You are perfect to me

Gwen
“Alles is goed. Op de scans was geen drugs meer te vinden maar ze willen haar toch een nachtje hier houden voor observatie. We zijn er op tijd bij geweest.” Ze pakte Evie haar hand en zuchtte diep. “Ik app Emma wel even of ze spullen mee wilt nemen van ons huis. Ik geloof dat Evie graag wilt dat je bij haar bent of niet Evie?” Evie knikte en er kwam een kleine glimlach op haar gezicht. Gelukkig ze kon nog lachen. Gwen keek naar Joey. “Ik ga zo even drinken uit de automaat pakken. Wil je ook iets?” Ze appte Emma of ze kleding mee wilde nemen omdat Evie een nachtje moest blijven.

Mike
Mike dacht na. “Als ze even bij je ouders terecht kan zou dat fijn zijn. Dan halen we haar later weer op. Ik ben met de fiets.” Hij wees naar zijn fiets bij de fietsenstalling. “Lola kan wel in het fietsmandje daar is het mandje ook voor. Ze is dol op fietsen.” Hij glimlachte en liep naar zijn fiets. Hij deed Lola in haar mandje en haalde hem van slot. “Goed waar staat jou fiets en waar wonen je ouders? Ik ken de stad goed maar ik ken niet alles.”

[

Emma

Emma knikte. "Ik zal eens bellen of er iemand thuis is." Ze wilde net het nummer opzoeken toen ze een appje van Gwen binnen kreeg. Tuurlijk! App maar wat je nodig hebt. Hoe is het met Evie? Ik kom zo snel mogelijk naar het ziekenhuis
Emma knikte. "We moeten alleen dan van mijn ouders door naar mijn huis. Gwen appte of ik wat spullen kom meenemen. Eviex haat dochtertje moet vannacht blijven ter observatie."
Vervolgens belde ze naar huis. "Hay Roos, met Em. Luister zijn papa en mama er? Oh oké uhm ik zit met een noodsituaties en een vriend van mij heeft geen oppas voor zijn puppy en dat beestje kan niet al die tijd alleen blijven. Of jullie op de pup kunnen letten tot wij terug zijn. Thanks je bent bent schat. We stappen nu op de fiets. Tot zo." Ze ging met een glimlach op. "Geregeld. We moeten richting de dorpsstraat. Ik woon er zelf een kwartiertje fietsen vandaan. Mijn fiets staat ook in de stalling." Ze ging haar fiets halen en wachtte buiten op Mike.

b]Joey[/b]

Joey sloeg een diepe zucht. Alsof hij al die tijd zijn adem in had gehouden en nu pas konden ontsnappen. Hij kon eindelijk een beetje ontsnappen. "Gelukkig." Joey voelde zich een beetje opgelaten. "Ik was van plan nergens heen te gaan. Naja als ik iets kan doen dan moet je het maar zeggen." Joey ging weer zitten.
"Een kop koffie zou fijn zijn. Zwart is prima."

Mike
Mike keek even naar Emma. “Dan halen we even de spullen op komt goed.” Hij liep met Emma mee en nadat zij ook haar fiets had gepakt stapte hij op. “Ik vind het echt heel fijn dat je familie Lola wilt opvangen. Ik geef je ouders wel een bloemetje als ik een keer met je mee ga om ze te bedanken.” En hij knipoogde even naar Emma. “Lola zit je goed?” Lola blafte even. “Goed hou je vast dan gaan we fietsen.” En hij fietste langzaam zodat Emma makkelijker naast hem kon fietsen.

Gwen
Gwen knikte en liep naar de automaat. Even keek ze om het hoekje en zag dat Evie al met Joey aan het praten was. Gwen glimlachte en liep naar de automaat. Evie is bij en alles gaat naar omstandigheden goed. Wil je haar Olaf onesie meenemen?In gedachten verzonken drukte ze op het knopje. “Gwennie Pennie.” Hoorde ze een stem zeggen. Er was er maar een die haar zo noemde. Ze keek op en zag Stefan. “Stefan wat doe je hier. Ik wil dat je weggaat.” “En mijn dochter achterlaten?” “Jij hebt haar dit aangedaan. Jij hebt niet het recht om haar vader te zijn.” Stefan grinnikte. “Alsof jij zoveel recht hebt om haar moeder te zijn. Dit is ook jou schuld. Als jij het had gezien dan was ze hier niet geweest.” Gwen wilde hem slaan maar hij pakte haar arm ruw beet. “Ah ah we zijn in een ziekenhuis weet je nog. En geloof me ik doe er alles aan om haar vader te kunnen zijn. Op dit moment heb ik hier al papieren van mijn advocaat. Lees ze goed en zie dit alles als een waarschuwing.” En hij gaf haar de brief en liep toen weg. Gwen keek naar de brief en verfrommelde het. Zonder na te denken en met het bekertje in haar ene hand en de brief verfrommeld in haar andere hand liep ze terug naar Evie haar kamer. “Alsjeblieft.” Zei ze afwezig en gaf Joey zijn beker. Ze ging zitten en staarde voor zich uit. Evie keek haar moeder vragend aan. “Mama ik vroeg je iets.” “Huh wat?” “Of er nagellak is.” Gwen keek haar dochter vragend aan. “Ik wil mijn nageltjes kleuren en daarna die van Joe.” Gwen dacht na en bedacht dat ze in haar tas nog roze nagellak had. Tijdens het open maken van haar tas liet ze de verfrommelde brief op de grond vallen.

