You are perfect to me

Emma

Emma begon te huilen. "Ik vind het heel erg dat het gebeurd is maar ik had liever gehad dat je me het eerlijk verteld had en niet nu zo plots tijdens het eten. Ik weet niet hoe ik hier mee moet omgaan. Ik heb net zelf mijn kindje verloren en zit jou vol verdriet en emoties. De enige dat ik toch samen met Mike heb besloten om toch mee te gaan is voor Evie. Het is niet makkelijk om jou gelukkig zwanger te zien en je broer en Freek met Mira te zien lopen. Ik kan het er nu eigenlijk niet bij hebben om jou verdriet om het verlies van Evie haar tweelingbroer of zus en de zorgen om de tweeling erbij te hebben. Sorry, het wordt nij gewoon te veel." En wilde aanstalten maken om terug naar binnen te lopen.

Gwen
Gwen keek haar vriendin aan. Ze zag de pijn en verdriet in haar ogen. “Sorry. Ik had niet zo egoistisch moeten zijn. Nu al helemaal niet. Ik wilde het etentje niet verpesten en ik waardeer het echt dat je voor Evie mee bent gegaan. Het spijt me.” En ze liep naar haar vriendin toe en nam haar stevig in haar armen. “Ik wil er voor je zijn. Het is een hel wat jij en Mike meemaken en dan kom ik er ook nog eens doorheen dansen met mijn verdriet en paniek. Het spijt me. Ik snap het als je nu echt geen zin hebt in het eten.”

Emma

Emma maakte zich los uit Gwen de omhelzing. "Ik snap het gewoon niet, Gwen. Waarom nu? Ik kan begrijpen dat je eerlijk tegen nij wilt zijn maar waarom dan niet eerder? Waarom heb je niet gewacht tot na de vakantie? Die week had er ook wel bovenop gekund. Als je weet hoe moeilijk het voor ons is en de pijn en verdriet ziet. Waarom tijdens het eten.. Oké, ik ben zelf naar je toe gekomen maar jij liep van tafel dat ik haast wel moest." Emma haalde een hand door de haar en veegde ruw de tranen met haar handpalm weg. "Sorry. Ik voel me vreselijk egoïstisch maar ik kan het nu niet opbrengen om er verdriet om te hebben. Het wordt me allemaal even te veel. Ik wil even alleen gelaten worden. Zeg maar tegen de rest dat ik me niet lekker voel en naar bed ben gegaan." En liep vervolgens naar binnen, regelrecht naar hun kamer. Emma kroop onder de dekens waar de tranen weet begonnen te vloeien.

Gwen
Ze voelde zich zo dom nu. Waarom had ze niet gewacht zoals Joey had gezegd? Het was waar dat Emma zelf naar haar toegekomen was en Gwen het daardoor niet langer voor zich kon houden. “Ik wilde wachten tot na de vakantie dat had Joey ook gezegd. Maar het was op geen enkel moment goed geweest om het tegen je te zeggen. Dit was hoe dan ook nooit goed aangekomen omdat jezelf, logisch ook, vol zit met verdriet. Ja ik had aan de timing kunnen werken maar dit nieuws komt nooit goed aan.” En ze keek haar vriendin na. Gwen beet op haar lip. Ze voelde zich zo dom maar ze wilde niet continue op haar tenen lopen waar haar vriendin bij was. Diep van binnen werd ze er helemaal gek van dat ze niet gewoon ook haar emoties kon tonen waar haar vriendin bij was. Daarom was ze even naar buiten gelopen. Gwen zuchtte diep en liep terug naar de groep. “Uhm Emma voelde zich niet lekker en is naar de kamer gegaan. Ze wilde alleen gelaten worden.” Ze moest moeite doen om haar tranen in bedwang te houden. Dit nieuws wat ze verteld had was nooit goed aangekomen bij Emma, ze zou altijd met verdriet blijven zitten om het verlies van haar kindje.

