You are perfect to me

Joey

Joey knikte. "Ik hoop oprecht dat het kan. Het zal het allemaal veel makkelijker voor ons maar ook voor ons kleine meisje. Ik ben al blij als we vanavond gewoon weer lekker samen thuis zijn." Joey schoot in de lach. "Allie beschermd haar zusje mer de leven, daar hoeven we niet bang voor te zijn. Maar Allie is ook gek op haar grote zus. Ze begint altijd spontaan te lachen als ze Evie ziet." Joey keek beledigd. "Dit is gemeen. Zo kan ik mijzelf toch niet concentreren." Hij moest zich echt nog meer op de weg focussen toen hij zag dat Gwen melk lekte. Vooral omdat hij het eerder zo geil had gevonden toen het gebeurde tijdens hun gemeenschap.

Emma

"Liefje, we zijn een stel. We zijn verloofd en gaan uiteindelijk trouwen. We worden over ruim acht maanden papa en mama. We horen elkaar juist te steunen door dik en dun. Het doet mij juist meer pijn om jou zo te zien worstelen met je gevoelens dan dat je ze met mij deelt. Ik wik er voor jou kunnen zijn zoals jij er voor mij was toen we door een hel gingen " Ze raakte zelf geëmotioneerd. Ze nam Mike in zin haar armen. "Kom! We gaan gewoon lekker naar huis. Even tot rust komen. Dan kunnen we misschien vanavond met je vader afspreken."

Gwen
Gwen keek Joey even ondeugend aan maar liet hem verder met rust zodat ie zich beter op de weg kon concentreren. Ze knikte. “Allie en Evie worden nog wel een stel samen. Evie beschermt haar zusjes ook met haar leven. Ik vind het daarom wel leuk dat ze nu met Thijs mee is zodat ze zich op zichzelf kan focussen.” Ze zag hun huisje al in de verte. Ze keek naar Joey. “Bijna schatje. Dan kun je je handen de vrije loop laten gaan.”

Mike
Mike keek naar Emma. “Dat weet ik.” Hij slikte. “Ik weet dat ik alles tegen je kan zeggen. Maar ik heb een muur om mij heen gebouwd toen mijn moeder ziek was. Ik wilde niet aan mijn vader of Jenny laten zien dat het niet goed met mij ging. Iemand moest het gezin staande houden.” Hij wist ook wel dat het niet gezond was maar dat was zijn manier om met alles te dealen. Hij gaf Emma een kus. “Ik hou van je. Laten we rustig naar huis gaan ja. Even onze rust pakken.”

Joey

Joey schudde zijn hoofd. "Gwen O'Mally,jij vreselijke plaaggeest." Joey lette zo veel mogelijk op de weg en probeerde niet naar Gwen te kijken. "Eef is een geweldige geite zus. Het is zo leuk om haar te zien met de meisjes." Joey knikte. "Me too. Ze moet lekker blijven spelen met de vriendjes en vriendinnetjes." Niet veel later parkeerde Joey de auto voor de deur. Joey keek Gwen aan. "Mhh, miasvuiej gebriik ik mijn handen wel helemaal niet." Met die woorden stapte hij uit,deed de voordeur open en bleef in het trapgat staan wachten.

Emma

"Maar ik ben je vader of Jenny niet,Mike. Ik ben je vriendin,je verloofde, de moeder van je kinderen. Ik wil juist dat je mij kan vertouwen met alles en niet voor jezelf houdt. Ook al vind je het moeilijk om over je gevoelens te praten. Het doet me meer pijn om je er zo aan onderdoor te zien gaan. Jij was bang dat ik niet over het overlijden van Engel zou komen maar ik maak mijzelf nu eerder zorgen of jij wel over de dood van je moeder komt." Ze veegde een traan uit de ooghoeken. Emma kuste Mike terug. Ze pakte Mike zijn hand vast en trok hem overeind. Ze knuffelde hem stevig. "Het komt goed. We gaan dit oplossen."