Emma

"Dank je dat je zo vriendelijk bent om mee te gaan en er verder geen punt van maakt." Emma schoot in de lach. "Geef die bloemen dan maar aan Rosa. Gezien zij opnam ga ik er vanuit dat ze Lola straks inpikt. Rosa en ik wilde ook altijd een hond maar mijn ouders vonden het nooit een goed idee. En je hoeft echt niemand te bedanken hoor. Zoiets doe je gewoon om iemand uit de brand te helpen." Voor dat ze vertrokken las en apppte ze nog even met Gwen. Ik neem wel wat spullen mee "Het gaat inmiddels weer goed met Evie, appte Gwen.",lichtte ze Mike in. Vervolgens begon ze te fietsen. Ze fietsen naast hem zodat hij haar kon volgen. Zodra ze voor haar ouderlijke huis stopte kwam Rosa Al meteen naar buiten. "Kom maar hier. Hondenoppas Rosa staat tot u dienst." Emma schoot in de lach. "Thanks, Roos. Ik sta bij je in het krijt." "Gaan jullie nou maar doen wat je moet doen. Ik zie jullie wel weer verschijnen."
Ze gaf Rosa snel een knuffel en stapte weer op zodat ze door konden fietsen naar het appartementcomplex.

Joey

Joey kletste een beetje met Evie terwijl Gwen wat te drinken was gaan halen. Ze leek afwezig toen ze terug kwam..Hij zou hasr straks wel even apart nemen. Misschien werd het haar toch allemaal te veel. Kwam nu pad het besef binnen. Dankbaar nam hij de koffie aan. "Hoho, ik mocht jou nagels gaan lakken. We hebben het er niet over gehad dat jij Joe zijn nagels mocht lakken. Ik ga echt niet met roze nagellak rond lopen. Geen gemaar, ik denk er niet aan." Hij zag dat Gwen wat liet vallen. Hij raapte het voor haar op en streek het papier glad. Zijn oog viel op de naam van een of andere advocaten bureau wat groot op de envelop was gedrukt. Hij trok Gwen overeind. "Joe moet mama even op de gang spreken. We komen zo terug." Hij trok haar mee de gang op. "Wat is dit een hoe kom je hier aan? Geen leugens. De waarheid komt toch wel boven tafel."

Mike
“Toch wil ik je ouders en Rosa bedanken. Niet iedereen zou op een hondje van een vreemde passen.” Ze waren bij Emma haar ouderlijk huis aangekomen. Mike moest lachen om de enthousiasme van Rosa. “Ze is heel lief en luistert gelukkig goed. Echt super bedankt dat je dit wilt doen.” En nadat hij Lola nog een aai en een kus had gegeven fietsen ze door naar het appartementencomplex van Emma en haar vriendin. “Heb je de sleutel van haar appartement?” Vroeg hij en hij zette zijn fiets op slot.

Gwen
Evie begon te lachen. “Nee Joe jij moet ook roze nagels!” Gwen grinnikte. Ze schrok toen Joey de envelop op raapte en hem gladstreek. Voor ze het wist werd ze meegenomen door hem de gang op. Gwen begon te huilen. “Sorry. Ik uhm.” Ze haalde diep adem en veegde haar tranen weg. “Stefan kwam ik tegen toen ik koffie voor je ging halen. Ik hoorde dat hij het was want niemand anders noemt mij Gwennie Pennie. Ik zei dat hij weg moest gaan maar hij wilde zijn dochter niet achterlaten. Ik zei dat hij niet het recht had om haar vader te zijn want het is zijn schuld dat ze hier ligt. Hij antwoordde daarop dat ik even min recht had om haar moeder te zijn want als ik beter had opgelet lag ze nu niet hier. Toen gaf hij mij deze envelop en zei dat hij al met zijn advocaat in gesprek was.” Ze liet zich naar beneden vallen en trok haar knieën op en begon te huilen. “Het is ook mijn schuld. Ik had beter moeten weten, ik had moeten zien dat het met Evie niet goed ging.”

Emma

Emma haalde de schouders op. "Je moet het zelf weten. Ik bedoel alleen maar te zeggen dat her voor ins heel normaal is. Mijn ouders zeiden altijd: wie goed doet, goed ontmoet."
Rosa:"Kleine moeite. Wij vermaken ons wel., hè Lola." Emma gaf Rosa nog een knuffel. "Of hij haar nog terug krijgt is een andere vraag. Heb ik eindelijk een hondje." Ze begonnen beide te schaterlachen. Vervolgens fiestte ze door naar het appartementcomplex. "Ja zeker." Ze zocht de sleutels in de tas en zette de fiets op slot. "Loop je mee naar boven?"


