You are perfect to me

Mike
Mike pakte Emma haar hand. “Je hoeft geen sorry te zeggen..” Hij slikte en kuchte even. “Ik heb teveel opgekropt. Het was goed dat je mij uit mijn schulp probeerde te laten kruipen. Ik had met mijn vader moeten praten maar dat lukte mij niet.” Hij wreef even over zijn borst en haalde diep adem. “Mijn moeder was altijd al bang dat dit mij zou overkomen. Toen ze ziek werd zei ze: Michael ik wil niet dat je weer in je schulp gaat kruipen als ik er niet meer ben.” Mike slikte. “Tegen mijn moeder kon ik praten. Toen zij er niet meer was klapte ik dicht. Emma jij bent degene aan wie ik weer mijn gevoel durf te uiten maar dit heeft tijd nodig. Ik beloof je dat ik ga praten met mijn vader.”

Jenny
Ze liepen naar de kamer van de tweeling. Jenny hield de hand van Nina stevig vast. Ze voelde zich alles behalve op haar gemak in het ziekenhuis. Bij de kinderafdeling aangekomen liep ze naar de kamer van de meisjes. Jenny bleef stijf staan toen ze allerlei draadjes om Hailey zag. Ze haalde diep adem. Ze wilde zo graag naar haar nichtje maar in haar hoofd floepte er allerlei beelden. Haar moeder wilde niet in het ziekenhuis doodgaan maar op een gegeven moment ging ze zo achteruit dat ze wel moest. Ze was zo verzwakt dat ze haar in slaap hadden gebracht en ook vast zat aan allerlei toeters en bellen. Ze keek naar Joey. “Het lukt me niet.”

Joey

Nina had de armen om Jenny geslagen zag hij. Joey bleef voor de deur van de kamer staan. "Het hoeft niet als het niet gaat. Ik wilde gewoon Mike en Emma de ruimte geven om te kunnen praten. Vandaar dat ik vroeg of jullie mee liepen." Joey dacht na. "Wil je anders eerst even, Allie gedag zeggen? Dan pak ik haar even en kunnen jullie in de wachtkamer met haar knuffelen."

Emma

"Maar.. het voet gewoon alsof ik je te veel heb gedwongen om er over te praten. Juist de stress om je vader heeft je hart de kop om gedaan. Je wordt straks geopereerd,Mike!" En keek hem even serieus aan. Emma pakte Mike zijn hand weer vast. "Ik ben blij dat je je naar mij toe open durft te stellen. Ik snap dat je tijd nodig hebt om alles te verwerken maar... praat wel met hem,Mike. Jenny heeft al net hem gesproken en hij is oprecht geschrokken. Ook hij ziet in dat er het één en ander uitgesproken moet worden. "

Jenny
Ze was blij dat Nina haar armen om haar heen had geslagen. Het voelde fijn dat ze er was om haar te steunen. “Ik snap het. Het is goed als die twee even praten.” Ze slikte. “Ik wil niet Allie onnodig bij haar zusje weghalen.” Nina keek haar aan. “Forceer jezelf niet Jenny.” Jenny knikte. Haar nichtjes waren niet haar moeder. Haar nichtjes zouden hier wel uitkomen. Ze haalde diep adem en liep naar binnen. Ze liep naar het bedje van de meiden en raakte Hailey haar wang aan. Ze sliepen maar Hailey deed haar ogen open door Jenny haar aanraking. “Hey lieverd. Ben je wakker. Wilde je je tantes even zien?” En zag een kleine glimlach op Hailey haar gezicht verschijnen.

Mike
“Het is niet jou schuld Emma alsjeblieft. Ik had moeten zeggen dat de stress rondom mijn vader mij teveel werd. Ik wilde het zelf oplossen maar dat lukte me niet.” Hij slikte en keek even weg. “Ik ben me ervan bewust dat ik geopereerd ga worden. Dat ik nog rustiger aan moet doen.” Mike keek naar Emma en pakte haar hand vast. “Ik beloof je dat ik met hem ga praten zodra ik wat meer herstelt ben. Ik laat je niet in de steek Emma. Ik laat jullie niet in de steek.” En hij legde een hand op haar buik. “Wanneer kwam de dokter weer?”