Gwen
Gwen knikte. “Ze is een hele goede grote zus. Als ze wat groter zijn kan Evie ook meer met ze spelen.” Ze waren thuis gekomen en Gwen stapte uit de auto. Ze liep mee naar binnen en deed haar jas uit en haar schoenen en liep toen naar Joey toe die in het trapgat stond en duwde hem tegen de muur. Ze begon hem lustig te tongzoenen. Ze stopte even en keek hem aan. “Niet? Want gebruik je dan?” En ze begon hem weer te tongzoenen.

Mike
Hij keek Emma aan. Hij wist dat hij beter eerlijk kon zijn. Hij wreef even over zijn linkerborst die pijnlijk voelde en keek toen weer naar Emma. “Sinds het overlijden van Engel heb ik weer last van flashbacks. Elk moment dat ik alleen ben ben ik weer terug bij mijn moeders ziekbed. Ik voel me de hele tijd boos en verdrietig. Boos op mijn moeder die ziek werd, op mijn vader die zich verstopte in zijn managementschap en verdrietig omdat het met Jenny niet goed ging. Ik voel…” Hij voelde dat hij duizelig werd en ging weer zitten. “Ik voel me…” De geluiden om hem heen werden steeds vager. “Emma ik voel me niet lekker…” Nadat gezegd te hebben gleed hij van het bankje af en zakte die in elkaar.

Joey

Joey knikte. "Evie kijkt er naar uit om meer met haar zusjes te kunnen doen dan dat ze eigenlijk het grootste gedeelte van de dag slapen. Straks heeft ze er ook nog een neefje of nichtje bij om mee te spelen. Ik ben echt blij dat Mike en Emma opnieuw zwanger mogen zijn." Joey keek uitdagend naar Gwen. Het duurde hem allemaal wat te lang maar uiteindelijk stonden ze tongzoenen. "Dat merk je straks wel." Hij verbrak na een tijdje de kus en begeleiden Gwen naar de slaapkamer.

Emma

Emma stond geïrriteerd op en sloeg de armen over elkaar. "Verdorrie,Mike ! Waarom zeg je dat nu pas? Ik dacht dat we alles tegen elkaar konden zeggen." Ze liep op en neer voor het bankje. "Dit kan zo niet langer! Je moet hier wat aan gaan doen. Over acht maanden hebben we een baby'tje wat van ons afhankelijk is. Ik kan het niet alleen." Emma schrok zich dood. "Mike!" Ze greep naar haar telefoon en belde de ambulancentrale. Lijkbleek keek ze naar de verloofde.

Gwen
Gwen knikte en keek naar Joey. “Klopt. Maar ze helpt onwijs goed met flesjes aangeven.” Ze liet zich naar de slaapkamer begeleiden en deed de deur dicht. Ze keek even naar Joey en begeleidde hem naar het bed. Zij ging zitten en ze keek hem aan. “Hmm ik ben benieuwd wat je in petto hebt want ik kan niet wachten.” En ze trok hem naar zich toe en ging met haar rug op bed liggen. Ze trok hem dichter naar zich toe en begon hem kusjes in zijn nek te geven.

Mike
Mike wilde zijn ogen open doen en op te staan maar de pijn in zijn linkerborst bleef maar aanhouden. Hij zocht met zijn handen naar Emma haar handen. “Emma…help.” Hij hoorde een stem uit Emma haar telefoon komen. “Met 112 alarmcentrale wat kan ik voor u doen?” Hoorde hij een vrouw zeggen. Hij hoorde niet meer wat Emma zei want hij viel weer weg.

Joey

Joey knikte. "Ze vind het leuk om te helpen,ja. Het is fijn om onze drie meiden met elkaar te zien. Ik prijs mijzelf gelukkig met jullie." En gaf Gwen een kus. Inmiddels waren ze boven in de slaapkamer aanbeland. Gwen lag met haar rug op bed hem kusjes in zijn nek te geven. Hij trok zoon shirt uit. "Dat zal ik je laten zien " En begon Gwem van bovenaf uit te kleden. Haar shirt en bh belandde op de grond. Hij begon in jaar nek kusjes te geven en zakte zo af naar haar boesten die hij begon te likken en aan te sabbelen.