Joey

Joey keek Evie aan. Hij deed net alsof die beledigd was. Maar schoot toen in de lach. "We zullen wel eens zien of Joe met roze nagels eindigd. Ik ga eerst even met mama praten."
Hij wachtte tot ze op de gang waren. Shit! Het was niet zijn bedoeling om Gwen aan het huilen te maken. "Oké even rustig. Het was niet mijn bedoeling om je aan het huilen te maken. Ik wil alleen weten hoe je hier aan komt. Wat dit betekend? Gezien ik denk. Naja ik durf er geld op in te zetten dat dit van Stefan komt."
Joey luisterde naar wat Gwen zei. Hij liet zich naast Geen op de grond zakken. "Hij heeft geen poot om op te staan. We hebben foto foto beeld materiaal dat bevestigt dat hij zijn eigen dochter heeft aangereden. Ik weet niet of ze Evie geloven als ze zegt dat die pillen vab hem kwamen maar het ziekenhuisrapport liegt niet.
Ik kan mijn oom bellenz hij is advocaat, om te vragen of hij hier na wilt kijken en je kan adviseren. Misschien wilt hij de zaak aannemen. Ik help je om dit aan te vechten. Die gast komt hier niet mee weg. Beloofd " Joey voelde zijn bloed koken.
"Je zegt net tegen mij dat ik hier geen schuld aan hebt en dat heb jij even min. De enige die hier schuldig is, is Stefan."
Hij trok Gwen in een bevlieging naar zich toe, sloeg beschermend en troostend zijn armen om de heen en wreef over haar rug.
"Het komt goed, alles komt goed. We moeten sterk blijven voor Eviez remember."

Mike
Mike keek even naar het appartementencomplex. “Ik wil wel mee naar boven maar ik weet niet of ik mee naar binnen mag. Het is wel de prive woning van je vriendin en haar dochter en voor hun ben ik nog steeds een vreemde. Dus ik kan wel bij de voordeur wachten.” Ze liepen naar boven en kwamen uit op nummer 16. Hij zag door het raam op de koelkast wat polaroids hangen van Emma en de vriendin en wat kindertekeningen. Ook zag hij zijn tekening van Frozen hangen. Hij kreeg er een warm gevoel van.

Gwen
“Ik weet dat het niet je bedoeling was om mij aan het huilen te maken. Ik voel mij gewoon zo machteloos door de hele situatie. Evie en wij hadden deze dag zo anders voorgesteld. Maar ik ben blij om te zien dat Evie erom kan lachen.” Ze snoof haar neus en liet zich tegen hem aan drukken. Het voelde fijn en ze ontspande zich. “Als je oom ons kan helpen dan zou dat al fijn zijn.” Ze beet op haar lip. “Ik weet dat ze waarschijnlijk Evie niet geloven omdat ze een kind is. Misschien heeft de camera op de weg daar wel gefilmd wat er is gebeurd. Of een medeomstander.” Ze haalde een hand door haar haar en maakte de brief open. “Geachte mevrouw James. Hierbij bent u uitgenodigd om te praten over voogdij rechten omtrent uw dochter Evelyn Flora James…” ze las het verder en keek naar Joey. “Hij wilt haar erkennen als zijn dochter. Waar haalt hij het lef vandaan? Joey hoe kunnen wij dit ooit winnen?”

Emma

Emma beet op de lip. "Misschien is het inderdaad beter als je even buiten wacht. Ik ken Gwen haar appartement op mijn duimpje dus ik heb de spullen wie ze vannacht nodig zullen hebben zo gevonden" Ze liep naar binnen en pakte de onesie van Evie en wat schone kleren. Het zelfde deed ze voor Gwen. Ze nam ook wat toiletspullen mee. Olaf en de ipad van Evie kon ze niet vinden dus ze ging er maar vanuit dat Evie die bij zich had." Met een tas vol spullen liep ze weer naar buiten. "Dabk voor het wachten. Op naar de volgende halte."


Joey

Joey zuchtte. Hij haalde een hand door zijn haar. "Me too. Maar we halen het wel een keer in. Evie haar gezondheid is nu belangrijker." Joey schoot in de lach. "Ik snap niet hoe zij zo rustig er onder kan blijven. Ik ben alleen bang dat ik me er toch maar aan moet overgeven dag ze mijn nagels gaat lakken. Hoe ga ik dat weer van mijn nagels halen? Ik kan morgen niet met roze nagels op kantoor verschijnen." Joey leunde met zijn hoofd tegen die van Gwen. "Ik kan het in elk geval aan hem vragen."
Joey knikte alleen maar zwijgzaam. Hij wist het ook niet.
"Laten we het even parkeren voor later en ons richten op Evie. Ik bel mijn oom en dan spreken we morgenavond iets met hem af.
Vandaag krijgen we toch niks meer gedaan."