Mike
Mike keek op toen Gwen binnenkwam zonder Emma. Hij hoorde het aan en keek Gwen even kort aan. “Emma gaat niet zomaar naar de kamer Gwen. Wat heb je tegen haar gezegd?” Freek zag dat Mike boos werd en nam Mira en Evie mee naar de Disneyfiguren die er stonden. Gwen legde het uit zodra Evie en Mira buiten gehoorafstand waren. Mike schrok maar ergens vond hij het ook dom van haar. “Gwen begrijp mij niet verkeerd maar ik vind dit ontzettend dom van je. Je weet hoe kwetsbaar Emma nu is en dan vertel je haar zoiets? Besef eens even hoeveel moeite ze heeft om deze week hier te zijn!” Hij zag dat Gwen boos en verdrietig werd. “Dat besef ik mij maar al te goed. Maar dit nieuws was nooit goed aangekomen. Emma en jij zouden altijd verdriet blijven houden om het kind dat jullie verloren hebben. Dus dit nieuws was hoe dan ook niet in goede aarde gevallen. Ik vind het super moeilijk om mijn emoties te tonen nu, ik loop nu vreselijk op mijn tenen en moet bij elke stap nadenken hoe het voor jullie is om mij zo te zien; zwanger en grotendeels gelukkig. Heb je enig idee hoe dat voor mij voelt?!” Mike zijn handen trilde. Hij pakte een bordje en smeet hem op de grond. “Verdomme! Gwen jij gaat even goed nadenken hoe je je de rest van de vakantie gaat gedragen. Jij praat hier niet meer over met Emma, nooit niet. Hoor je me!” Gwen deed haar mond open van verbazing. Mike was normaal gesproken altijd kalm. “Ik ga nu naar onze kamer en we spreken elkaar morgen weer.” En hij beende weg. “Sir! The plate!” Maar Mike negeerde het. Hij was zo boos. Hij liep naar hun kamer en ging naast Emma op bed liggen en pakte haar stevig vast. “Gwen vertelde het me. Sorry dat ik het zeg maar ik vind het echt een gevoelloze trut nu. Ze ziet toch dat je verdriet hebt.” Mike zou normaal dit soort dingen nooit zeggen maar hij zat vol met boosheid.

Emma

Emma draaide zich om naar Mike en kroop in zijn armen. "Ze wilde eerlijk zijn en niet meer tegen me liegen. Maar... ze had het op zijn zachtsgezegd beter kunnen timen. Ik moest gewoon weglopen want ik voelde honderd emoties door elkaar heen lopen. Ik voel me boos en teleurgesteld dat Gwen niet eerder het aan mij heeft verteld, maar ook waarom nu? Had je niet nog even een week je mond kunnen houden? Het legt meteen een zwarte sluier op de rest van de week. Ik voel me haast egoïstisch en dat heb ik er ook gezegd maar ik kan nu geen verdriet om het overlijden van haar kindje voelen door alles waar we zelf nlg doorheen gaan. Ik snap haar angst voor deze zwangerschap maar ze overviel me ook totaal. Opeens kwam ze met die medeling. Oké ik ben zelf bij je gaan kijken naar toch!"


Joey

Joey wilde Mike gerust stellen maar voor die het wist lag het bord al op de grond. Hij kon Mike nu beter laten gaan. Hij handelde vanuit zijn emoties en meende de helft waarschijnlijk geen eens. Hij regelde met de ober dat zij het stuk gegooide bord zouden vergoeden. Joey zorgde dat Gwen ging zitten en keek er hoofdschuddend aan. "Ik had toch gezegd dat je er mee meldt wachten. Ik snap dat je niet langer het geheim wilde houden voor Emma maar je had het inderdaad wat beter kunnen timen. Op een moment dat jullie alleen waren en niet tijdens het eten. Ik kan het Mike eigenlijk niet kwalijk nemen dat die boos werd." Hij stond op om Gwen een knuffel te geven. "Laten we vragen of ze dit kunnen inpakken en ook maar terug naar de kamer gaan. Niemand gaat nu nog rustig zitten eten."

Mike
“Rustig Emma. Ik ben tegen haar uitgevallen en ben voor je opgekomen maar ze heeft wel een punt. Dit nieuws is voor ons niet te timen. Wij dealen hoe dan ook een week later nog steeds met het verdriet van ons verlies. Voor je gaat zeggen dat ik haar gelijk geef enzo dat doe ik niet helemaal. Ze had beter kunnen wachten maar blijkbaar zat ze er mee. Het is niet gek dat het voor haar weer naar boven komt drijven nu wij dit meemaken. Laten we er voor Evie gewoon een leuke week er van maken en we kunnen volgende week wel met hun praten.” Mike zuchtte diep en gaf Emma een kus. “Ik heb een bord kapot gegooid.” Zei hij beschamend. Hij hoopte gewoon dat Evie er niks van had meegekregen. Mira was te jong om het te snappen. “Zullen we roomservice bestellen? We moeten toch eten.”