Emma

Emma stond nog steeds verstijfd aan de grond genageld mer haar telefoon in bestand. Mike had haar wel verteld over zijn hartritmestoornis maar ze had nog niet eerder meegemaakt dat hin in elkaar zakte. Uit haar telefoon klonk een stem. "Hallo, hallo. Als u hulp nodig heeft blijft dam aan de lijn. We traceren u locatie en sturen een ambulance."

Gwen
Gwen kreunde toen Joey haar borsten begon te likken en er ook nog eens aan sabbelde. Van genot verloor ze melk. Ze merkte aan zichzelf dat ze nat werd van onderen. Ze wilde meer. Ze wilde hem. “Joey wat doe je toch met me? Alsjeblieft ik wil je in me, ik wil je voelen. Ram me tegen de muur, duw me op het bureau, alles is goed als je me maar neemt.”

Jenny
Jenny was toch met Nina naar het ziekenhuis gegaan omdat ze toch haar nichtjes wilde zien. Mike had haar laten weten dat het beter ging met de meisjes. Ze was al een lange tijd niet meer in het ziekenhuis geweest en toen zij en Nina er voor stonden lukte het haar niet om door de draaideuren naar binnen te gaan. Nina had voorgesteld om even een rondje te lopen in het park tegenover het ziekenhuis en dat ze het daarna nog een keer zouden proberen. Jenny was daarmee ingestemd en ze waren bijna klaar met hun rondje toen ze op de grond een jongeman zag liggen met rood haar en een jonge vrouw stijf er bij zag staan. Toen ze dichterbij kwamen zag ze dat het Emma en Mike waren. Ze had Nina haar hand losgelaten en rende als een gek naar Emma en Mike. Ze nam de telefoon van Emma over. “Er ligt een man van 26 op de grond in het park voor het ziekenhuis met klachten die passen bij een hartaanval. Hij staat bij jullie in het systeem met een hartritmestoornis. Alstublieft kom snel…” Ze vocht tegen haar tranen. Ze knielde naast Mike neer. “We hebben uw locatie getraceerd en sturen hulp.” En de centralist legde neer en vrij snel daarna hoorde ze sirenes. Jenny pakte Mike zijn hand vast. “Er komt hulp broer.” Nina ontfermde zich over Emma en greep haar stevig vast in haar armen.

Joey

Joey likte de melk op die Gwen verloor. Hij legde een vinger op haar lippen en kuste haar vervolgens. "Niet zo snel. Dan is het spel niet leuk meer." Hij ging langzaam aan naar beneden met kusjes geven en bleef hangen bij haar haar schaamstreek. Hij trok haar broek en onderbroek uit. Joey spreidde Gwen haar benen en kroop er tussen zodat hij Gwen kon likken.

Emma

Emma schrok toen er iemand zijn of haar armen om haar heen sloeg. Haar mond viel van verbazing open toen ze zag dat het haar zusje was. "Nien? Wat doe.." Toen ze haar blik op de grond richtte zag ze Jenny bij Mike zitten. "Mike! Ik.." Toen herinnerde ze zich wat er gebeurd was. "We waren aan het praten en toen zei Mike dat hij weer flashbacks had en opeens werd die niet lekker en zakte die in elkaar." Ze liet zich op de grond bij Mike en Jenny zakken. "Em, het komt goed. Je bent je doods geschrokken. Dat is begrijpelijk. Er komt een ambulance om Mike te helpen.",hoorde ze Nina zeggen. Ze was zo blij dat Jenny en Nina hier waren. "Maar hoe komen jullie hier? Heb ik jou gebeld?" Nina:"Nee, wij wilde nog even wandelen voordat we bij Hailey en Allie gingen kijken. Gelukkig waren we op de juiste plek op de juiste tijd."