Mike
Hij knikte en wachtte buiten de voordeur op Emma. Het duurde niet lang of Emma kwam met allerlei spullen naar buiten. “Er kan nog wat in de hondenmand.” En hij hielp haar met inladen. Niet lang daarna fietsen ze weer verder naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis lag een stukje buiten de stad dus het was nog een stukje fietsen. Gelukkig was het goed weer dus dat stukje fietsen vond hij geen ramp. Eindelijk kwamen ze aan bij het ziekenhuis. Hij zette zijn fiets in de stalling en liep met de spullen naar binnen. “Weet je toevallig wat ze ligt?” Hij kreeg een beetje de kriebels van ziekenhuizen. Laatste keer dat hij hier was moest hij afscheid van zijn moeder nemen. Hij moest daar nu niet aandenken nu moest hij er zijn voor Emma.

Gwen
Gwen glimlachte lichtjes. “Dat is Evie. Ze is een keer uit het klimrek gevallen, gebroken pols en ondanks het verdriet en de pijn bleef ze toch vrolijk. Evie ziet in alles wel iets positiefs en dat heeft mij in veel situaties geholpen.” Ze keek naar zijn handen en dacht na. “Ik heb nagellak remover in mijn tas zitten. Ik ben een moeder weet je nog, ik ben goed voorbereid.” Ze stond op en keek hem dankbaar aan. “Als je dat zou willen doen graag.” Nadat gezegd te hebben liep ze weer naar Evie toe. “Zo en nu gaan we nagelslakken. Welke nagels doen we eerst?” Evie keek Joey ondeugend aan. “Joe zijn nagels!” En ze begon te giechelen. “Goed Joey ga er maar eens goed voor zitten voor Evie en Gwens nagelsallon.”

Joey

Joey schudde zijn hoofd. Het logica van een kind. "Ik moest wel lachen om te zien dat Evie in het begin met mij eerst een beetje verlegen was en nu kletst ze de oren van mijn hoofd. Dat je zou wensen dat ze verlegen was. Nee,grapje maar je snapt wat ik bedoel. " Joey schoot in de lag. "Oh,dus daarom hebben vrouwen altijd zo belachelijk grote tas bij hun.",zei die plagend.
Joey knikte. "Ik ga mijn best doen maar ik kan niet beloven dat hij je kan helpen." Samen liepen ze de kamer weer in..


Emma

"Geen idee. Ik ga bij de balie wel vragen waar we moeten zijn." Inmiddels waren ze bij het ziekenhuis aangekomen. Mike was zo lief om de spullen te dragen voor haar. Bij de balie vroeg ze waar Evelyn James lag en de vrouw was zo lief om met hun mee te lopen. Emma klopte aan en ving nog net iets op over een nagelsalon. "Wie gaat er naar de nagelsalon? "Joe!",hoorde ze Evie schaterlachend zeggen. Emma zag Joey zijn blik. Hij keek alsof die vermoord werd. "Ja, dat moet je niet omgaan met een moeder. Eigen schuld,dikke bult. Krijg je er van." Ze vond het uiterst vermakelijk. "Oh,sjips sorry. Jongens, dit is Mike. Hij was zo lief om mee te gaan.:" Ze nam de tas met spullen over en gaf die aan Gwen. Joey:"Hey man tof je weer te zien. Ik waarschuw je bij deze.. ik denk dat je Evie haar volgende slachtoffer wordt."

Mike
Een beetje ongemakkelijk door alle spullen liep hij achter Emma aan. Eenmaal op de kamer legde hij de spullen neer of gaf ze over aan Gwen. Hij voelde zich een beetje ongemakkelijk en wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Gelukkig praatte Joey hem bij en hij grinnikte om de nagels. “Nou ik vind het geen ramp hoor. Ik scheel tien jaar met mijn zusje dus ik ben vaak het slachtoffer geweest voor als ze een proefpersoon nodig had.” Hij ging op de stoel die nog over was zitten en keek even naar Evie. Ze zag bleekjes maar ze zag er niet slecht uit. “Hey Evie, ken je me nog?” Evie knikte even verlegen. “Jij was de tekenman.” Zei ze toen ze eenmaal beter keek. “Ja de tekenman. Mike heet ik eigenlijk weet je nog?” En Evie knikte. “Wil je ook een kleurtje?” Vroeg ze en keek hem lief aan. “Tuurlijk wil ik van jou een kleurtje.” En hij zette zijn vingers goed zodat ze ze kon lakken.

Joey/Emma

Joey keek op van Wvie haar lakwerk. "Mijn beide ouders koken uit een groot gezin. Ik heb dus naast vele ooms en tantes ook vele neefjes en nichtjes en inmiddels ook achter neefjes, maar niemand is het tot nu toe gelukt om mij zo gek te krijgen dat ik mijn nagels liet lachen. Het ergste is nog wel dat ze gewoon stiekem op dit plannetje zat te broeden en dan nog glibberig bij lacht." Hij keek Evie aan. "Ik krijg jou nof wel, kleine aap."