Gwen
“Gwen, Joey, wij nemen Evie wel mee en komen straks spullen halen. Dan hebben jullie een beetje privacy.” Zei John en hij gaf haar een knuffel en liep naar zijn vriend en de kinderen toen. Gwen zuchtte diep. “Ik weet dat ik het niet handig heb getimed. Ik had het anders aan moeten pakken maar zoiets was nooit goed aangekomen. Volgende week ook niet. Ze zitten nog hoog in hun emoties en dat is begrijpelijk.” Gwen speelde met haar vingers. “Ik loop gewoon op mijn tenen Joey. Ik moet mij vreselijk inhouden en ik voel mij daar echt egoistisch door maar ik wil gewoon ook eerlijk naar jou zijn. Het verstikt mij dat ik niet over de tweeling kan praten zonder dat Emma in huilen uitbarst. Laten we er een leuke week voor Evie van maken en morgen weer een nieuwe dag. Ik bied morgen mijn excuses wel aan.” Ze voelde zich vreselijk schuldig.

Emma

Emma kwam overeind. "Dank je." En gaf Mike een knuffel. Emma zuchtte. "Ik snap het ook wel maar het vergeet nu het avondeten. Was dan erna naar mij toegekomen met de vraag of we even konden praten, dan was het gesprek al heel anders gelopen. Het is waar dat het anders ook pijnlijk was geweest, maar... Ze overviel me ook gewoon compleet." Emma ging tegen het hoofdeinde aan zitten. "Ik doe mijn best. Ik wil deze week ook niet verpesten. Ik kon het aller. Echt niet opbrengen om gezellig samen weer aan tafel te gaan zitten." Emma kuste Mike terug. "Eerlijjz ik kan je het geen eens kwalijk nemen. We bieddn morgen bij het ontbijt onze excuses wel aan." Emma knikte. "Ja lagen we dag maar doen. Eens kijken wat ze hebben." Wn stond op om het menu te pakken.

Joey

Joey dankte John. Hij keek vervolgens naar Gwen. "Ik snap het ook wel en ik wil ook niet boos op jou worden. Het is gewoon heel dubbel, voor iedereen. Mike en Emma zijn heus blij voor ons maar zitten zelf nog midden in een rouwproces dag het eigenlijk knap is dat ze toch mee zijn gegaan. Aan de andere kant moeten wij ook een beetje rekening met hun houden. Het komt wel goed. Geef Emma even om het te verwerken en dan praten we morgen met ze. Komt goed, maak je niet te veel zorgen." Hij gaf Gwen een stevige knuffel en kus op de voorhoofd. "Zullen we naar de kamer gaan en daar roomservice laten bezorgen?"

Mike
Hij zuchtte diep. “Het is voor beide kanten zo dubbel. Wij zitten midden in het rouwproces en zij zitten in de vreugde maar ook onzekerheid. Ik snap heel goed dat ze het spannend vindt om weer zwanger te zijn van een tweeling. Maar ze had het inderdaad anders kunnen zeggen. Laten we er voor nu nog een fijne avond met ons tweetjes maken, morgen weer een nieuwe dag. Jullie zijn ook allebei moe dus dan zijn jullie nog prikkelbaarder.” Hij gaf haar een kus en keek naar het menu. “Ik neem denk ik een pizza. Zullen we die delen?”

Gwen
Gwen zuchtte diep. “Ik wil ook echt rekening met hun houden maar ik wil niet continue mijn vreugde of onzekerheid aan de kant schuiven. Ik heb ook nog gevoel.” Ze trilde eventjes en keek naar Joey. “Sorry ik ben gewoon ontzettend moe. Laten we inderdaad naar de kamer gaan en dan daar wat eten. Ik ben blij dat Evie bij John en Freek slaapt.” Ze stond moeizaam op en liep richting hun kamer. Toen ze daar was ging ze op bed liggen. Ze haalde diep adem en begon te huilen. “S…Sorry het zit mij ook gewoon allemaal heel hoog. Ik voel me gewoon beroerd en moe en onzeker.”

Emma

Emma knikte. "Dat maakt het ook zo moeilijk. Ik wil oprecht blij voor der zijn en snap de angsten maar aan de andere kant. Maar ik was wel echt even boos en teleurgesteld in Gwen. Ik ben er altijd maar dan ook altijd voor haar geweest en ze heeft het gewoon nooit eerder verteld. Daarom ben ik mede weg gelopen want ik ging anders echt wat zeggen waar ik spijt van zou krijgen." Emma knikte. "Is goed. Wil je vanavond nog naar het vuurwerk gaan kijken? Ik moet eerlijk bekennen dat ik zo terug in slaap kan vallen."

Joey

"Dat zeg ik ook niet maar het is gewoon lastig. Het komt uiteindelijk goed en dan kunnen we allemaal uitkijken naar de komst van de tweeling. Emma staat waarschijnlijk als eerste eerste je bed als we bezoek mogen ontvangen." Joey knikte en stond op om vervolgens mee te lopen naar de kamer. Joey ging bij Gwen ook het bed zitten. "Het is oké. Kan ik wat voor je doen behalve eten bestellen of zal ik je gewoon even laten?"