Gwen
Gwen greep de lakens stevig beet toen Joey haar van onderen begon te likken. “Ooh Joey.” Ze had haar lichaam niet meer onder controle. Als Joey zo doorging zou ze nog komen voordat Joey in haar zou komen. Ze ging anders ademhalen en niet veel later spande ze haar spieren aan terwijl Joey zijn hoofd nog daar tussen zat. Ze hield Joey zijn haren vast en kwam luid kreunend klaar.

Jenny
Jenny streelde haar broer door zijn haren. Ze beet op haar lip. Ze wilde dat hij weer bij kwam. De ambulance kwam er aan en de broeders snelde eruit. Alles gebeurde in een flits. Ze legde Mike aan een infuus en gaven hem zuurstof. Ze tilde hem op een brancard en maakte hem vast aan een hartmonitor. Zijn hart klopte nog maar het was geen gelijke ritme. Jenny keek naar Emma. “Wil je dat wij mee gaan in de ambulance of zullen wij die kant oplopen en je daar opvangen?”

Joey

Plots kwam Gwen over hem heen klaar. Oeps,dat was niet helemaal de bedoeling geweest. Hij veegde de lichaamssappen van zich af. Hij kuste Gwen vurig en ging toen over op tongzoenen. Met zijn hand zocht die in het nachtkastje naar een voorbehoedmiddel. Joey verbrak de kus. "Ik zei toch dat ik geen handen nodig had." Hij trok Gwen van het bed af en duwde er vervolgens ruw tegen de muur. "Ik zal je eens laten zien wie hier de baas is " Zonder waarschuwing begon hij in haar te storen. Een arm sloeg die om er heen zodat die zo ver mogelijk in haar kwam met zijn andere hand trok hij aan der haar. Joey produceerde steeds meer dierlijke geluiden.

Emma

Her leek alsof ze in een nachtmerrie was beland. Alles gebeurde ook zo snel. Ze keek even naar Mike die in de ambulance lag. Het was de stem van Jenny die haar weer bij bracht. "Jij mag ook wel met Mike meerijden." Ze kon begrijpen dat Jenny nu liever dicht bij Mike was gezien ze haar broer had gevonden, buiten bewustzijn. "U moet nu een bestelling nemen.",hoorde ze de broeder zeggen. "Dan ga ik zelf mee. Ik zie jullie in het ziekenhuis." En stapte snel in zodat se ambulance kon vertrekken met gillende sirenes.

Gwen
Plots werd ze tegen de muur gedrukt. Ze beet op haar lip en kreunde luid toen Joey in haar kwam. Ze probeerde zo goed en zo kwaad mee te bewegen maar dat lukte niet door de kracht die Joey zetten. “Ooh Joey. Ga door.” Ze wist dat haar hoogtepunt op deze manier niet lang op zich liet wachten. Haar borsten deinde op en neer en voor ze het wist spoot er melk uit vanwege de opwinding. Haar gekreun werd meer een soort dierlijk geluid.

Jenny
Jenny was met Nina op een hoogtempo naar het ziekenhuis gelopen. Bij de SEH vroeg ze naar Mike de Wit. De receptioniste verwees hun naar de afdeling cardiologie. Ze liepen snel naar die afdeling en de receptioniste daar wees hun naar een kamer. Bij de kamer aangekomen bleef ze stokstijf staan. In het bed lag haar broer aan allerlei toeters en bellen. Hij lag aan de beademing en de monitor gaf nu wel een iets rustigere hartslag aan. Jenny vloog Emma om haar armen. “Wat zeiden de dokters? Waarom ligt die aan de beademing?” Ze veegde haar tranen weg uit haar ogen.