Joey

Joey volgde Jenny naar binnen. Hij zag dat Hailey wakker was geworden. Ook al lag de nog aan de apparatuur,ze zag er een stuk beter uit dan voor ze weg waren gegaan om Evie op te halen van school. "Dag,moppie. Heb je lekker geslapen?aar je zus blijft gewoon liggen. Niet zo aardig als je tantes op bezoek komen." Joey keek op zijn horloge. "Al zal ze zo wel wakker worden want het is bijna tijd voor jullie om te eten."

Emma

Emma slikte. "Ik weet het maar ik vind het moeilijk los te laten. Ik zie nog voor me hoe je opeens in elkaar stortten,Mike." Ze keek Mike aan. "En dat niet alleen. Je moet ook eerlijk zijn en proberen opener naar mij toe te zijn. Ik kan geen gedachten lezen. Ik zie ook niet altijd of het slecht met je gaat. Ik heb je nodig. Vooral nu we een kindje verwachten. Ik wil je niet kwijt raken." Ze veegde haar ogen droog met haar mouw. Emma dacht na. "Zo waarschijnlijk. Hij zou in elk geval terugkomen om de operatie te bespreken."

Jenny
Jenny keek naar Hailey die op zoek was naar haar vaders hand. Ze was aan het brabbelen en toen werd Allie ook wakker. Jenny glimlachte eventjes. “Hoi lieverd. Met Hailey is alles okee ze is vrolijk.” Ze zag toch dat Allie haar zusje in de gaten hield maar toen toch haar blik op haar vader wierp. “Joey ik heb voor Hailey een flesje meegenomen. Zou jij dan die aan haar kunnen geven? Dan kan ik Allie doen.” Jenny keek even naar Gwen en toen naar Hailey. “Wilt ze niet via de borst drinken?”

Mike
Mike streelde Emma haar hand. “Sorry schat. Het spijt me. Ik snap dat dat heftig was om te zien.” Hij wreef weer even over zijn linkerborst en keek weer naar Emma. “Je hebt gelijk. Ik moet mij ook meer openstellen. Ik moet mijn gedachten ook naar je uitspreken. We zijn een team Emma en ik laat je niet in de steek. Dat beloof ik. Ik beloof je dat ik mij na de operatie beter ga openstellen. Dat ik wat meer mijn gevoel laat zien.”

Joey

"Het is oké,lieverd. Papa is hier en mama ook. Tante Jenny en Nina zijn gezellig op visite." Hij pakte ook Allie haar handjes vast. Joey keek om naar Gwen. "Ik kom eraan." Hij nam het flesje aan."Even opwarmen." Hij bleef in de deuropening staan. "We denken dat het haar te veel kracht kost om aan de borst te drinken en daarom een flesje verkiest. We denken dat ze daarom die aanvallen kreeg."

Emma

"Ik weet dat je het spijt. Ik hoop gewoon dat het niet nog een keer gebeurd en dat die pacemaker dit voorkomt.",zei ze eerlijk. Ze haalde een hand door de haar heen. Emma knikte. "Dat zou fijn zijn. Ik wil gewoon dat alles tussen ons bespreekbaar is en niks in de weg staat. Ik wil geen geheimen voor elkaar hebben of dat je je beter voordoet tegen over mijn dan dat je je daadwerkelijk voelt."

Jenny
Jenny keek Joey aan. “Dat is wel heftig. En sneu. Hopelijk krijgt ze hierdoor minder aanvallen.” Jenny aaide Hailey door haar donkere haren. Ze was nog zo klein. Gwen tilde Allie op en legde haar aan haar borst. Jenny vond het heel vertederend om te zien. Ze ging naast Gwen zitten en aaide Allie door haar blonde haren.

Mike
Mike knikte. “Ik hoop gewoon wat meer te kunnen sporten met die pacemaker. Ik wilde als kind graag op tennis maar vanwege mijn hart kon ik dat niet.” Hij keek Emma aan. “En ik hoop lekker te kunnen dollen met ons kindje.” Er kwam een andere dokter binnen dan net. “Goedemiddag. Ik ben dokter Max Witteman. Cardioloog. Ik heb gekeken naar de hartfilmpjes en we gaan geen pacemaker plaatsen.” Mike keek de dokter bedenkelijk aan. “We gaan een ICD plaatsen. Gezien u bijna een hartstilstand had. Je hartritme was veel te hoog. Een ICD lijkt op een pacemaker maar is veel krachtiger. Wij zijn er van overtuigd dat dat beter voor jou hartritmestoornis is dan een pacemaker. Na de operatie moet je ICD nog even landen. Je mag 6 tot 8 weken niks zwaars tillen. Wel je armen blijven bewegen. Zijn er verder nog vragen?”