Mike
“Gwen kennende wist ze zelf niet eens hoe ze er mee moest dealen. Ze was net gevlucht van die creep, verliest een baby, komt er achter dat er nog een leeft en weet totaal niet waar ze heen moest. Ze was net achttien. We kunnen het haar niet kwalijk nemen. Ze had het misschien niet voor je moeten achterhouden maar goed. We draaien dat niet meer terug.” Hij dacht na. “Zullen we morgenavond naar het vuurwerk kijken? Ik blijf liever even hier met jou.” En hij gaf haar een kus.

Gwen
Gwen keek even naar Joey. “Misschien mij een beetje masseren? Ik heb al de hele tijd last van mijn voeten en morgen gaan we ook veel lopen. Zullen we nog wel naar het vuurwerk?” Gwen zuchtte diep en wreef over haar buik. “Ik voel mij gewoon zo stom. Ik had dit nooit voor haar moeten achterhouden maar ik was achttien Joey. Ik wist totaal niet hoe ik er allemaal mee moest dealen.” Gwen voelde een van de tweeling schoppen en vertrok haar gezicht eventjes. “Ze heeft honger vrees ik.” En ze begon te lachen door haar tranen heen.

Emma

Emma zuchtte. "Dat zei Gwen ook al, maar dan had ze het alsnog kunnen vertellen. Nu heeft ze bijna acht jaar lang de mond gehouden. Het voelde gewoon even of ze mij niet vertrouwd. Ik weet dat het niet waar is maar mijn gedachten vlogen gewoon alle kanten op." Emma knikte. "Ik bied morgen netjes mijn excuses aan. Nu lopen de emoties alleen maar op als we gaan praten." Emma knikte.."Is goed. Ik ga even mijn pyjama lekker aantrekken."

Joey

Joey knikte. "Kom maar." Hij tilde Gwen haar voeten op en begon deze te masseren. "Moet ik je rug zo ook nog even onder handen nemen?" Joey knikte. "Is goed, lieverd. App jij je broer dan met de vraag of hun ook nog mee gaan? Evie wilde zo graag gaan kijken." Joey stopte met masseren en gaf Gwen een kus. "Emma snapt het vast wel. Wedden dat ze morgen meteen naar je toe komt om sorry te zeggen." Joey schoot in de lach. "Ja, rustig aan. Papa gaat al bestellen."

Gwen
Het was de volgende ochtend. Gwen had niet heel goed geslapen en geregeld moeten overgeven. Toen ze eindelijk sliep zag ze het al daglicht worden. Toch wilde ze heel graag het park in samen met iedereen. Ze hoopte gewoon dat het tussen haar en Emma ook goed ging want ze baalde er van hoe het gisteravond allemaal was gelopen. Het was nooit haar bedoeling geweest om Emma een rot gevoel te geven. Gwen wreef over haar buik en ging dicht tegen Joey aan liggen. “Lieverd word je wakker?” Ze hadden gisteravond het vuurwerk nog bekeken. Ze had het echt prachtig gevonden maar ze miste Emma en Mike er echt bij.

Mike
Emma en hij waren vroeg naar bed gegaan. Het had hem goed gedaan om op tijd te slapen. Hij was vroeg opgestaan en was even naar de gym in het hotel geweest. Na het douchen was hij begonnen met tekenen. Als hij tekende werd zijn hoofd een stuk rustiger. Hij zag vanuit zijn hooghoeken Emma woelen in haar slaap. Rustig legde hij zijn tekenspullen naast zich op het nachtkastje en kroop dicht tegen haar aan. “Stil maar lieverd ik ben bij je.” En hij gaf haar kusjes en aaide haar door haar haren.

Joey

Joey draaide zich jammerend om en legde het kussen over zijn hoofd heen. "We kunnen uitslapen! Eef slaapt toch bij je broer en zwager. Maakt dan ook gebruik van deze kans voordat ze morgenochtend ons weer veel te vroeg wakker maakt." Joey legde zijn hoofd weer op het kussen en keek Gwen met kleine nog dicht zittende oogjes aan. "Jij kan trouwens ook wel nog wat slaap gebruiken. Niet alleen wordt het een lange vermoeiende dag maar ik heb je ook de gehele nacht horen overgeven. Wij gaan zo eerst een contact op nemen met dokter Astrid want als dit zo doorgaat haal je het eind van de vakantie hier niet."


