beter nieuws hadden maar ik wil eerlijk naar je zijn. Hailey gaat het niet makkelijk krijgen, ze is een vechter dat kan ik zien maar nogmaals haar leven gaat in het teken staan van ziekenhuis bezoeken.” Gwen keek Joey aan. Ze had het gevoel alsof iemand de vloer van onder haar vandaan had gehaald en dat ze nu in een gat viel. “En er valt nu niks aan te doen?” Vroeg ze zachtjes. Astrid schudde haar hoofd. “Ze is te klein om haar te opereren. We kunnen haar nu zuurstof geven in de hoop dat dat haar long beter maakt dan wat het nu is.” Gwen haar blik ging naar Joey. “Voor nu hebben de meisjes rust nodig. We houden ze in de gaten maar jij moet nu ook gaan rusten Gwen. Dus mijn verzoek is dat Joey nog bij je blijft, de rest de kamer verlaat en dat jullie straks Joey even naar buiten nemen zodat Gwen ook kan rusten.”

Joey

Joey was naar Gwen toe gelopen. Hij was op het randje van het bed gaan zitten en had haar hand vast gepakt. "Sorry.. Ik wilde je niet nog meer slecht nieuws brengen. Ik wist gewoon niet hoe ik je dit moest vertellen. Ik heb haar handje even kunnen vasthouden maar ze is sterk en dapper. Allie let heel goed op haar kleine zusje." Hij keek even naar Mike en Emma. "Ga maar ik red me wel. Ga lekker naar huis, jullie hebben er ook een lange vlucht op zitten. Evie wilt jullie ook vast zien. Ik beloof even een wandeling te gaan maken als Gwen slaapt en als er iets veranderd dan bel ik jullie meteen."