Joey

"Het inderdaad sneu maar we doen wat voor Hailey het beste is en passen ons daar op aan. Voor het zelfde geld had Allie de borst geweigerd of lukte het Gwen niet om borstvoeding te geven. Ze krijgt alsnog de beste voedingsstoffen binnen alleen anders." Joey knikte. "Wij ook. We zullen zien hoe het gaat. We hebben wel gevraagd of ze geen andere optie kan krijgen dan het zuurstofmasker. Dat moet ook gewoon eng voor haar zijn." Joey was van plan om het flesje van Hailey op te gaan warmen maar Nina bood aan op te gaan. Hij tilde Hailey voorzichtig op. Hij keek naar Gwen en zijn zusje. "Dit ziet er wel heel lief uit zo."

Emma

Emma knikte. "We zullen het zien. Ik vind het in elk geval altijd fijn om met jou en Lola te wandelen." Emma knikte nogmaals. "Ik ook. Daarom is deze operatie gewoon het beste. Zodat jij de best mogelijke papa lichamelijk kan zijn voor ons kindje."
Emma keek op toen de dokter binnen kwam. Ze luisterde aandachtig. Emma schudde haar hoofd. "We moeten doen wat voor,Mike het beste is."

Jenny
“Mijn moeder zei dat ik ook geen borstdrinker was. Ik weigerde te drinken aan haar tepel. Dus ik ben ook met flesvoeding groot gebracht.” Jenny glimlachte even naar Joey. “Het zou voor Hailey wel makkelijker zijn als ze iets anders had om beter door te kunnen ademen. Ik hoop gewoon dat ze door dit alles geen angst creëert voor het ziekenhuis.” Ze aaide Hailey door haar donkere haren die haar even verbaasd aan keek en toen even een handje langs haar eigen gezicht haalde. Jenny begon te lachen. “Je wordt mij er nog eentje.”

Mike
De dokter knikte. “Er komt straks een zuster om je mee te nemen naar de operatiekamer. De operatie duurt ongeveer 2 uurtjes. Je moet wel tijdelijk in het ziekenhuis blijven zodat de ICD rustig kan reageren op je hart. Mochten er geen vragen zijn dan zien we elkaar na de operatie.” Dokter Witteman schudde hun hand en liep toen de kamer uit. Mike keek naar Emma. “Zes tot acht weken rust…Sorry schat ik wil je zo graag kunnen helpen met je zwangerschap. Jij mag ook geen zware dingen tillen nu.”

Joey

Joey knikte. "Dat dus. Ieder zijn voorkeur al denk ik dat het bij Hailey toch echt te veel kracht kost. We zullen zien of het straks beter gaat. We willen gewoon het beste voor haar." En streelde Hailey door de haar die rustig aanbhaar flesje was begonnen. "Ik denk dat ze daarvoor gelukkig te jong is om zich dit alles te herinneren." Joey grijnsde. "Dit kleine strijdertje gaat ons zeker nog verbazen."

Emma

Emma knikte. "Dat worden de langste twee uur van mijn leven. Ik ga zo wel even bij Hailey zitten om de tijd te doden." Emma schudde de man de hand en dankte hem voor de informatie. Ze haalde een paar keer diep adem. "Mike, het komt wel goed. Ik ben geen invalide en we hebben familie en vrienden die ons kunnen helpen. En ik ben nog nort zonver heen dat ik niet meer mag tillen."

Jenny
Jenny hoorde een boer en keek even naar Allie. Ze begon te lachen. “Zeg dame niet zo hard hoor.” En zag Allie glimlachen. Ze keek even naar Gwen. “Zullen we zo vragen of de meiden vanavond mee naar huis mogen?” Vroeg Gwen aan Joey. “Het zou fijn zijn als dat kan.” Zei Jenny en ze zag dat Hailey langzaamaan weer in slaap viel.