Emma

Emma schrok paniekerig wakker. De tranen rolde over haar wangen en ze vloog in Mike zijn armen. "Ik raakte het weer kwijt. We waren de baby weer verloren.",zei ze snikkend. Ze snoof Mike zijn vertrouwde geur op om wat rustiger te worden. "Wanneer stopt deze nachtmerrie? Ik wik niet elke nacht het weer herbeleven. De wallen hangen op de grond door het slechte slapen." Ze veegde de tranen weg. "Heb jij een beetje kunnen slapen?" Ze zag dat Mike zijn teken spullen op het tafeltje lagen. "Zo te zien ben jij al even op." Ze liet Mike los. "Ik kwam gisterenavond iets tegen op instagram. Je kunt hier ontbijten bij restaurant Chef Mickey. Ze hebben daar mini Mickey wafels. Misschien leuk voor Evie en Mira om daar met zijn alle re gaan ontbijten."

Gwen
“Okee dat is zo. Sorry mijn wekker staat nog op thuismodus.” Gwen zuchtte diep en ging op haar zij liggen. “Schat wat nou als Astrid mij naar het ziekenhuis stuurt? Dan is de hele vakantie verpest. Ik kan dat Evie niet aan doen, ze heeft hier zo naar uitgekeken.” Gwen voelde tranen op komen. Ze was zo bang dat ze last had van een zwangerschapsvergiftiging. Wat nou als dat zo was en ze terug moesten naar Nederland? Ze wilde niet denken aan het gezicht van Evie.

Mike
Hij aaide haar over haar rug. “Lieverd, moeten we niet onze dokter even bellen? Misschien kan zij hulp voor ons zoeken. Hulp om hier mee om te leren gaan. Je gaat straks nog kapot hieraan.” Hij gaf haar een kus. Hij hield onwijs veel van haar maar hij kon haar pijn niet weghalen, dat zou hij nooit kunnen. “Uhm ja ik ben wezen sporten en daarna ben ik gaan tekenen om mijn gedachten te verzetten. Ik ben met een portret van Evie bezig. Met haar Mickey oortjes. Als een soort vredesoffering na gisteren.” Hij voelde zich mega schuldig omdat hij was uitgevallen en zijn emoties liet gaan.

Emma

Emma zuchtte. "Ik weet het. Ik heb er ook aan gedacht om contact met haar op te nemen om een verwijs te vragen voor rouwtherapie. Ik weet gewoon niet hoe ik dit een plekje kan geven. Ik probeer door te gaan maar.. het lukt gewoon niet echt." Ze slikte even. "Het zou ook goed voor jou zijn. Jij kropt juist dingen op." Emma zuchtte. "Heb je wel een beetje geslapen?"
Emma kwam overeind. "Liefje, voel je nou niet schuldig. We reageerde allebei vanuit onze emoties. Ze weten ook wel dat je het zo bedoelde. Laten we ze zo appen om eerst alles uit te praten voor we gaan ontbijten."

Joey

Joey kroop tegen Gwen aan en sloeg een arm om de heen. "Gwen, kijk me eens aan. Ga nou niet meteen van het ergste uit. Ze stuurt je heus niet meteen naar het ziekenhuis. Maar ze kan wel andere medicijnen voorschrijven of dezen afraden en komende week niet in te nemen. Maak je nou niet zo druk. Je maakt je zelf helemaal gek met je gedachten. We zouden juist gaan genieten. Doordat je je zo druk loopt te maken wordt je ook misselijk. Ga je eerst even lekker douche en aankleden. Dan bellen we daarna meteen."

Mike
“Dat is geen idee lieverd. Om daar eens naar te informeren.” Hij drukte haar tegen zich aan en zuchtte diep. “Ik weet dat het voor mij ook goed is om in therapie te gaan. Ik weet dat ik alles opkrop maar dat ben ik gaan doen sinds mijn moeder ziek werd. Ik…” Hij slikte. “Ik wil dan wel samen naar therapie. Maar ik weet niet of die persoon mijn gewoontes eruit krijgt.” Hij sloeg zijn armen om haar heen. “Ik weet dat ik mij niet schuldig hoef te voelen over gisteren maar ik heb mij te veel laten gaan. Laten we ze zo maar even bellen anders inderdaad. Dan kunnen we misschien in alle rust nog voor het ontbijt inderdaad met ze praten.”