Emma

Emma keek op. Ze had zich in een stoel naast Mike zijn bed genesteld en hield zijn hand op. "Geen idee. Ik moest overgeven van de stress en toen ik terug kwam lag Mike er zo bij. Ik hem nog niemand gezien of gesproken." Haar zusje Nina kwam aangelopen met een bekertje water en haalde een muslireep uit de tas. "Drink wat en probeer die reep op te eten. Je ziet er zelf ook vreselijk uit." Emma keek naar de schoenen en nam een paar kleine slokjes. "Hij ligt hier door mij. Ik had niet moeten vragen hoe het bij het graf was geweest. Hij.. Mike is nog steeds boos op jullie vader over hoe hij zich gedroeg tijdens het ziektebed van jullie moeder. Hij zei dat... dat hij weer flashbacks heeft zins dat we Engel verloren. Ik vind dat hij eens eerlijk met jullie vader moest praten. We wilde net terug naar huis gaan toen Mike naar zijn borst greep. Voor ik kan vragen of het ging zakte hij in elkaar op de grond." Emma sloeg de handen voor de ogen en begon te huilen.

Joey

Het gekrom en het feit dat Gwen melk verloor wond hem alleen maar meer op. Hij stootte flink door en kwam toen hard en luid klaar. Hij liet Gwen komen en trok zich toen terug. Hij draaide haar om en likte de borsten schoon. Joey liep langzaam naar de badkamer en keek Gwen verleidend aan, uitnodigend om mee onder de douche sta stappen.

Jenny
Jenny pakte een klapstoel en ging naast Emma zitten. “Emma kijk mij eens aan. Dit is niet jou schuld. Mike heeft al zijn hele leven een hartritmestoornis en hij probeert altijd iedereen te helpen ondanks dat dat voor zijn hart niet goed is.” Ze slikte en keek even naar haar broer. “Ik snap waar zijn boosheid vandaan komt. Hij heeft het nooit tegen mijn vader durven te zeggen maar ik kon aan zijn kleuren die om hem heen hingen zien dat hij het niet eens was met de houding van mijn vader.” Ze sloeg haar armen om Emma heen. De deur ging open en een dokter kwam binnen. “Goedemiddag. Ik ben dokter Maarsen. Ik begreep dat er nog geen dokter bij u is gekomen. Meneer de Wit zijn hartslag ging veel te snel hierdoor leek het alsof hij een hartaanval kreeg wat in milde vorm ook wel was. We houden hem voor nu in slaap zodat zijn hart weer tot rust kan komen. U bent bekend met zijn hartritmestoornis?” Jenny knikte. “Daar zijn we bekend mee.” De dokter knikte. “Weet u of hij zijn medicatie slikte en heeft hij laatste last van stress?” Jenny keek naar Emma. “Mijn broer kennende neemt ie altijd zijn medicatie in en hij heeft last van stress. Dokter wat gaat dit betekenen voor de toekomst?” Maarsen keek haar aan. “We raden aan dat die een pacemaker krijgt. Gezien zijn hart het ritme niet zelf onder controle krijgt. Voor nu wachten we tot we hem wakker kunnen maken. Zijn er nog vragen?” Jenny schudde haar hoofd. De dokter knikte en liep weer weg. Jenny keek naar Emma. “Nogmaals Emma dit is niet jou schuld. Hij kropt van alles op en heeft er nooit ruimte voor gemaakt om het er over te hebben. Ik snap dat hij weer last heeft van flashbacks na de miskraam van Engel. Het komt goed Emma.” En ze greep haar vast en snoof haar neus. Ze keek even naar haar broer en zag een witte kleur om hem heen. “Het is rustig om hem heen Emma, dat is een goed teken.” Ze pakte Emma haar hand. “Moeten we Joey bellen?”

Gwen
Ze kreunde toen Joey in haar klaar kwam en vervolgens kwam ze zelf klaar. Ze keek hem aan en knikte. Ze liep met hem mee en deed de douche aan. Ze gaf Joey een kus. “Ik hou intens veel van je. Ik wil je nooit meer kwijt.” Gwen voelde of de douche warm was en nam Joey mee de douche in.