Emma schoot snel wat foto's. Dit was zo moment waar je later dankbaar voor was dat het toch vast gelegd. "Eefje? Vind jij ook niet dat Joey een foto van zijn mooie gelakte nagels op instagram moet plaatsen " Ze zag Evie knippen en glunderen.
Joey:"Zeg, gaan jullie nou samen tegen mjj werken?!?" Emma haalde onschuldig de schouders op. "Nou, maak dan maar een foto dan plaats ik hem straks.,hoorde ze Joey uiteindelijk instemmen. Ze nam Joey zijn toestel aan en nam ene foto van hem waarbij hij zijn gelakte vingers toonde.
Emma staarde wat dromerig naar Mike, die vervolgens zijn nagels liet lakken. Ze vond het lief van hem dat hij Evie haar hang liet gaan. Ook van Mike nam ze een foto. "Oh, Eef. Tante Emma heeft je sieradenpakket dat je van Joey hebt gekregen nog in de tas gestopt."

Gwen
Gwen was blij dat Emma en Mike er waren. Ze was ook blij dat Joey zijn nagels liet doen ondanks dat hij er geen zin in had. Evie had er plezier in. Gwen merkte dat ze moe was. Het was vannacht ook laat geworden en dit alles koste haar ook energie. Ze keek toe hoe Evie de nagels van Mike lakte en glimlachte. “Doe je goed Eef.” Ze gaf haar dochter een kus. Er kwam een zuster binnen. “Hoe gezellig het hier ook is omdat ze nog herstellende is graag twee op de kamer.” Zei de zuster en keek even toe hoe Evie de nagels aan het lakken was. “Ziet er goed uit Evie. Wil je wat eten?” Evie knikte. “Wil je boterhammen met Speculoos? Ik begreep van mama dat je daar zo gek op bent.” Evie begon te stralen. “Goed dan ga ik het halen mevrouw.” En Evie lachte. Gwen keek toe hoe Evie weer verder ging met de nagels van Mike. “Zo klaar!” En Evie keek vol trots naar de nagels van Mike.

Emma

Emma had zich inmiddels op een stoel genetseld en keek naar het tafereel. Het was vermakelijk om Evie zo te zien. Ondanks wat er vandaag allemaal eerder was voorgevallen. Hoe ieder er toch beste van maakte. Echter werden ze betrapt door de zuster, of beter gezegd zo voelde het. "Sorry. Wij zullen zo weer gaan." Het was inderdaad ook beter als Evie de rust zou pakken.
Toen Evie klaar was stond ze op. Ze gaf Evie een knuffel. "Rustig aan, goed luisteren naar mama en de dokters. Emma houdt van je en komt morgenochtend nog even snel langs voor ze moet werken. " Vervolgens gaf ze Gwen een knuffel. "Hou je rustig en als er iets bel je hé." Ze groette Joey nog en liep toen de kamer uit wachtend op Mike. "Nogmaald dank dat je mee wilde wn dat je zo gek las om je nagels te laten lakken. Ik kon zien dat Evie genoot. Ze kon even vergeten dat ze in het ziekenhuis is. Ik uhmm ondanks alles zou ik vanavond toch nog graag naar je D&D sessie komen."

Mike
“Dag lieve Evie. Oom Mike maakt nog een leuke tekening voor je.” En hij gaf het meisje nog een knuffel. Hij liep naar Gwen en pakte haar hand. “Gwen ik ken je niet maar ik zie dat je je best doet. Evie is dol op je, knoop dat goed in je oren. Hou je haaks.” En hij gaf Joey nog een box en liep achter Emma aan. Hij glimlachte. “Ik weet hoe het is om in het ziekenhuis te liggen. Als kind had ik moeite met eten. Ik hield sommige voeding niet binnen dus ik moest uiteindelijk sondevoeding. Maar dat was ook ziekenhuis in en uit. Nu eet ik gelukkig alles maar ik weet hoe belangrijk het is als mensen je afleiding bieden.” Ze kwamen aan bij de fietsen. “Ik moet je iets bekennen. Toen ik zag hoeveel dit alles met je deed heb ik de sessie verplaatst. Ik wil er nu voor jou zijn. We kunnen wel verder met je karakter maar de sessie is volgend weekend. Dus ik heb de hele dag voor je geboekt.”

Emma

Emma keek Mike verbaasd aan. "Wauw, sorry maar dat verbaasd me gewoon heel erg. Zeker gezien je vanmiddag nog vertelde over je rare voedsel combinaties. Iemand met een eetstoornis zou je niet linken linken zoiets." Ze knikte. "Niet boos worden maar ik heb stiekem wat foto's gemaakt toen Evie aan het lakken was. Het was zo lief!" Samen liepen ze naar de fietsen.
Emma bleef staan. "Mike... Dat had helemaal niet gehoeven. Ik wil niet dat je aan past voor mij. Dat zou ik ook nooit van je vragen. Ik voel me al bezwaard dat ik van je vroeg om je plannen om te gooien en mee te gaan naar het ziekenhuis. Wat al niet had gehoeven. We kennen elkaar amper. Niet dat ik het super lief van je vind en je dankbaar ben voor alles. Ik kan deze dag gewoon graag anders voor me gezien. Nu voelt het alsof ik voor eeuwig bij je in het krijt sta ofzo, ik weet niet. Alsof ik te veel van je hebt gevraagd. Ik voel me haast bezwaard." Emma keek naar de schoenen. "Als je het echt geen probleem vind.. Je stelde zelf voor om in eerste instantie met mij en Evie naar de film te gaan. Wil je alsnog, maar dan met mij?"