Gwen
“Ik…Sorry ik maak mij ook veel te druk. Ik ben gewoon ongerust. Je hebt gelijk misschien zegt ze wel dat ik moet stoppen met de medicatie en dat we na deze week weer kijken wat er aan de hand is. Ik zou het toch fijn vinden als we een extra controle doen na deze week. Dat geeft mij ook geruststelling.” Sinds haar miskraam was ze nog angstiger geworden en wilde ze graag de geruststelling. “Ik ga even douchen.” En ze gaf hem een kus en liep naar de badkamer. Rustig nam ze een douche en na een tijdje kwam ze fris en fruitig terug. “Goed laten we Astrid bellen. Wil jij dat doen? Ik ben altijd van de teveel details vertellen. Jij kan het beter samenvatten.”

Emma

"Het in elk geval het proberen waard. Het zou gewoon fijn zijn als ik over ons kindje kan praten zonder dat het elke keer voelt alsof het net gebeurd is. Het zal altijd een gevoelig onderwerp blijven maar ik moet het een plekje leren geven en doorgaan maar op dit moment weet ik gewoon niet hoe." Emma keek Mike aan. "Is goed. Het zal jou ook goed doen om er over te praten." Ze gaf hem een kus. Emma zuchtte. "Ik app wel voor de zekerheid. Straks slapen ze nog." Hoi Gwen. Kunnen we zo praten voor we gaan ontbijten. Mike en ik willen onze excuses aan jullie aanbieden.

Joey

"Zou het?",zei Joey met een zucht. Hij had er al zo vaak op gewezen dat ze zich veel te druk maakte en vaak om niks. Hij deed echt zijn best om Gwen haar angst re begrijpen maar Joey was gewoon optimistischer ingesteld. "Dat snap ik. Bel gewoon eerst en dan hoor je wel wat ze adviseerd. Ik ben ook geen arts maar het lijkt me dat we het gewoon kunnen oplossen met een tijdelijke oplossing voor in elk geval deze week." Terwijl Gwen was douche, checkte Joey zijn mail en pleegde wat telefoontjes. Hij keek op toen Gwen uit de badkamer kwam. "Oké, maar ik heb al gezegd je moet je eigen kant van het verhaal vertellen. Ik kan niet voor jou praten." Joey zuchtte het nummer van Astrid op, het duurde even voor hij haar aan de lijn kreeg. "Astrid? Hou met Joey O'Mally. Ik belde omdat Gwen weer continue misselijk is en moet overgeven. gezien wij deze week in Disney zijn wilde we graag jou advies inwinnen wat we het beste kunnen doen."

Mike
Mike keek naar Emma. “Ik snap het lieverd. Ik vind het goed dat je dit voorstelt. Ik ga met je mee al vind ik het heel lastig. Vooral omdat de dood van mijn moeder nu ook weer komt opspelen.” Mike zuchtte diep. Het was niet dat hij niet achter hulpverlening stond maar meer omdat hij gewoon geen zin had om alles rondom de ziekte van zijn moeder weer naar boven te halen. “Dat is ook goed. Dan wachten we even hun antwoord af.” Hij gaf Emma een kus. “Ik vind dat wel een leuk restaurant wat jij net opperde. Laten we dat straks even voorstellen.”

Gwen
Gwen zuchtte diep. Joey had gelijk, zij moet duidelijk zeggen waar ze last van heeft. Ze zag dat Joey met Astrid aan het videobellen was. “Waar heb je precies last van Gwen?” Gwen haalde diep adem. “Misselijk, vaak overgeven en heel moe.” Astrid knikte. “En is dat door deze medicatie verergerd?” Gwen knikte. “Goed dan stel ik voor dat je daar mee stopt en probeer wat meer te ontspannen. Ik plan jullie gelijk volgende week maandag in en dan gaan we kijken welke stappen we verder kunnen ondernemen goed. Voor nu zeg ik hou je rustig en stop met de medicatie.” Gwen keek naar Joey en knikte toen. “Joey zorgt wel dat ik rustig doe.” Astrid glimlachte. “Hebben jullie verder nog vragen?” Gwen zag haar telefoon op lichten. Ja dat is goed! Ik zeg het nu maar voel je alsjeblieft niet schuldig. We zijn nog even in gesprek met onze dokter maar dat is zo klaar. Meeten in de gang? Xx

Emma

Emma keek Mike aan. "Ik vind het fijn dat je met mij mee wilt gaan. Ik snap dat het voor jou ook niet makkelijk is,maar.. Alsik heel eerlijk ben denk ik dat het juist goed is om toch wel over je moeder te praten met een therapeut. Je zegt zelf dat je nooit echt hebt kunnen rouwen. Daar kan ik jou weer niet bij helpen. Vervolgens dook plots Joey, je doodverklaarde broer op. Nu dit! Het is een wonder dat je niet eerder uit je slof bent geschoten eigenlijk." Ze pakte Mike zijn handen stevig vast. "We slepen elkaar hier letterlijk en figuurlijk doorheen." En gaf hem een kus. Emma knikte.. "Ik ga mij dan even opfrissen en aankleden,voordat Gwen en Joey straks voor de deur staan."
We hebben het er straks over. Rustig aan! Is goed, ik app je als we klaar zijn. Kus