Emma

Emma slikte. "Ik weet het maar het voelt wel zo. Ik dwong Mike er over te praten." Ze knikte. "Mike moet echt een keer met Roy gaan praten. Dit kan zo niet langer. Het drijft vader en zoon nog eens uit elkaar.",zei ze eerlijk. "We zouden eigenlijk net naar huis gaan en kijken of we vanavond langs jullie vader konden toen dit gebeurde." Emma keek op toen de arts binnen kwam. Emma knikte alleen maar en staarde naar buiten. Ze hoorde de naam van Joey vallen. "Ik ziu hem liever niet met slecht nieuws bellen gezien,zijn dochter ligt mast het is ook niet eerlijk om hem jiet te te dat zijn broertje een lichte hartaanval heeft gehad en in het ziekenhuis ligt. Stuur hem toch maar een appje."

Joey

Joey wilde net onder de douche stappen toen zijn mobiel afging. "Wacht even! Straks is het het ziekenhuis met nieuws over Hailey of Emma en Mike." Hij kuste Gwen vluchtig terug en liep naar de slaapkamer terug. Hij las het appje en ging op jet bed zitten "Shit!",vloekte die. "Gwen? Zet de douche maar uit we moeten naar het ziekenhuis. Mike ligt in het ziekenhuis na een hartaanval. Ze wachten tot ze hem kunnen opereren om een pacemaker te plaatsen."

Jenny
“Als je dat niet had gedaan had hij het nog verder opgekropt. Dan was het vroeg of laat ook mis gegaan. Ik moet mijn vader hier van wel op de hoogte brengen. Het is zijn zoon en dan ga ik wel met hem praten.” Nina keek haar even aan. “Zeker weten?” Jenny knikte. “Mike kan dit nu niet zelf doen. Hij heeft mij zo vaak geholpen en nu ga ik hem helpen.” Jenny stond op. “Ik blijf bij Emma.” Hoorde ze Nina zeggen. Jenny knikte en liep de kamer uit om haar vader te bellen. Het was een emotioneel en lastig gesprek. Haar vader beloofde haar dat hij een goed gesprek met Mike zou houden als hij weer hersteld was van de operatie en hij beloofde haar langs te komen zodra Mike meer bezoek mocht hebben. Jenny liep weer naar binnen. “Mijn vader is onwijs geschrokken en heeft beloofd om met Mike te praten zodra hij hersteld was van zijn operatie en hij komt langs als Mike meer mensen mag ontvangen.”

Gwen
Ze hoorde Joey roepen. Ze deed de douche uit en pakte haar badjas van de haak. Ze liep weer de slaapkamer in en ging naast Joey op bed zitten. Ze trok bleek weg. “Hoe dan? Hij oogde vanochtend hartstikke fit. Emma zegt dat hij altijd zijn medicatie inneemt.” Gwen sloeg haar armen om Joey heen en gaf hem een kus. “We kleden ons om en gaan dan die kant op.” Gwen zocht voor hun beide nieuwe setjes kleren en legde die op het bed. Ze bleef even staan. “Joey het komt goed. Die pacemaker gaat hem helpen.”

Emma

Emma slikte. "Dat is waar.." Ze haalde een paar keer diep adem. "Het doet me pijn dat ik niet heb gezien dat het slechter met Mike ging en dat ik hem niet kan helpen met dit trauma." Emma knikte. "Het zou fijn zijn als je met je vader wilt praten. Dank je,Jenny. Dit moet voor jou ook niet makkelijk zijn. Ik ben jullie dankbaar dat jullie op dat moment door het park liepen om te kunnen helpen." En gaf haar schoonzusje een knuffel. Emma keek op toen Jenny naar een tijdje weer de kamer kwam ingelopen. "Fijn te horen." Ze streelde Mike door zijn haar. Ze hoopte maat dat de operatie goed kwam. Ze had hem nu meer nodig dan ooit, nu ze zwanger was van zijn kind.