Joey

Joey zei Emma en Mike gedag. Hij haalde zijn telefoon uit zijn zak. "Vind je het oké als ik die foto plaats. Ik zal er geen naam bij noemen. Je ziet ook alleen mij.",vroeg die aan Gwen. Hij kon begrijpen dat ze Evie niet zomaar online wilde hebben. Hij zette zijn familie ook niet zichtbaar op zijn pagina. "Misschien is het tevens beter als jullie zo allebei jullie rust pakken. Evie is nog herstellende en jij hebt ook niet veel geslapen vannacht, Gwen. Ik kan wel anders naar huis gaan en op een later moment terug komen." Hij wist niet wat Gwen wilde. Hij wilde zich niet opdringen.

Mike
Hij grinnikte. “Ik weet het. De dokters denken dat eten mij stress gaf, ze denken dat ik altijd bang was om te stikken. Ik weet het niet zo goed meer. Het heeft in elk geval tot de middelbare school geduurd voor ik enigszins normaal ging eten. Ik denk dat ik nu zoveel mogelijk wil proeven omdat dat vroeger niet lukte.” Hij merkte dat ze bleef staan dus liep hij weer terug en pakte haar vast. “Emma ik deed dit allemaal omdat ik het wilde. Ik wilde je steunen omdat ik zag hoeveel dit met je deed. Ik wilde je niet alleen laten. Ik had ook nee kunnen zeggen tegen dit alles maar dat heb ik niet gedaan omdat….Omdat ik je speciaal vind. En ik verwacht niks terug en voel je je alsjeblieft niet bezwaard. Een sessie is makkelijker te verzetten dan al deze gebeurtenissen.” Hij pakte haar hand vast en streelde met zijn duim haar handpalm. “Ik ga graag met je naar de film en daarna ga ik voor je koken. Ik heb nog kipnuggets in de vriezer.”

Gwen
Gwen keek naar de foto. “Die mag je op social media zetten hoor. Leuke foto.” En ze glimlachte. Gwen keek naar Evie die in slaap was gevallen. Ze pakte Olaf en stopte hem tussen haar armen. Zelf was ze ook heel erg moe maar ze durfde niet te slapen, ze was bang voor nachtmerries. Gwen keek naar Joey. “Je hoeft niet weg te gaan. Je mag hier blijven maar ik snap het ook als je ruimte nodig hebt om na te denken.” Ze gaapte en haalde haar vertrouwde fleechedeken uit haar tas en wikkelde die om haar heen. “Mocht je je oom in de tussentijd kunnen bereiken zou dat fijn zijn…” en nadat gezegd te hebben viel ze onverwachts in slaap op de stoel.

Joey

Joey stak zijn duim op. Hij plaatste de foto op zijn instagram met de bijschrift: made by a little Prinses. Zo was het toch anoniem maar ook een dank aan Evie. Langzaam stroomde de likes en reacties binnen. "Je hebt fans, Prinses.",zei die met een grijns.
Iemand vroeg zelfs of dit zijn nieuwe look werd en hij het weekend zo ging optreden. "Ja en in mijn roze tutu.",grapte die als reactie. Zich pas later beseffen dat die die nu een hele domme belofte had gedaan. Dat werd van de week op zoek naar een roze tutu en roze nagellak. Of dit ging hem fans opleveren of hij was er straks een hoop kwijt. "Nou dat niet maar meer... ik loop hier al in zins gisteren en zou graag even douchen en schone kleding gaan aantrekken en halen. Ik ben terug voor dat je het door hebt." Joey wilde antwoord geven maar Gwen was al in slaap gevallen. Hij schreef een briefje voor der dat die even snel naar huis ging en zo snel mogelijk terug kwam. Misschien nam die ook wel zijn gitaar mee. Dan kin die Evie ermee entertainmen.


Emma

"Zo raar klinkt dat niet om angst te hebben om te stikken of voor bepaalde structuren. In elk geval heb je het weer recht gebreid en dan ik nu min rare eetgewoontes met iemand delen. Ik waarschuw je wel het is echt soms heel vreemd."
Emma bleef geschenken staan. Ze voelde zich ongemakkelijk maar toch ook vertrouwd. "Gwen en Evie zijn haast familie. Geen is als een zus voor me." Ze was verbaasd door zijn laatste woorden. "Stop! Je maakt me aan het blozen."
"Met zoete popcorn en honing mosterd saus?" Ze had heus wel opgelet. "Ik weet alleen niet welke films er vanmiddag draaien."

Mike
Mike dacht er over na. Het klonk ook niet gek maar zijn ouders hadden zich wel echt zorgen gemaakt. Daarom hadden ze ook zolang met Jenny gewacht; hij was 9 toen zijn moeder in verwachting was van Jenny. “Ik kijk nergens meer raar van op. Ik kreeg door de sondevoeding ook wel eens apart eten. Je kon het zo gek niet bedenken of ze hadden het, alles om mij maar te laten eten.” Hij keek haar aan. “Ik meen alles wat ik zeg oprecht. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die mijn rare eetgewoontes accepteert. Ik had mij serieus bijna opgegeven voor het programma Lang Leven de Liefde.” Dat laatste bedoelde hij als een grapje. Maar dat programma was wel zijn guilty pleasure. “Met zoete popcorn en honingmosterd saus en dat allemaal opgerold in een wrap en ik maak een lekkere salade erbij. Vooral om het vette te compenseren maar goed.” Hij grinnikte. “Ik wil met je naar die Mariofilm.”