Mike
Mike knikte. “Ga maar naar Joey en Gwen. Ga even het ziekenhuis uit. De dokters bellen je als ze klaar zijn.” Hij kneep in haar hand. “Na de operatie beloof ik je dat we gaan praten. Je hebt gelijk. Ik moet meer praten over…” Hij slikte. “Over toen.” Hij had het natuurlijk over het ziekbed van zijn moeder. “Dat is zo maar ik hoor er voor je te kunnen zijn. Ik hoor je haren vast te houden als je moet overgeven. Ik hoor hier niet te liggen.” Een zuster kwam binnen. “Zo meneer de Wit. We gaan u meenemen voor de operatie.” Ze keek naar Emma. “Kunt u ergens terecht?”

Joey

Joey schoot in de lach. "Dat is Allie. Ze laat altijd flink van zich horen als ze gegeten heeft." Joey moest nog meer lachen toen hij zag dat het kleine meisje haat tante met een glimlach aankeek. Joey bekeek de inhoud van het flesje. Hailey had jet keurig leeg gedronken. Hij legde haar voorzichtig weer terug in het bed. "Dat zou inderdaad,fijn zijn. Ik zal eens kijken of ik iemand kan vinden die de dokter kan haln." En liep de gang op.

Emma

Emma knikte. "Ik ga straks als jij bent opgehaald naar Gwen en Joey toe." Emma knikte. "Misschien moet je weer een afspraak inplannen met de psycholoog die we toen spraken na het overlijden van Engel maar dan om het over je moeder te hebben en de relatie met je vader. Je mag altijd met mijn praten maar ik kan je geen professionele advies geven of handvaten om er mee om te gaan." En streelde Mike zijn hand. Emma keek Mike streng aan. "Mike, je moet nu aan jezelf denken." Emma stond op. "Ik ga in de tussentijd naar mijn beste vriendin en zijn broer." Ze kuste Mike. "Tot straks."

Jenny
“Goedzo meisje laat maar van je horen. Je mag er ook zijn.” Ze zag dat Gwen klaar was met het eten geven aan Allie. “Wil je haar vasthouden?” Vroeg ze toen aan Jenny. Jenny knikte. Gwen gaf Allie voorzichtig aan haar. Jenny streelde haar nichtje door haar haren. “Jij en je zusje zijn zo mooi. Jullie laten de wereld iets meer schijnen met jullie mooie glimlach.” En ze gaf haar nichtje een kus op haar hoofd. Ze keek haar broer na. “We redden ons hier wel.”

Mike
Mike keek naar Emma. “Dat is we een goeie. Wil je dan met me mee? Ik wil niet alleen gaan.” Het voelde voor hem niet okee om alleen te gaan. Hij vond het fijn dat ze de vorige keer samen konden gaan vanwege het verdriet dat ze samen deelde. Nu deelde hij met zichzelf het verdriet om zijn moeder maar hij kon die last niet meer in zijn eentje dragen. Hij gaf Emma nog een kus op haar hand. “Ik ben terug voor je het weet.” En hij werd de kamer uitgereden richting de operatiekamer.

Emma

Emma knikte. "Ik ga met je mee. Ik kan ook wel een sessie gebruiken naar alles wat er is gebeurd. Niet alleen vandaag maar de zwangerschap haalt ook weer herinneringen op enzo. Ik zal je altijd steunen. We gaan immers trouwen en dat betekend er in voor en tegenspoed voor elkaar zijn." Emma keek Mike na. "Tot zo!" Ze wreef haar ogen droog en pakte toen haar spullen zodat ze naar de kamer kon lopen waar Hailey lag. Ze klopte aan en deed de deur open. "Mike,is net opgehaald voor zijn operatie."

(Sorry met Joey wist ik even niks)

Gwen
Gwen stond op toen de deur open ging. Ze dacht dat het Joey met de dokter was maar het was Emma. Ze knuffelde haar vriendin. “Joey is de dokter halen om te kijken of we met Evie naar huis kunnen.” Ze keek Emma aan en veegde even een traan weg die over de wang van Emma rolde. “Krijgt hij een pacemaker? En hoe lang duurt de operatie? Ga zitten trouwens.” En ze begeleidde Emma naar de stoel die naast Jenny stond.