Joey

Joey haalde zijn schouders op. "Geen idee. Iets mlrt het getriggerd hebben. Misschien was het bezoek aan het graf van zijn moeder toch te veel van het goede. Hij had het er behoorlijk zwaar mee." Joey kuste Gwen terug en leunde tegen haar aan. Joey knikte en stond op om zich te kunnen aankleden. "I know. Ik heb er ook wel vertouwen in dat het goed komt maar.. je voelt je gewoon machteloos en ik moet aan Emma denken. Hoe erg moet zij wel niet zijn geschrokken. Ze zag Mike voor haar neus in elkaar storten."

Mike
Druk op de borst, paniek en frustratie in Emma haar stem en daarna was alles zwart. Meer kon hij zich ook niet herinneren. Hij hoorde in de verte allerlei stemmen. Was dat Jenny haar stem? Waarom hoorde hij gepiep en waarom kon hij niks zeggen? Hij wilde laten weten dat hij er nog was. Hij moest laten weten dat hij wilde leven. Niet alleen voor hem zelf maar ook voor Emma en hun kindje. Hij wilde zijn ogen open doen maar het lukte hem niet. Hij voelde een hand in de zijne. Voorzichtig gaf hij een klein kneepje en toen nog een maar dan harder dan de vorige keer.

Gwen
Gwen kleedde zich aan en deed haar haar in een staart. Ze keek naar Joey. “Hebben jullie iets besproken wat hem kon triggeren?” Ze deed haar schoenen aan en wreef even over haar buik. Het litteken van de keizersnede begon te trekken. Ze ging binnenkort weer naar het ziekenhuis voor een controle. Gwen slikte. “Is er iemand bij haar op dit moment die haar kan steunen voordat wij er zijn?” Ze wilde niet dat haar beste vriendin nu alleen was.

Emma

Emma schrok. Opeens voelde ze gekneed in haar hand. "Mike?",vroeg zs verbaasd en keek naar haar verloofde. "Michael?" Ze begon opnieuw te huilen. "Lieverd als je me hoort woord dan wakker. Knijp opnieuw in mijn hand als je me hoort. Jenny en Nina zijn hier ook. Joey is onderweg en je zusje heeft met je vader gesproken. Hij is heel erg geschrokken maar komt zodra er meer mensen bij je mogen. Gezien je in het ziekenhuis ligt. Je hart begaf het. Je krijgt een pacemaker om te voorkomen dat het nog eens gebeurd."

Joey

Joey haalde zijn schouders op. "Ik kan me niet bedenken wat. Jaz hij haf het lastig met het bezoek aan het graf en om Jenny er zo mee te zien worstelen maar ik heb alleen met Jenny gesporken. Voor dat je belde zouden we langs pa gaan. Ik denk echt dat het iets tussen Emma en Mike dan is geweest." Hij trok inmiddels zijn schoenen aan. "Gaat het lukken?" En weed naar Gwen de schoenen. Joey bekeek het appje opnieuw. "Jenny en Nina zijn er. Ik zoek alvast beneden mijn portemonnee en sleutels." Hij gaf Gwen een kus en liep naar beneden

Mike
Mike hoorde Emma haar stem. Hij kneep harder in haar hand als teken dat hij haar hoorde. Hoorde hij dat goed? Zijn hart had het begeven? Hoe kon dat nou? Hij zag flitsen voor zich. Flitsen van zijn moeder toen ze nog leefde maar ook van haar sterfbed. Flitsen van zijn vader die hem door de lucht heen liet zweven en van het moment dat zijn vader zich terugtrok. Flitsen van zijn zusje die druk aan het tekenen was tot het moment dat ze werd opgenomen in een kliniek. Hij probeerde wat te zeggen maar er zat iets in zijn keel. Hij kneep nog eens in Emma haar hand en langzaam gingen zijn ogen open.

Gwen
Gwen maakte haar schoenen vast en keek naar Joey. “Het gaat wel. Ben blij als we die controle hebben gehad.” Ze luisterde naar hem. “Iets in hun gesprekken moet dit getriggerd hebben. Hij is iemand die niet snel zijn gedachten uitspreekt, net als je pa.” Ze had het over Roy. In het jaar dat ze hem had leren kennen kende ze hem niet anders als een man die passie had voor de band van Joey maar hij was ook een man van weinig woorden.