Joey

"Dat merk ik ook en zelfs Evie. Eef maakt zich onwijs zorgen om Gwen." Joey luisterde naar het advies van Astrid. "Ik hou idee in de gaten. Uhm.. ja... ik had wel nog een vraagje.,mag ze wat innemen tegen de misselijkheid?" Hij keek even bezorgd naar Gwen. "Liever alleen aspirientjes. Blijf vooral goed drinken,Gwen en probeer toch iets te eten. Vla, soep, ern droge boterham. Als het toch niet gaat gewoon bellen. Ik zie jullie maandag en probeer vooral te genieten.",hoorde hij Astrid zeggen. "Bedankt voor je advies. Dag." En hij verbrak de verbinding. "Ik moet eerlijk zeggen dat het toch fijn voelt om zeker te weten dat het oké is om met die pillen te stoppen en die de boosdoener zijn." Hij zag dat Gwen aan het appen was? "Alles oké?"

Mike
Mike zuchtte diep. “Je hebt ook gelijk. Het is ook veel geweest wat er allemaal op mij afgekomen is. Het verlies van mijn moeder, de zorg om mijn zusje en inderdaad toen dat Joey mijn halfbroer bleek te zijn. Toen de vreugde vanwege de zwangerschap en nu weer het verdriet.” Mike gaf Emma een kus. “Hou van jou lieverd. Ga maar lekker opfrissen dan maak ik de tekening even af.” En hij hield haar stevig vast als teken dat hij haar altijd zou beschermen voor wie en wat dan ook.

Gwen
Ze knikte. “Ik hoop gewoon dat die medicatie inderdaad de oorzaak ervan was.” Gwen maakte zich nog steeds zorgen maar ze wilde nu ook echt genieten van de vakantie. “Oh Emma vroeg of we konden praten over wat er gisteren was voorgevallen. Dus ik zei dat we nog even gesprek hadden met de dokter en dat ze echt geen sorry hoeven te zeggen. We hebben afgesproken in de gang dan kunnen we vanuit daar even een rustig plekje op zoeken.” Ze keek even naar Joey en gaf hem een kus. “Dankjewel schat dat je toch aanspoorde om Astrid te bellen. Zullen we de medicatie dan maar weggooien?”

Joey

Joey pakte Gwen haar handen vast. "Vertrouw op het oordeel van Astrid. Als zij iets anders had vermoed dan had ze dat wel gezegd of iets anders voort geschreven." Hij gaf haar een kus. "We zouden vollopen gaan genieten van deze vakantie. Ik heb trouwens nog iets." Joey liep naar zijn koffer en begon er in te rommelen. "Weet je nog dat ik voor Evie de verjaardag dat shirt met "Dad of the birthday girl" had gekregen en dat helemaal geweldig vond?!? Ik heb zo iets laten bedrukken voor Disney. Hij hield twee zwarte shirt omhoog. Op de een stonden Mickey zijn oren met dad eronder en de andere mam. Deze roze is voor Evie en staat "disney princess" op." Joey trok zijn shirt aan en gaf de andere aan Gwen. Hij luisterde naar wat Gwen zei. "Ah, oké. Ik zal mij verder klaar maken dan kunnen we hun zo ontmoeten." Joey beantwoordde de kus. "Geen dank. Ik ben ook blij nu te weten dat alles goed is. Uhmm.. bewaar ze anders voor de zekerheid maar neem ze niet meer in."

Emma

Emma knikte. "Maar ook al hebben we veel meegemaakt we komen er wel uit. We zijn een sterk team samen en slepen elkaar hier doorheen. Uiteindelijk komen we hier alleen maar sterker uit." Emma beantwoordde Mike zijn kus. "Ik ook van jou. Ik kan niet beschrijven hoe blij ik ben met jou in mijn leven." Emma begroef zich even in Mike zijn armen en snoof zijn vertrouwde geur op. Ze maakte zich los van hem zodat ze kon douchen. "Rustig aan." Em sprong onder de douche. Na een tijdje kwam ze met een handdoek om de hoofd en middel geslagen de badkamer uit. Ze haalde een stitch jurkje uit de koffer en begon zich om te kleden.