Emma

Emma knuffelde Gwen terug. "Dat zou fijn zijn als Hailey lekker met jullie en haar grote zus mee naar huis mag." Emma nam plaats op de stoel die Gwen aanbood. Ze legde haar hand op Jenny haar knie. "Twee uur minstens. Ze hebben voor een ICD gekozen inplaats van een pacemake. Dat paste beter bij Mike zijn hartritmestoornis. Na de operatie moet hij nog even blijven tot de ICD goed werkt en dan mag hij 6 tot 8 weken niet zwaar tillen." Joey kwam binnen gelopen. "Ze mag naar huis." Ze zag dat Joey stil viel toen hij haar zag en niet goed wist wat hij moest zeggen.

Gwen
Gwen ging naast Emma zitten en luisterde naar wat ze aan het vertellen was. “Ow jemig dat doen ze niet zomaar. Dan moet het wel een heftige aanval geweest zijn.” Ze slikte. Ze keek op toen Joey binnen kwam. Dubbele gevoelens gingen door haar heen. Aan de ene kant was ze blij dat Hailey naar huis mocht maar aan de andere kant moest Mike hier blijven. “Uhm is het een idee als wij met Roy gaan praten? Misschien is dat beter dan dat Mike of jij met hem moet praten. Wat zat Mike nou dwars?”

Emma

Emma knikte. Ze haalde een paar keer diep adem en vocht tegen de opnieuw opkomende tranen. "Zijn hart... die stond gewoon stil. Hij heeft een hartaanval gehad." Ze keek even naar Hailey en Allie. Ze probeerde Joey zijn blik te ontwijken en keek naar Jenny. Ze schudde vervolgens haar hoofd.."Het is eigenlijk niet aan mij om te zeggen, maar het is beter als Mike en Roy zelf met elkaar praten. Mike kan namelijk niet loslaten dat Roy toevlucht zocht in zijn werk als manager dan dat hij er was voor zijn vrouw die ziek was en op sterfbed lag en Jenny en Mike zelf."

Gwen
Gwen sloeg haar armen om Emma heen. “Het komt goed Emma. De dokters gaan hem helpen. Dat apparaat gaat hem helpen. Ik snap dat je er van schrok. Hij heeft wel zijn medicatie genomen?” Gwen wilde niet hiermee zeggen dat Mike dat niet had gedaan en ze kon het zich ook niet indenken dat hij het vergeten zou zijn. “Nee nee ik bedoelde niet dat we in plaats van Mike met Roy gaan praten maar meer om hem ook te helpen. Ik wil niet dat Mike zich straks nog meer verantwoordelijk voelt voor zijn vader als hij geopereerd is. Hij moet zich gaan concentreren op zichzelf. Wij kunnen ook voor Roy zorgen. Kijken wat er in zijn hoofd om gaat.”

Emma

Emma kroop in de armen van de beste vriendin. Ze knikte en snikte nog na. "Ik weet het. Het is gewoon zo heftig en het gebeurde zo plotseling. Ik zie steeds voor mij hoe Mike in elkaar storten. Ik hoop gewoon dat hiermee dat probleem is verholpen want dit wil ik nooit meer meemaken." Emma knikte nogmaals. "Ja,dat wel. Ik denk dat alle stress en spanning hem de das heeft omgedaan." Emma knikte. "Dat zal fijn zijn. Mike baalt al dat hij mij nu niet kan helpen. Ik zei al we redden ons wel, ik ben zwanger niet gehandicapt."

Gwen
Gwen slikte en wreef over Emma haar rug. “Ik dacht dat het juist beter met jullie ging. Jullie zijn weer zwanger. Jullie gaan trouwen. Wat maakt dan dat hij zoveel stress ervaart? Wat is er allemaal gebeurd in de tijd dat zijn moeder ziek is.” Ze keek naar Jenny. Jenny schudde haar hoofd. “Ik wil het er niet over hebben.” Ze gaf Allie aan Gwen en stond op. Nina liep Jenny achterna naar de gang. Gwen keek even naar Joey. “Wat is er allemaal aan de hand?”

Emma

Emma haalde haar schouders op. "Het zit ook goed tussen ons, dat is het niet. Het is Mike zijn verleden waar hij nog altijd mee worsteld. Hij heeft mij ook pas in vertrouwen genomen omdat hij mij er niet mee wilde opzadelen. Mike vind dat hij er nu voor mij moet zijn gezien ik zwanger ben dan andersom. Wat ik begreep is dat hij flashbacks heeft naar de laatste tijd voor Mirjam overleed en is hij boos omdat hij er wel was voor haar en Jenny en zijn vader niet. Roy kon het niet aan en vluchtte in zijn werk." Emma keek Jenny geschrokken na. Joey:"Ik weet het echt niet. Behalve dat ze de dood van Mirjam nog niet hebben verwerkt."