Joey

"Ik ook. Als het niet gaat moet je het eerlijk zeggen,hè. Dan help ik je gewoon met je schoenen of smeer ik je litteken even in." En gaf Gwen een kus. Joey rolde met zijn ogen. "Mike is nog erger dan jij. Wat dat betreft hadden jullie ook familie van elkaar kunnen zijn. Jullie kroppen beide liever alles op dan dat jullie er over praten. Ik hoop dat hij wel eerlijk is naar Emma toe. Vooral nu Emma opnieuw zwanger is." Niet veel later kwamen ze aan in het ziekenhuis. Joey klopte aan en liep naar binnen. Hij zag dat Mike zijn ogen opende. "Doe ze mast gauw weer dicht want je lelijke grote broer is er. Of je moet naast je kijken want daar zit je prachtige zwangere verloofde."

Mike
Mike had alleen maar oog voor Emma. Hij streelde haar hand. Hij wilde dingen zeggen. Jenny keek hem met natte ogen aan. “Mike ze hebben je aan de beademing moeten leggen. Ik ga een dokter halen.” En ze gaf hem een kus op zijn hoofd en liep toen de kamer uit. Mike probeerde te praten met zijn ogen naar Emma. Er stond verdriet en spijt in zijn ogen. De deur ging weer open en daar kwamen Joey en Gwen. Hij rolde even met zijn ogen. Gwen liep naar Emma toe en gaf haar een knuffel. Jenny kwam terug met een dokter. “U bent wakker. We halen u van de beademing af en hebben het later over de operatie.” Het duurde even en het was een vervelend gevoel maar toen de buis uit zijn keel was begon hij te hoesten. De dokter gaf Emma een bekertje water. “Laat hem rustig drinken en bijkomen. Ik ben zo terug.” Mike wilde wat zeggen maar hij kon zijn stem nog niet vinden.

Emma

Emma begon te huilen toen Mike eindelijk bij kwam. Ze keek hem aan en vind het lief dat hij haar hand streelde. "Sstt.. het is oké. Rust eerst een beetje uit. We praten later wel." Ze keek op toen Joey en Gwen binnen kwamen. Ze omhelste Gwen terug. Even later kwam Jenny terug met de dokter. Emma nam het bekertje water aan. "Wil je wat drinken?" En keek Mike vragend aan.

Mike
Mike keek Emma aan. Er ging van alles door hem heen. Hij wilde zeggen dat het hem speet. Hij wilde zeggen dat hij het anders zou aanpakken. Hij wilde zeggen dat hij haar nooit in de steek zou laten. Dit lukte niet. Hij knikte. Jenny liep naar de andere kant van het bed toe. “Zal ik je even rechtop zetten?” Mike knikte weer. Jenny zette hem via het bed omhoog. Mike keek zijn zusje en Emma dankbaar aan. Hij keek even naar de monitor en zag dat zijn hartslag rustig was. “Het spijt me Emma.” Zei hij schor.

Emma

Emma was opgestaan en op het randje van Mike zijn bed gaan zitten. "Het is oké,Mike. Je hebt mij alleen heel erg laten schrikken. Ons allemaal trouwens. Ik ben blij dat Jenny en Nina in de buurt waren want ik wist echt even niet wat ik moest doen. Blijkbaar heb ik wel nog de ambulancecentrale weten te bellen." Joey:"Maar wat bracht jullie in het park?" Nina:"We wilde even gaan wandelen voordat we bij Hailey op bezoek vingen." Joey:"Laten wij anders bij de meisjes gaan kijken en Mike en Emma even de ruimte geven." Emma zei iedereen gedag en dankte hun voor het komen. Ze keek vervolgens weer naar Mike. "Eigenlijk moet ik sorry zeggen. Ik had niet over je vader moeten beginnen. Dan had je je niet zo opgewonden en hier nu niet gelegen."