Emma

Emma sloeg bedenkelijk haar armen over elkaar. "Ik durf te wedden dat er geen keuze was uit een boterham met paté en hagelslag of Nutella en boterhammenworst. Of een boterham met kaas en appelstroop." Emma keek Mike met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Oh god, je bent toch niet serieus hé? Heerlijk programma maar zo koppeling op tv loopt nooit goed af. Dan had je nog beter aan tinder kunnen beginnen." Ze had het zelf ooit een kans gegeven maat de zelfde avond er alweer afgegooid. Ze erdd gek van die gele mannen die alleen maar uit waren op sec of nog erger meteen een dick pick stuurde. Als je dacht zo te kunnen scoren was je wel erg diep gezonken. Emma lukte haar lippen af. "Klinkt goed. Ik laat je je gang gaan in de keuken." Emma sloeg een hand voor de gezicht. "Oké, Luikinga. Zullen we dan maar gaan?" Ze wilde net op de fiets stappen. "Uhm.. misschien moeten we even kijken of de film wel draait vanmiddag voordat we voor niks naar de stad fietsen."

Joey

Joey was even naar huis gereden om zich op te frissen en wat spullen te halen, gezien die van plan was de nacht bij Gwen en Evie in het ziekenhuis te blijven. Het was fijn om even gedoucht te hebben en schone kleding aan te kunnen trekken. Hij liep er immers al een dag in en was inmiddels flink bezweet geweest.
Hij had schone kleding in zijn rugzak gestopt en wat toilet spullen en zijn schrijfblok. Misschien kon die werken aan zijn muziek. Zijn gitaar had die immers ook gepakt. Alle spullen stonden inmiddels achter on de auto en Joey vertrok weer naar het ziekenhuis. Beide dames sliepen nog toen die de kamer in liep. Hij deed zo stilletjes mogelijk om ze te laten slapen. Met pen en papier op schoot nestelde Joey zich in een stoel. Af en toe keek die op om te zien of ze al wakker waren.

Mike
“Nou ze hadden wel banaan met pindakaas en boterhamworst alleen het echte smaakt veel beter natuurlijk.” Hij grinnikte en keek haar aan. “Ik heb het niet serieus overwogen. Eerlijk gezegd was ik ook nooit op zoek tot dat ik jou ontmoette. Ik geloof dat ik nu gevonden heb waar ik al die tijd naar zocht.” En hij begon te blozen. Mike wist niet wat hem bezielde maar hij meende elk woord. Hij begon Emma steeds leuker te vinden. Mike had wel eens relaties gehad maar dat was op de middelbare en het waren nooit serieuze relaties. Wel van zijn kant maar niet van haar kant. Hij keek even naar Emma. “Ik ben niet de meest fantastische kok op aarde maar ik kan wel koken dus ik ga mijn best voor je doen.” Hij haalde zijn fiets van slot en haalde zijn fiets uit het rek. “Ik stel voor dat we naar de bios rijden en dan even kijken wat er draait. Anders kunnen we bij mij wel chillen als je dat leuk vindt.”

Evie
Evie was in slaap gevallen toen Emma en Mike weg waren. Ze werd wakker en deed langzaam haar ogen open. Ze keek even opzij en zag dat haar moeder in slaap was gevallen. Ze keek naar haar andere kant en zag Joey zitten. Evie toverde een glimlach op haar gezicht. “Joe.” Zei ze zachtjes maar wel vrolijk. Ze wees naar haar moeder en deed toen haar vinger op haar lippen.

Emma

Emma trok een vies gezicht. "Uhm ik ga voor het eerst denk ergens bah op zeggen. Pindakaas en banaan is hemels maar mer boterhammenworst? Zelfs mij gaan sommige dingen te ver. Haha." Emma speelde onzeker met een haar lok. Het was zo raar om weer door iemand totaal geliefd te worden. Die lieve woorden en complimenten te horen. Sowieso was het al even geleden dat ze een relatie had gehad maar haar ex was niet zo uitgesproken geweest. "Ik ben oprecht blij dat ik jou heb ontmoet. Op een of andere manier voelt het vertrouwd ofzo. Ik weet niet... Bij jou kan ik mezelf zijn en dat voelt sowieso al fijn." Emma grinnikte. "Ik vind het opzicht wel leuk om te koken en als ik mem moet geloven kan ik het ook best goed. Alleen door dat ik vaak laat thuis ben heb ik er niet zo heel veel tijd voor en maak ik meestal wat makkelijks." Emma knikte. Dat was natuurlijk ook nog een idee. Gezien dat ze dacht dat ze perse naar Super Mario wilde dat dit slimmer was. "Oké dan doen we dat maar als er niks draait dan gaan we wel eerst dat hondjes kindje van je halen." Ze wilde dan toch wel echt met Lola knuffelen. En misschien stiekem ook wel met Mike.