Jenny
Nina pakte haar hand vast. “Vertel ze het nou. Mike ligt hier te vechten voor zijn leven. Je kan dit niet maken tegenover Joey en Emma. Ze hebben het recht om te weten wat er allemaal af heeft gespeeld toen je moeder ziek was.” Jenny keek haar aan. “Ik weet het.” Zei ze alleen maar. Nina gaf haar een knuffel. “Ik ben er voor je.” Jenny gaf Nina een kus en samen liepen ze weer terug. Ze ging zitten. “Ik was er wel voor mama toen ze het moeilijk had toen ze zieker werd. Ik heb alleen al mijn emoties omgezet in een eetprobleem.” Ze slikte. “Mijn vader…” Ze haalde diep adem. “Onze moeder werd twee jaar geleden ziek. Eerst begon het bij borstkanker. De oplossing zou zijn om de borsten te amputeren en daarna chemo. Dat hebben ze gedaan. Totdat een jaar geleden de kanker terug kwam. Het was uitgezaaid in haar longen. De dokters konden niks meer voor haar doen. Mike ging in de zorgstand, ik begon minder te eten en mijn vader die kon het allemaal niet meer aan. Hij bleef langer weg na een repetitie met de band en uiteindelijk betrapte ik hem. Ik ging kijken waar hij bleef. Het ging slecht met mama. Heel slecht. Het was de avond dat ze haar in slaap zouden brengen. Ik ging naar de repetitie studio en daar zag ik papa. Zoenen met een andere vrouw. Hij zag mij. Ik mocht niks tegen mama of Mike zeggen. Dat zou hij doen.” Jenny balde haar vuisten. “Op het sterfbed van mama heeft hij alles opgebiecht. Hij ging al twee jaar met die vrouw. Hij had haar ontmoet tijdens een meeting voor echtgenoten of partners voor mensen die kanker hadden. Haar man had kanker. Die man overleed een maand voor mama. Ze hadden iets gemeens en dat bracht hun samen. Mike was woest. Mijn moeder vergaf hem. Mike is weggelopen. Boos. Hij snapte niet hoe mijn moeder het mijn vader kon vergeven. Mike…” Jenny vocht niet meer tegen haar tranen. “Mike heeft geen afscheid kunnen nemen van mama. Kort nadat hij boos was weggelopen is ze overleden. Mike heeft het zichzelf nooit vergeven en hij is nog steeds boos op papa. Hij doet zijn best om gezellig te doen tegen papa voor mij maar het kost hem echt moeite.”

Joey

Hij zag Emma met open gevallen met naar Jenny kijken. Hij wilde Jenny omhelzen maar bleef toch staan. Hij voelde zich een beetje onderdeel van het probleem. Roy was immers zijn manager. Het was gebeurd tijdens een repetitie van zijn band. "Het spijt me oprecht. Ik wist dit echt niet. Roy bleef inderdaad wel eens langer na de repetities maar ik dacht dat hij nog administratie had te verwerken. Als ik ook maar iets had vermoed dan had ik Roy er op aan gesproken."

Jenny
Ze schudde snel haar hoofd. “Joey verwijt jezelf alsjeblieft niks. Je kon dit niet weten.” Ze haalde diep adem en keek naar haar nichtjes. “Mijn vader heeft in het afgelopen jaar geprobeerd met Mike te praten maar Mike wilde het er niet over hebben ook vanwege mij. Ik moest naar een kliniek en dat bracht deels mijn vader en Mike weer samen en werd zijn vreemdgaan een beetje in de hoek geduwd.” Er werd op de deur geklopt. Er kwam een zuster binnen. “We zijn klaar met opereren.” Jenny keek naar de klok. Waren de twee uur nu al om? Ze keek de zuster aan. “Zijn hart viel een keer stil maar hebben hem weer kunnen reanimeren. De ICD zit er in. Mike is naar de uitslaapkamer gebracht dus jullie kunnen naar hem toe.”