Gwen
Ze sloeg haar armen dicht bij elkaar. Ze wist dat Joey gelijk had maar iets in haar zei gewoon het tegenovergestelde. “Sorry je hebt ook gelijk. Ik maak mij gewoon veel zorgen misschien wel onnodig veel.” Ze gaf hem een kus. Gwen keek eventjes bedenkelijk toe toen Joey iets uit zijn koffer haalde maar toen ze zag wat het was begon ze te lachen. “Okee die shirts zijn fantastisch. Heb je dit ook aan Evie laten zien al?” Gwen deed het shirt aan en deed het shirt dat ze aan had gehad weer in haar koffer. “Ja ik zou appen als wij zover waren in elk geval. Ik vind het wel spannend om weer met ze te praten eigenlijk. Ik hoop gewoon dat ze niet boos meer zijn.”

Mike
Mike keek even naar Emma en gaf haar een kus. “We komen hier ook sterker uit. Het is hard werken maar we komen er echt wel.” En hij kneep in haar hand. “Ga maar lekker douchen schat dan zie ik je zo.” Terwijl Emma zich ging opfrissen ging hij weer verder met de tekening voor Gwen en Joey. Na een tijdje kwam Emma terug. Hij legde zijn tekenspullen aan de kant en sloeg zijn armen om haar heen. “Je ziet er weer mooi uit vandaag.” En hij gaf haar een liefdevolle kus in haar nek. “Zullen we zo dan eens kijken of Gwen en Joey zo ver zijn?”

Joey

Joey tikte op Gwen de voorhoofd en legde vervolgens zijn hand op de hart. "Je moet minder denken vanuit je hoofd maar meer met je hart. Geniet van de kleine dingen en let it go. Het komt wel goed. Er is is geen reden om je druk te maken. Als ik me continue druk ziu maken zou ik langzaam aan gek worden en volgens mijn maal je je zelf dat ook flink op deze manier." Joey beantwoordde Gwen de kus en sloeg zijn armen even stevig om de heen voordat die de verrassing uit zijn koffer ging pakken. Joey schoot in de lach. "Thanks. Nee, nog niet. Ik wilde er haar deze ochtend mee verassen maar haar toen wilde ze perse bij John en Freek slapen dus we geven hem wel bij het ontbijt straks." Joey keek Gwen aan. "Wat zij je ook alweer over je te druk maken?"

Emma

Emma knikte nog en was torn gaan douchen en omkleden. Haar haar zat in een vlecht. Emma schrok toen Mike was opgestaan en zijn armen om de been sloeg, gezien ze druk op zoek was naar een outfit. Ze draaide zich om naar hem en gaf hem een kus "Dank je lieverd, jij ook." Emma knikte. "Nog heel even mijn spullen pakken en dan kunnen we gaan. Wil jij ze even appen dag we er aan komen? Ik had gezegd dat we dag zouden doen zodra we klaar waren." Emma pakte de spullen bij elkaar en wachtte op de gang op Mike. "Vergeet de kaart van de kamer niet."

Gwen
“Sorry je hebt ook gelijk. Ik moet mezelf niet zo gek maken.” Ze gaf Joey een kus. “Dankjewel schat dat je zo eerlijk bent.” En ze keek hem verliefd aan. “Ja ik hoop voor John en Freek dat het goed is gegaan allemaal en niet dat ze straks de boel op stelten hebben gezet. Want ik geloof dat Mira ook aardig druk kan zijn.” Gwen pakte alvast haar spullen en controleerde of ze alles had. “Zie ik er een beetje okee uit of moet ik even mijn make-up bij werken?”

Mike
Mike gaf haar een kus. “Dankjewel lieverd.” Hij liep met haar mee de gang op. Hij controleerde of hij de kaart had en toen bleek dat hij hem had deed hij de deur dicht. “Zullen we alvast naar de lobby lopen dan meeten we ze daar.” En hij pakte zijn telefoon. Hey Joey, wij zijn op weg naar de lobby. Komen jullie ook die kant op? Hij haakte zijn arm in die van Emma en begeleidde haar naar de lobby.

Emma

Inmiddels waren ze aangekomen in de lobby. Ze waren er net toen ze Joey en Gwen samen uit de lift zag komen. Emma twijfelde even en beet op de lip maar besloot toen toch naar het tweetal toe te lopen en hun te begroeten. "Hoi hoi. Fijn dat jullie er zijn. Was alles goed? Gwen appte dat jullie in gesprek waren met de dokter toen ik appte." Ze hoopte dat er niks ernstigs was. Emma haar oog viel op de shirts die Gwen en Joey aan hadden. "Leuke shirts hebben jullie aan. Heeft Evie er ook één?"