Joey

Joey schrok op uit zijn gedachten. Hij keek op en zag dat Evie wakker was geworden. Hij legde zijn schrijfblok weg en ging bij haar op het bed zitten. Hij streek door de haren. "Dag, prinses. Heb je een beetje kunnen slapen? Hoe voel je je? Heb je nog last van jou hoofd of van je buik?" De dokters hielden Evie dan wel in de gaten maar Evie kon uiteraard beter zelf aangeven of ze zich goed voelde of niet.

Mike
“Nee ik bedoel dat ik soms ook boterham met boterhamworst als sondevoeding kreeg.” Zei hij lachend. Hij begon te blozen van de woorden die Emma zei. “Het voelt voor mij ook heel vertrouwd om samen met jou te zijn.” Zei hij nog. Rustig stapte hij op zijn fiets en dacht even na. “Ik stel voor om bij mij te chillen. We halen eerst Lola op, bestellen Subway voor lunch en ga dan lekker bij mij op de bank ontspannen. Ik geloof dat we allebei wel toe zijn aan een rustige middag en avond. Het is niet niks wat er vanochtend allemaal gebeurd is. En we zijn als het goed is samen thuis want Mia had volleybalwedstrijd en Rob was bij familie vandaag.”

Evie
Het voelde fijn dat Joey door haar haar streelde. Als haar moeder dat deed vond ze dat altijd al prettig. Ze gaapte even, niet gek want ze was net wakker. “Ik heb wel geslapen. Ik heb een klein beetje hoofdpijn maar verder voel ik mij goed.” Evie had ook geen idee meer wat er precies was gebeurd. Ze keek even naar haar moeder. “Ik werd een keer wakker en toen zag ik dat mama aan het woelen was in haar slaap. Ik kon haar niet troosten.” En ze wees naar haar infuus. “Mag dat er straks uit?”

Joey

Joey streelde rustig verder door Evie der haar. "Oké. Als je hoofd meer pijn gaat doen moet je het tegen mana of Joey zeggen. Dan vragen we om een aspirientje." Joey sloeg een zucht. "Zo te zidn slaap mama vredig. Laat et maar lekker slapen. Ik beloof dat ik bij mama zal kijken als het nodig is." Joey haalde zijn schouders op. "Dat weet ik niet. We kunnen het vragen als de dokter straks komt. Maar schuif is op, dan kijken wij samen een filmpje terwijl mama nog wat slaapt." Hij zag nu pas dat Evie nog broodjes had gekregen. "Maar ondertussen eet jij deze broodjes op." En gaf haar het bord. "Prinsessen moeten goed eten."



Emma

Emma schoot in de lach. "Sorrry dan heb ik het verkeerd begrepen. Zou vast erg uhh smakelijk zijn geweest."
Ze bloosde nog steeds. Ze voelde zich gewoon nog lichtelijk ongemakkelijk eronder. Het beoode goed maar ook nog raar omdat ze Mike nog maar zo kort kende. Ze was nog steeds een beetje bang dat het straks allemaal maar een bevlieging was en er toch geen klik tussen hun was. Niet meer dan alleen vriendschap. Emma knikte. "Ik vind het echt niet erg om damdn naar de bioscoop teb gaan. Al zou even wat rust ook wel fijn zijn." Ze merkte dat de vemoeiedheid er in begon te hakken. De angst en spanning hadden een klap gegeven. Emma trok een wenkbrauw op. "Uhm.. Mia en Rob zijn jou huisgenoten begrijp ik?" Inmiddels was ze opgestapt en begon ze langzaam aan te fietsen.

Evie
Evie knikte. “Ik beloof dat ik eerlijk zou zijn.” En ze schoof haar pink in die van Joey. Een pinkbelofte was heilig voor haar en haar moeder. Als dat deden dan moesten ze zich wel aan de afspraak houden. Evie keek even naar haar moeder die zachtjes snurkte. Even giechelde ze. “Mama snurkt grappig.” Evie schoof een stukje op zodat Joey naast haar kon zitten. Ze pakte het bord aan en begon aan haar boterhammen met Speculoos. Ze at rustig maar na een tijdje wreef ze over haar buik. “Mama zei dat ik had gespuugd. Ik ben bang voor spugen maar ik ben beetje misselijk.” En ze gaf haar bord weer terug aan Joey en ging liggen.

Mike
Mike fietste naar Emma toe. “Ik moet ook wel zeggen dat het niet de allerbeste smaak was.” Hij ging dichter naast haar fietsen. “Mia is mijn beste vriendin sinds de kleuterklas en Rob leerde we kennen op de middelbare. We zijn goeie vrienden en besloten om samen te wonen. Als je dan huisgenoten moet kiezen kun je beter met vrienden samen wonen dan met vreemde.” Hij fietste een stukje verder. Na een tijdje kwamen ze bij Emma haar huis. “Ik stel voor dat we het lekker rustig aan doen vanmiddag. We kunnen morgenavond wel even langs Gwen en Evie. Ze mocht morgen naar huis toch?”